Jobs 9

1 Da tok Job til orde og sa:

۱ پس ایوب در جواب گفت:

2 Ja visst, jeg vet at det er så; hvorledes skulde en mann kunne ha rett mot Gud?

۲ «یقین می‌دانم که چنین است. لیکن انسان نزد خدا چگونه عادل شمرده شود؟

3 Om han hadde lyst til å gå i rette med Gud, kunde han ikke svare ham ett til tusen.

۳ اگر بخواهد با وی منازعه نماید، یکی از هزار او را جواب نخواهد داد.

4 Vis som han er av hjerte og veldig i styrke - hvem trosset ham og kom vel fra det,

۴ اودر ذهن حکیم و در قوت تواناست. کیست که با اومقاومت کرده و کامیاب شده باشد؟

5 han som flytter fjell før de vet av det, som velter dem i sin vrede,

۵ آنکه کوههارا منتقل می‌سازد و نمی فهمند، و در غضب خویش آنها را واژگون می‌گرداند،

6 som ryster jorden, så den viker fra sitt sted, og dens støtter bever,

۶ که زمین را ازمکانش می‌جنباند، و ستونهایش متزلزل می‌شود.

7 som byder solen, så den ikke går op, og som setter segl for stjernene,

۷ که آفتاب را امر می‌فرماید و طلوع نمی کند وستارگان را مختوم می‌سازد.

8 som alene utspenner himmelen og skrider frem over havets høider,

۸ که به تنهایی، آسمانها را پهن می‌کند و بر موجهای دریامی خرامد.

9 som har skapt Bjørnen, Orion og Syvstjernen og Sydens stjernekammere,

۹ که دب اکبر و جبار و ثریا را آفرید، و برجهای جنوب را

10 som gjør store, uransakelige ting og under uten tall?

۱۰ که کارهای عظیم بی‌قیاس را می‌کند و کارهای عجیب بی‌شمار را.

11 Han går forbi mig, og jeg ser ham ikke; han farer forbi, og jeg merker ham ikke.

۱۱ اینک از من می‌گذرد و او را نمی بینم، و عبور می‌کند واو را احساس نمی نمایم.

12 Han griper sitt rov - hvem vil hindre ham, hvem vil si til ham: Hvad gjør du?

۱۲ اینک او می‌رباید وکیست که او را منع نماید؟ و کیست که به او تواندگفت: چه می‌کنی؟

13 Gud holder ikke sin vrede tilbake; under ham måtte Rahabs hjelpere bøie sig.

۱۳ خدا خشم خود را بازنمی دارد و مددکاران رحب زیر او خم می‌شوند.

14 Hvorledes skulde da jeg kunne svare ham og velge mine ord imot ham,

۱۴ «پس به طریق اولی، من کیستم که او راجواب دهم و سخنان خود را بگزینم تا با اومباحثه نمایم؟

15 jeg som ikke kunde svare om jeg enn hadde rett, men måtte be min dommer om nåde!

۱۵ که اگر عادل می‌بودم، او راجواب نمی دادم، بلکه نزد داور خود استغاثه می‌نمودم.

16 Om jeg ropte, og han svarte mig, kunde jeg ikke tro at han hørte min røst,

۱۶ اگر او را می‌خواندم و مرا جواب می‌داد، باور نمی کردم که آواز مرا شنیده است.

17 han som vilde knuse mig i storm og uten årsak ramme mig med sår på sår,

۱۷ زیرا که مرا به تندبادی خرد می‌کند و بی‌سبب، زخمهای مرا بسیار می‌سازد.

18 som ikke vilde tillate mig å dra ånde, men vilde mette mig med lidelser.

۱۸ مرا نمی گذارد که نفس بکشم، بلکه مرا به تلخیها پر می‌کند.

19 Gjelder det styrke, så sier han: Se, her er jeg! Gjelder det rett: Hvem vil stevne mig?

۱۹ اگردرباره قوت سخن گوییم، اینک او قادر است؛ واگر درباره انصاف، کیست که وقت را برای من تعیین کند؟

20 Hadde jeg enn rett, skulde dog min egen munn dømme mig skyldig; var jeg enn uskyldig, vilde han dog si at jeg hadde urett.

۲۰ اگر عادل می‌بودم دهانم مرا مجرم می‌ساخت، و اگر کامل می‌بودم مرا فاسق می‌شمرد.

21 Skyldløs er jeg; jeg bryr mig ikke om å leve - jeg forakter mitt liv.

۲۱ اگر کامل هستم، خویشتن رانمی شناسم، و جان خود را مکروه می‌دارم.

22 Det kommer ut på ett; derfor sier jeg: Skyldløs eller ugudelig - han gjør dem begge til intet.

۲۲ این امر برای همه یکی است. بنابراین می‌گویم که اوصالح است و شریر را هلاک می‌سازد.

23 Når svepen brått rammer med død, spotter han de uskyldiges lidelse.

۲۳ اگرتازیانه ناگهان بکشد، به امتحان بی‌گناهان استهزامی کند.

24 Jorden er gitt i den ugudeliges hånd; han tilhyller dens dommeres åsyn. Er det ikke han som gjør det, hvem er det da?

۲۴ جهان به‌دست شریران داده شده است و روی حاکمانش را می‌پوشاند. پس اگر چنین نیست، کیست که می‌کند؟

25 Mine dager har vært hastigere enn en løper; de er bortflyktet uten å ha sett noget godt;

۲۵ و روزهایم از پیک تیزرفتار تندروتر است، می‌گریزد و نیکویی رانمی بیند.

26 de har faret avsted som båter av rør, som en ørn som slår ned på sitt bytte.

۲۶ مثل کشتیهای تیزرفتار می‌گریزد و مثل عقاب که بر شکار فرود آید.

27 Om jeg sier: Jeg vil glemme min sorg, jeg vil la min mørke mine fare og se glad ut,

۲۷ اگر فکر کنم که ناله خود را فراموش کنم و ترش رویی خود رادور کرده، گشاده رو شوم،

28 da gruer jeg for alle mine plager; jeg vet jo at du ikke frikjenner mig.

۲۸ از تمامی مشقتهای خود می‌ترسم و می‌دانم که مرا بی‌گناه نخواهی شمرد،

29 Jeg skal jo være ugudelig - hvorfor gjør jeg mig da forgjeves møie?

۲۹ چونکه ملزم خواهم شد. پس چرا بیجازحمت بکشم؟

30 Om jeg tvettet mig med sne og renset mine hender med lut,

۳۰ اگر خویشتن را به آب برف غسل دهم، و دستهای خود را به اشنان پاک کنم،

31 da skulde du dyppe mig i en grøft, så mine klær vemmedes ved mig.

۳۱ آنگاه مرا در لجن فرو می‌بری، و رختهایم مرامکروه می‌دارد.

32 For han er ikke en mann som jeg, så jeg kunde svare ham, så vi kunde gå sammen for retten;

۳۲ زیرا که او مثل من انسان نیست که او را جواب بدهم و با هم به محاکمه بیاییم.

33 det er ikke nogen voldgiftsmann mellem oss, som kunde legge sin hånd på oss begge.

۳۳ در میان ما حکمی نیست که بر هر دوی مادست بگذارد.

34 Når han bare tok sitt ris bort fra mig, og hans redsler ikke skremte mig!

۳۴ کاش که عصای خود را از من بردارد، و هیبت او مرا نترساند.

35 Da skulde jeg tale uten å reddes for ham; for slik er jeg ikke, det vet jeg med mig selv.

۳۵ آنگاه سخن می‌گفتم و از او نمی ترسیدم، لیکن من در خودچنین نیستم.