Jobs 6
1 Da tok Job til orde og sa:
Ijob respondis kaj diris:
2 Gid min gremmelse blev veid, og min ulykke samtidig lagt på vekten!
Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,
3 For nu er den tyngre enn havets sand; derfor var mine ord tankeløse.
Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.
4 For den Allmektiges piler sitter i mig, og min ånd drikker deres gift; Guds redsler stiller sig op imot mig.
Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.
5 Skriker vel et villesel midt i det grønne gress? Eller brøler en okse foran sitt fôr?
Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?
6 Hvem vil ete det som det ingen smak er i, uten salt? Eller er det smak i eggehvite?
Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?
7 Det byr mig imot å røre ved det; det er for mig som utskjemt mat.
Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.
8 Gid min bønn måtte bli hørt, og Gud vilde opfylle mitt håp!
Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!
9 Og måtte det behage Gud å knuse mig, å slippe løs sin hånd og avskjære min livstråd!
Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!
10 Da hadde jeg ennu en trøst, og jeg skulde springe av glede midt i den skånselløse smerte; for jeg har ikke fornektet den Helliges ord.
Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.
11 Hvad kraft har jeg, så jeg kunde holde ut, og hvad blir enden med mig, så jeg kunde være tålmodig?
Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?
12 Er da min kraft som stenens kraft? Eller er mitt kjøtt av kobber?
Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?
13 Er jeg da ikke aldeles hjelpeløs? Er ikke all utsikt til frelse fratatt mig?
Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.
14 Den ulykkelige burde møte kjærlighet hos sin venn, selv om han opgir frykten for den Allmektige.
Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.
15 Men mine brødre har sviktet som en bekk, som strømmer hvis vann skyller over,
Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,
16 som er grumset av is, og som det skjuler sig sne i;
Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;
17 men på den tid de treffes av solens glød, tørkes de ut; når det blir hett, svinner de bort.
En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.
18 Karavaner som er på veien til dem, bøier av; de drar op i ørkenen og omkommer.
Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.
19 Temas karavaner speidet efter dem, Sjebas reisefølger satte sitt håp til dem;
Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;
20 de blev til skamme, fordi de stolte på dem; de kom dit og blev skuffet.
Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.
21 Således er I nu blitt til intet; I ser ulykken og blir redde.
Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.
22 Har jeg vel bedt eder at I skulde gi mig noget eller bruke noget av eders gods til beste for mig,
Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,
23 at I skulde frelse mig av fiendens hånd og løskjøpe mig fra voldsmenn?
Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?
24 Lær mig, så skal jeg tie, og vis mig hvori jeg har faret vill!
Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.
25 Hvor kraftige er ikke rettsindige ord! Men hvad gagn er det i en refselse fra eder?
Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?
26 Tenker I på å refse ord? Ord av en fortvilet mann hører jo vinden til.
Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.
27 Endog om en farløs kunde I kaste lodd og kjøpslå om eders venn.
Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.
28 Men gjør nu så vel å se på mig! Skulde jeg vel ville lyve eder midt op i ansiktet?
Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?
29 Vend om, la det ikke skje urett! Vend om, jeg har ennu rett i dette.
Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.
30 Er det urett på min tunge, eller skulde min gane ikke merke hvad som er ondt?
Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?
