< Hopa 6 >

1 Na ka whakautu a Hopa, ka mea,
Entonces Job respondió,
2 Aue, me i ata paunatia toku mamae, me i huihuia, me i whakairihia toku aitua ki te pauna!
“Oh, si mi angustia fuera pesada, ¡y toda mi calamidad puesta en la balanza!
3 Na inaianei taimaha ake i te onepu o te moana: heoi he ohorere rawa aku kupu.
Por ahora sería más pesado que la arena de los mares, por lo que mis palabras han sido precipitadas.
4 Kei roto hoki i ahau nga pere a te Kaha Rawa, inumia ake e toku wairua to ratou paihana: rarangi tonu mai nga whakawehi a te Atua hei hoariri moku.
Porque las flechas del Todopoderoso están dentro de mí. Mi espíritu bebe su veneno. Los terrores de Dios se han puesto en marcha contra mí.
5 E tangi ano ranei te kaihe mohoao i te mea kei te tarutaru ia? e tangi ano ranei te kau i te mea e kai ana?
¿El burro salvaje rebuzna cuando tiene hierba? ¿O el buey baja sobre su forraje?
6 E taea ranei te kai, te mea kahore nei ona ha, ki te kahore he tote? He reka ranei te whakakahukahu o te hua manu?
¿Puede comerse sin sal lo que no tiene sabor? ¿O hay algún sabor en la clara del huevo?
7 Hore rawa toku wairua e mea kia pa atu ki ena; to ratou rite ki ahau kei te kai whakarihariha.
Mi alma se niega a tocarlos. Para mí son como una comida repugnante.
8 Aue, me i riro mai taku i tono ai, me i homai e te Atua taku e tumanako nei!
“Oh, que pueda tener mi petición, que Dios me conceda lo que anhelo,
9 Me i pai hoki te Atua kia whakangaromia ahau, kia tukua mai tona ringa hei hatepe i ahau!
incluso que le gustaría a Dios aplastarme; ¡que soltara la mano y me cortara!
10 Penei kua ai ano he whakamarie moku; ae, ka tino hari ahau ki te mamae, kahore nei e tohu i ahau: kihai hoki nga kupu a te Mea Tapu i huna e ahau.
Que siga siendo mi consuelo, sí, déjame exultar en el dolor que no perdona, que no he negado las palabras del Santo.
11 He aha toku kaha, e tatari ai ahau? He aha hoki toku mutunga, e whakamanawanui ai ahau?
¿Cuál es mi fuerza, para que espere? ¿Cuál es mi fin, que debo ser paciente?
12 He kaha kohatu ranei toku kaha? He parahi ranei oku kikokiko?
¿Es mi fuerza la de las piedras? ¿O mi carne es de bronce?
13 Ehara ranei i te mea kahore he awhina moku i roto i ahau, a kua oti te ngoi te pei i roto i ahau?
¿No es que no tengo ayuda en mí, que la sabiduría se aleja de mí?
14 Ko te tangata e ngoikore ana te ngakau kia puta mai te aroha o tona hoa ki a ia, ahakoa kua mahue i a ia te wehi i te Kaha Rawa.
“Al que está a punto de desfallecer, se le debe mostrar la bondad de su amigo; incluso a quien abandona el temor del Todopoderoso.
15 He mahi tinihanga ta oku teina, he pera me ta te awa; rere ana ratou ano he waipuke awaawa,
Mis hermanos han actuado con engaño como un arroyo, como el cauce de los arroyos que pasan;
16 Kua mangu nei i te hukapapa, ngaro ana te hukarere i roto.
que son negros a causa del hielo, en la que se esconde la nieve.
17 I te wa e mahana ai, ka memeha atu; i te weraweratanga, moti iho ratou i to ratou wahi.
En la estación seca, desaparecen. Cuando hace calor, se consumen fuera de su lugar.
18 Ka peka ke nga tira e haere ana ra reira; riro ana ki te kore, a ngaro iho.
Las caravanas que viajan junto a ellos se alejan. Suben a los desechos y perecen.
19 Tirotirohia ana e nga tira o Tema; taria atu ana e nga tangata haere o Hepa.
Las caravanas de Tema miraban. Las compañías de Saba les esperaban.
20 Whakama ana ratou mo ratou i whakamanawa atu ki reira; te taenga ki aua awa, kanakana kau ana.
Estaban angustiados porque estaban confiados. Llegaron allí y se confundieron.
21 Na he kahore noa iho koutou; ka kite koutou i te mea whakamataku, a ka wehi.
Por ahora no eres nada. Ves un terror y tienes miedo.
22 I mea ranei ahau, Homai ki ahau? He hakari ranei maku e homai i o koutou rawa?
¿Acaso he dicho alguna vez: “Dame”? o, “¿Ofrece un regalo para mí de tu sustancia?
23 I mea ranei, whakaorangia ahau i te ringa o te hoariri? Hokona ahau i roto i te ringa o te kaitukino?
o “Líbrame de la mano del adversario”. o: “Redímeme de la mano de los opresores”.
24 Whakaakona ahau, a ka whakarongo puku ahau; whakaaturia ki ahau te mea i he ai ahau.
“Enséñame y callaré. Haz que entienda mi error.
25 Ano te kaha o nga kupu tika! Ko te aha ia te riria ana e a koutou kupu?
¡Qué fuertes son las palabras de rectitud! Pero tu reprimenda, ¿qué reprende?
26 E mea ana ranei koutou kia riria nga kupu? he hau kau nei hoki nga korero a te tangata kua pau ona whakaaro.
¿Pretendes reprobar las palabras, ya que los discursos de quien está desesperado son como el viento?
27 Ae ra, e mea ana koutou ki te maka rota mo nga pani, ki te mea i to koutou hoa hei taonga hokohoko.
Sí, incluso echarías suertes por los huérfanos, y hacer mercancía de su amigo.
28 Na whakaae mai, titiro mai ki ahau; he pono hoki e kore ahau e korero teka ki to koutou kanohi.
Ahora, pues, complácete en mirarme, porque seguramente no te mentiré en la cara.
29 Tena ra, tahuri mai; kaua hoki te he e waiho; ina, tahuri mai, he tika hoki taku take.
Por favor, vuelva. Que no haya injusticia. Sí, regresa de nuevo. Mi causa es justa.
30 He he koia kei toku arero? e kore ranei toku hinengaro e mohio ki nga mea whanoke?
¿Hay injusticia en mi lengua? ¿Mi gusto no puede discernir las travesuras?

< Hopa 6 >