Apostlenes-gjerninge 5
1 Men ein mann med namnet Ananias med kona si Saffira selde ein eigedom,
Əmdi Ananiyas isimlik yǝnǝ bir adǝmmu ayali Safira bilǝn bir parqǝ yerini satti.
2 og han gøymde undan noko av pengeverdet, so kona hans visste det, og bar fram ein deil og lagde det for føterne på apostlarne.
Ananiyas pulning bir ⱪismini ɵzigǝ ⱪaldurdi, yǝni bir ⱪismini elip kelip, rosullarning ayiƣi aldiƣa ⱪoydi. Ayalimu buningdin toluⱪ hǝwǝrdar idi.
3 Men Peter sagde: «Ananias, kvifor hev Satan fyllt hjarta ditt, so du skulde ljuga for den Heilage Ande og gøyma undan av pengeverdet for jordstykket?
Biraⱪ Petrus uningƣa: — Ananiyas, nemixⱪa ⱪǝlbingni Xǝytanning ilkigǝ tapxurup, Muⱪǝddǝs Roⱨⱪa yalƣan eytip, yǝr satⱪan pulning bir ⱪismini ɵzünggǝ ⱪaldurdung?
4 Var det ikkje ditt medan du åtte det? og var det ikkje i di magt då det vart selt? Kvi hev du då sett deg denne gjerning fyre i hjarta ditt? Du hev ikkje loge for menneskje, men for Gud.»
Yǝr setilmiƣanda, seningki ǝmǝsmidi? Setilƣandin keyin, pulmu ɵz ihtiyaringda bolmamti? Xundaⱪ turuⱪluⱪ, nemixⱪa ⱪǝlbingdǝ bu ixni niyǝt ⱪilding? Sǝn insanlarƣa ǝmǝs, bǝlki Hudaƣa yalƣan eytting! — dedi.
5 Men då Ananias høyrde desse ordi, seig han ned og gav upp åndi. Og det kom stor otte på alle deim som høyrde dette.
Ananiyas bu sɵzlǝrni angliƣan ⱨaman yiⱪilip jan üzdi. Bu ixni angliƣuqilarni ⱪattiⱪ ⱪorⱪunq basti.
6 Men dei unge mennerne stod upp og budde liket til og bar honom ut og jorda honom.
Əmdi yax yigitlǝr ornidin turup jǝsǝtni kepǝnlǝp, sirtⱪa apirip dǝpnǝ ⱪildi.
7 Og det hende seg umkring tri timar seinare, då kom kona hans inn og visste ikkje um det som hadde hendt.
Tǝhminǝn üq saǝttin keyin, [Ananiyasning] ayali kirip kǝldi; biraⱪ u bolƣan wǝⱪǝdin hǝwǝrsiz idi.
8 Peter sagde då til henne: «Seg du meg, selde de jordstykket for den pris?» Ho svara: «Ja, for den pris.»
Petrus uningdin: — Manga eytⱪin, silǝr yǝrni muxu pulƣa sattinglarmu? — dǝp soridi. — Xundaⱪ, muxunqilik pulƣa sattuⱪ, — dǝp jawab bǝrdi u.
9 Då sagde Peter til henne: «Kvi hev de vorte samtykte um å freista Herrens Ande! Sjå, deira føter som jorda mannen din, er utfyre døri, og dei skal bera deg ut.»
Petrus: — Silǝr nemǝ üqün Muⱪǝddǝs Roⱨni sinaxⱪa til biriktürdünglar? Ⱪara, eringni dǝpnǝ ⱪilip kǝlgǝnlǝrning putliri ixik tüwidǝ turidu, ular senimu ǝketidu! — dedi.
10 Og ho seig straks ned for føterne hans og gav upp åndi. Men dei unge mennerne kom inn og fann henne daud og bar henne ut og jorda henne attved mannen hennar.
Umu xuan uning ayaƣliri aldiƣa yiⱪilip, jan bǝrdi. Ⱨeliⱪi yax yigitlǝr kirip, uning ɵlgǝnlikini kɵrdi; ular unimu elip berip erining yeniƣa dǝpnǝ ⱪildi.
11 Og det kom stor otte på heile kyrkjelyden og på alle deim som høyrde dette.
Pütün jamaǝtni, xundaⱪla bu ixni angliƣanlarning ⱨǝrbirini ⱪattiⱪ ⱪorⱪunq basti.
12 Men ved henderne til apostlarne vart det gjort mange teikn og under millom folket, og dei var alle samstendige i Salomons sulehall.
Rosullarning ⱪoli arⱪiliⱪ hǝlⱪ iqidǝ nurƣun mɵjizilik alamǝtlǝr wǝ karamǝtlǝr kɵrsitildi. (Barliⱪ [etiⱪadqilar] bir niyǝttǝ bolup ibadǝthanidiki «Sulayman pexaywini»da daim jǝm bolatti.
13 Men av dei andre våga ingen å slå lag med deim; men folket høgvyrde deim;
Biraⱪ baxⱪa kixilǝr ularƣa ⱪoxuluxⱪa jür’ǝt ⱪilalmaytti; ǝmma halayiⱪ ularni intayin ⱨɵrmǝtlǝytti.
14 og enn fleire som trudde, vart lagde til Herren, ei mengd både av menner og kvinnor,
Xundaⱪtimu, etiⱪad ⱪilƣuqilar barƣanseri kɵpiyip, ⱨǝm ǝrlǝr ⱨǝm ayallar top-top bolup Rǝbgǝ ⱪoxulƣili turdi).
15 so dei jamvel bar dei sjuke ut på gatorne og lagde deim på sengjer og benkjer, so i det minste skuggen av Peter kunde yverskyggja nokon av deim, når han kom.
Xuning bilǝn kixilǝr ⱨǝtta Petrus ɵtüp ketiwatⱪanda ⱨeqbolmiƣanda uning sayisi bolsimu üstigǝ qüxsun dǝp, kesǝllǝrni koqilarƣa elip qiⱪip kɵrpǝ wǝ zǝmbillǝrgǝ yatⱪuzup ⱪoyatti.
16 Ja, endå frå byarne der i kring kom ei mengd saman til Jerusalem og førde sjuke med, og folk som var plåga av ureine ånder; og dei vart alle lækte.
Yǝnǝ top-top kixilǝr Yerusalem ǝtrapidiki xǝⱨǝr-yezilardin kesǝllǝrni wǝ napak roⱨlar qaplixiwalƣan kixilǝrni elip kelǝtti. Ularning ⱨǝmmisi saⱪiyip ⱪaytixatti.
17 Men øvstepresten stod upp og alle dei som heldt med honom, det var sadducæarflokken, og dei vart fulle av brennhug,
Bax kaⱨin wǝ uning tǝrǝpdarliri, yǝni Saduⱪiy mǝzⱨǝpidikilǝr ⱪozƣilip bu ixlarƣa ƣǝzǝplinip,
18 og dei lagde hand på apostlarne og kasta deim i det ålmenne fengslet.
rosullarni tutⱪun ⱪilip, ⱪamaⱪhaniƣa ⱪamidi.
19 Men Herren engel opna um natti dørerne til fengslet og førde deim ut og sagde:
Lekin xu keqǝ, Rǝbning bir pǝrixtisi ⱪamaⱪhanining dǝrwazilirini eqip, rosullarni elip qiⱪip, ularƣa:
20 «Gakk og stig fram og tala i templet alle dette livs ord til folket!»
— Silǝr ibadǝthana ⱨoylisiƣa kirip, halayiⱪⱪa bu ⱨayatliⱪ toƣrisidiki ⱨǝmmǝ sɵzlǝrni jakarlanglar — dǝp tapilidi.
21 Då dei høyrde det, gjekk dei i dagningi inn i templet og lærde. Då so øvstepresten kom og dei som var med honom, kalla dei saman rådet og alle styresmennerne for Israels born, og dei sende bod til fengslet, at dei skulde føra deim fram.
Rosullar bu sɵzni anglap, tang atⱪanda ibadǝthana ⱨoylisiƣa kirip, kixilǝrgǝ tǝlim berixkǝ baxlidi. Bax kaⱨin wǝ uning tǝrǝpdarliri kǝlgǝndǝ, aliy kengǝxmidikilǝr wǝ Israillarning barliⱪ aⱪsaⱪallirini jǝm boluxⱪa qaⱪirdi. Andin [rosullarni] elip kǝlsun dǝp ⱪamaⱪhaniƣa adǝm ǝwǝtti.
22 Men då tenarane kom der, fann dei deim ikkje i fengslet, og so vende dei um att og fortalde det og sagde:
Lekin sipaⱨlar zindanƣa yetip barƣanda, rosullarning u yǝrdǝ yoⱪluⱪini bayⱪap ⱪaytip berip, kengǝxmidikilǝrgǝ:
23 «Fengslet fann me stengt med all umsyn, og vakterne stod ved dørerne. Men då me let upp, fann me ingen der inne.»
— Biz barsaⱪ, zindan mǝⱨkǝm taⱪaⱪliⱪ turuptu, ⱪarawullarmu dǝrwazilirida kɵzǝttǝ turuptu. Lekin dǝrwazilarni eqip ⱪarisaⱪ, iqidǝ birmu adǝm yoⱪ! — dǝp mǝlumat bǝrdi.
24 Då hovudsmannen for tempelvakti og øvsteprestarne høyrde dei ordi, vart dei rådville um deim, kva dette skulde verta til.
Bu hǝwǝrni angliƣan ibadǝthanidiki [mǝs’ul] kaⱨin ⱨǝm ⱪarawullarning baxliⱪi wǝ bax kaⱨinlar: — «Əmdi bu ix zadi ⱪandaⱪ bolup ketǝr?» deyixip alaⱪzadilikkǝ qɵmdi.
25 So kom det ein og fortalde deim og sagde: «Sjå, dei mennerne som de kasta i fengsel, dei stend i templet og lærer folket.»
Dǝl xu qaƣda, bir kixi kirip: — Ⱪaranglar, silǝr zindanƣa ⱪamiƣan adǝmlǝr ibadǝthana ⱨoylisida turup halayiⱪⱪa tǝlim beriwatidiƣu! — dǝp hǝwǝr ⱪildi.
26 Då gjekk hovudsmannen dit med tenarane og henta deim, men ikkje med magt; for dei var rædde for folket, at dei skulde verta steina.
Buning bilǝn, ⱨeliⱪi ⱪarawullar baxliⱪi sipaⱨlirini baxlap berip, [rosullarni] elip kǝldi. Biraⱪ ular halayiⱪ bizni qalma-kesǝk ⱪilixi mumkin dǝp ⱪorⱪup, ularƣa zorluⱪ ixlǝtmidi.
27 Men då dei hadde henta deim, stelte dei deim for rådet. Og øvstepresten spurde deim og sagde:
Ular [rosullarni] elip kǝlgǝndin keyin, ularni kengǝxmidikilǝr aldida turƣuzdi. Bax kaⱨin ularni soraⱪ ⱪilip:
28 «Baud me dykk ikkje strengt, at de ikkje skulde læra i dette namnet? og sjå, de hev fyllt Jerusalem med læra dykkar, og de vil føra yver oss denne manns blod.»
— Biz ǝsli silǝrni bu namda kixilǝrgǝ tǝlim bǝrmǝnglar, dǝp ⱪattiⱪ agaⱨlandurƣaniduⱪ. Lekin mana, silǝr yǝnǝ xu tǝliminglar bilǝn pütkül Yerusalemni ⱪaplidinglar ⱨǝmdǝ bu kixining ⱪan ⱪǝrzini bizgǝ artmaⱪqi boluwatisilǝr! — dedi.
29 Då svara Peter og apostlarne og sagde: «Ein skal lyda Gud meir enn menneskje.
Lekin Petrus wǝ [baxⱪa] rosullar jawab berip mundaⱪ dedi: — Insanƣa ǝmǝs, Hudaƣa itaǝt ⱪilix kerǝk!
30 Vår fedregud reiste upp Jesus som de tok livet av då de hengde honom på eit tre.
Silǝr tutup yaƣaqⱪa esip ɵltürgǝn Əysani, ata-bowimizning Hudasi tirildürdi.
31 Denne hev Gud lyft upp ved si høgre hand til ein fyrste og frelsar til å gjeva Israel umvending og forlating for synderne.
Huda Israil hǝlⱪini towa ⱪilixⱪa wǝ gunaⱨlirining kǝqürülixikǝ muyǝssǝr ⱪilix üqün, uni uluƣlap Yetǝkqi ⱨǝm Ⱪutⱪuzƣuqi süpitidǝ Ɵzining ong yeniƣa kɵtürüp olturƣuzdi.
32 Og me er hans vitne um desse ting liksom og den Heilage Ande, som Gud hev gjeve deim som lyder honom.»
Biz bu ixlarƣa guwaⱨqilarmiz; xundaⱪla Huda Ɵzigǝ itaǝt ⱪilƣuqilarƣa ata ⱪilƣan Muⱪǝddǝs Roⱨmu bu ixlarƣa guwaⱨqidur.
33 Då dei høyrde dette, skar det deim i hjarta, og dei rådlagde um å slå deim i hel.
Ular bu sɵzlǝrni anglap ⱪǝlbigǝ sanjilƣandǝk bolup [rosullarni] ɵltürüxkǝ mǝsliⱨǝtlǝxti.
34 Men det reiste seg ein farisæar i rådet med namnet Gamaliel, ein lovlærar som var høgvyrd av heile folket, og han baud deim føra apostlarne ut ei liti stund.
Lekin kengǝxmǝ iqidǝ pütün hǝlⱪning ⱨɵrmitigǝ sazawǝr bolƣan Pǝrisiy mǝzⱨipidiki Gamaliyǝl isimlik bir Tǝwrat ɵlimasi bar idi. U ornidin turup: — Ularni birdǝm sirtⱪa qiⱪirip turunglar, — dǝp buyrudi.
35 Og han sagde til deim: «Israelitiske menner! Sjå dykk vel fyre, kva de gjer med desse menneskje!
Andin u [kengǝxmidikilǝrgǝ] mundaⱪ dedi: — Əy Israillar, silǝr bu kixilǝrni bir tǝrǝp ⱪilixta ɵzünglarƣa eⱨtiyat ⱪilinglar!
36 For fyre desse dagar stod Teudas fram og sagde seg sjølv å vera noko, og ein flokk på umkring fire hundrad menner slo lag med honom; han vart slegen i hel, og alle dei som lydde honom, drivne frå kvarandre og vart til inkjes.
Ilgiri, ⱨeliⱪi Tǝwdas isimlik ɵzini qong tutup otturiƣa qiⱪⱪanidi. Uningƣa tǝhminǝn tɵt yüz adǝm ⱪoxuldi. Biraⱪ u ɵzi ɵltürüldi wǝ barliⱪ ǝgǝxküqiliri tarⱪilip ketip, uning ixi yoⱪⱪa qiⱪti.
37 Etter honom stod galilæaren Judas fram, den tid skatte-utskrivingi var, og eggja upp folket med seg. Han let og livet, og alle dei som lydde honom, vart spreidde frå kvarandre.
Andin keyin nopus tizimlax künliridǝ, Galiliyǝlik Yǝⱨudamu bax kɵtürüp qiⱪip, bir top kixini toplap ɵzigǝ ǝgǝxtürgǝn. Umu yoⱪitilip, barliⱪ ǝgǝxküqilirimu tarⱪitiwetilgǝn.
38 Og no segjer eg dykk: Haldt dykk ifrå desse mennerne og lat deim fara! For er denne rådi eller dette verket av menneskje, skal det verta til inkjes.
Əmdi silǝrgǝ nǝsiⱨitim xuki: Bu kixilǝr bilǝn karinglar bolmisun! Ularni ihtiyariƣa ⱪoyup beringlar. Qünki ǝgǝr bu eⱪim yaki bu ix pǝⱪǝt insandin kǝlgǝn bolsa, jǝzmǝn yoⱪⱪa qiⱪidu.
39 Men er det av Gud, so kann de ikkje gjera det til inkjes! Sjå til at de ikkje må verta funne stridande mot Gud.»
Lekin ǝgǝr Hudadin bolsa, silǝr ularni yoⱪitalmaysilǝr! Ⱨǝtta ɵzünglar Hudaƣa ⱨujum ⱪilƣuqilar bolup qiⱪisilǝr!
40 Dei lydde honom, og kalla apostlarne inn att og let deim verta hudfletta, og baud deim at dei ikkje skulde tala i Jesu namn, og let deim so ganga.
Aliy kengǝxmidikikilǝr nǝsiⱨǝtni ⱪobul ⱪildi; ular rosullarni qaⱪirtip kirip, ularni ⱪamqilitip, ularƣa ⱨǝrgiz Əysaning namida sɵzlimǝslikni agaⱨlandurdi. Andin ularni ⱪoyup bǝrdi.
41 So gjekk dei då burt frå rådet, glade yver at dei var haldne verdige til å lida vanæra for hans namn skuld.
Rosullar ǝmdi kengǝxmining otturisidin qiⱪip, ɵzlirining mubarǝk nam üqün horluⱪ azabi qekixkǝ layiⱪ kɵrülgǝnlikidin xadlandi.
42 Og dei heldt ikkje upp med å læra kvar dag i templet og heime og forkynna evangeliet um Kristus Jesus.
Ular yǝnila ⱨǝr küni ibadǝthana ⱨoylisida wǝ ɵymu-ɵy berip tǝlim berixtin wǝ «Əysa — Mǝsiⱨdur!» degǝn hux hǝwǝrni jakarlaxtin ⱨeq tohtimidi.
