< Hopa 29 >

1 A i korero tonu a Hopa i tana pepeha, i mea,
Entonces Job respondió:
2 Aue, me i rite ki nga marama o mua, ki nga ra i tiaki ai te Atua i ahau!
Ojalá volviera a ser como en meses pasados, como en los días cuando ʼElohim me vigilaba,
3 I tiaho mai ai tana rama ki toku matenga, a na tana whakamarama i haere ai ahau i te pouri:
cuando su lámpara estaba sobre mi cabeza y a su luz yo caminaba en la oscuridad,
4 Me i pera ano me ahau i nga ra o toku taiohitanga, i te mea nei kei runga to te Atua whakaaro puku i toku teneti;
aquellos días de mi vigor cuando la amistad íntima de ʼElohim velaba sobre mi vivienda,
5 I te mea e noho ana ano te Kaha Rawa i ahau, a kei tetahi taha oku aku tamariki, kei tetahi taha;
cuando ʼEL-Shadday aún estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí,
6 I horoia ai oku takahanga ki te pata, a rere mai ana nga awa hinu ki ahau i roto i te kohatu!
cuando mis pasos eran lavados con mantequilla y la roca me derramaba ríos de aceite,
7 I toku haerenga atu ki te kuwaha ki te pa, a whakapai ana i te nohoanga moku i te waharoa,
cuando iba a la puerta de la ciudad y en la plaza preparaba mi asiento.
8 Ka kite nga taitamariki i ahau, a piri ana ratou: whakatika ana nga koroheke, tu ana ki runga;
Los jóvenes me veían y se escondían. Los ancianos se levantaban y permanecían en pie.
9 Mutu pu te korero a nga tino tangata, kua kopania te ringa ki o ratou mangai;
Los magistrados detenían sus palabras y ponían la mano sobre sus bocas.
10 Ngaro ana te reo o nga rangatira, piri ana o ratou arero ki o ratou ngao.
La voz de los nobles enmudecía y su lengua se les pegaba al paladar.
11 No te rongonga hoki o te taringa i ahau manaaki ana i ahau; te kitenga o te kanohi i ahau, whakaae mai ana ki aku mahi:
Los oídos que me escuchaban me llamaban bienaventurado, y los ojos que me miraban daban testimonio a mi favor.
12 No te mea naku i whakaora te rawakore i a ia e karanga ana, te pani me te tangata hoki kahore nei ona kaiawhina.
Porque yo libraba al pobre que clamaba y al huérfano que no tenía ayudador.
13 I tau ki runga ki ahau te manaaki a te tangata e tata ana ki te whakangaromanga; harakoa ana i ahau te ngakau o te pouaru.
La bendición del que iba a perecer caía sobre mí, y daba alegría al corazón de la viuda.
14 I kakahuria e ahau te tika, a ko tera toku kakahu: e rite ana taku whakarite whakawa he koroka, he karauna.
Me vestía de rectitud y con ella me cubría. Mi justicia era como un manto y un turbante.
15 He kanohi ahau ki te matapo, he waewae ki te kopa.
Yo era ojos para el ciego y pies para el cojo.
16 He matua ahau ki nga rawakore: a i ata rapua e ahau te tikanga o te totohe a te tangata kihai nei ahau i mohio.
Era padre de los menesterosos. Me informaba con diligencia de la causa que no entendía.
17 Wawahia ana e ahau nga kauae o te tangata kino, a takiritia mai ana e ahau tana mea pahua i roto i ona niho.
Rompía las quijadas del perverso y de sus dientes arrancaba la presa.
18 Katahi ahau ka mea, Tera ahau e mate i roto i toku ohanga; ka whakanuia oku ra kia rite ki te onepu te maha:
Me decía: En mi nido moriré, y como la arena multiplicaré mis días.
19 Ko toku pakiaka tautoro tonu ki nga wai, a i te po tau ana te tomairangi ki runga ki toku peka:
Mi raíz se extendía hacia las aguas, y el rocío pernoctaba en mi ramaje.
20 Ko toku kororia hou tonu i roto i ahau, a hoki ake ana te kaha o taku kopere i toku ringa.
Mi honra se renovaba en mí, y mi arco se fortalecía en mi mano.
21 I whakarongo mai nga tangata ki ahau, i tatari, whakarongo puku ana ratou i ahau e whakatakoto whakaaro ana.
Me escuchaban, esperaban y guardaban silencio ante mi consejo.
22 I muri i aku kupu kore ake ratou i korero ano; maturuturu iho ana aku kupu ki runga ki a ratou.
Después de mi palabra no replicaban. Mi razón destilaba sobre ellos.
23 I taria mai ahau e ratou ano ko te ua; hamama mai ana o ratou mangai ano e tatari ana ki te ua o muri.
La esperaban como a la lluvia temprana, y abrían su boca como a la lluvia tardía.
24 Ka kata ahau ki a ratou, kihai i whakaponohia e ratou; kihai hoki ratou i whakataka i te marama o toku mata.
Si me reía con ellos, no lo creían, y no tenían en menos la luz de mi semblante.
25 Naku to ratou ara i whiriwhiri, a noho ana ahau hei rangatira, noho ana hoki ahau ano he kingi i roto i te ope; i rite ahau ki te kaiwhakamarie o te hunga e tangi ana.
Yo les escogía el camino, y me sentaba entre ellos como su jefe. Yo vivía como un rey en medio de su tropa, como el que consuela a los que están de duelo.

< Hopa 29 >