Ījaba 39

1 Vai tu zini to laiku, kad mežu kazas dzemdē, vai tu esi manījis stirnu dzemdēšanu?

Weißt du die Zeit, wann die Gemsen auf den Felsen gebären? Oder hast du gemerkt, wann die Hirsche schwanger gehen?

2 Vai tu vari skaitīt tos mēnešus, kad tās nesās, un vai zini to laiku, kad tās vedās,

Hast du erzählet ihre Monden, wann sie voll werden? Oder weißt du die Zeit, wann sie gebären?

3 Kad tās lokās, saviem bērniem liek izplēsties cauri un nokrata savas sāpes?

Sie beugen sich, wenn sie gebären, und reißen sich und lassen aus ihre Jungen.

4 Viņu bērni nāk spēkā, uzaug laukā, tie iziet un neatgriežas pie tām atpakaļ.

Ihre Jungen werden feist und mehren sich im Getreide; und gehen aus und kommen nicht wieder zu ihnen.

5 Kas meža ēzelim licis vaļā staigāt, un kas tā zvēra saites ir atraisījis,

Wer hat das Wild so frei lassen gehen? Wer hat die Bande des Wildes aufgelöset,

6 Kam Es klajumu esmu devis par māju un tuksnesi par dzīvokli?

dem ich das Feld zum Hause gegeben habe und die Wüste zur Wohnung?

7 Viņš apsmej pilsētas troksni, un dzinēja brēkšanu tas nedzird.

Es verlacht das Getümmel der Stadt; das Pochen des Treibers höret es nicht.

8 Tas dzenās pa kalniem, kur viņam ir barība, un meklē visādu zaļu zāli.

Es schauet nach den Bergen, da seine Weide ist, und suchet, wo es grün ist.

9 Vai tu domā, ka meža vērsis tev kalpos, vai tas naktī paliks pie tavas siles?

Meinest du, das Einhorn werde dir dienen und werde bleiben an deiner Krippe?

10 Vai tu meža vērsi ar dzeņaukstēm māki piesiet pie arkla, vai tas pēc tava prāta ecēs ielejās?

Kannst du ihm dein Joch anknüpfen, die Furchen zu machen, daß es hinter dir brache in Gründen?

11 Vai tu uz to vari paļauties, ka tam daudz spēka, un viņu ņemsi savā darbā?

Magst du dich auf es verlassen, daß es so stark ist, und wirst es dir lassen arbeiten?

12 Vai tu viņam vari uzticēt, ka tas tev atkal savāks tavu izsējumu un savedīs tavā piedarbā?

Magst du ihm trauen, daß es deinen Samen dir wiederbringe und in deine Scheune sammle?

13 Strausa spārni jautri plivinājās, vai tie ir mīlīgi, kā stārķa spārni un spalvas?

Die Federn des Pfauen sind schöner denn die Flügel und Federn des Storchs,

14 Tas savas olas atstāj zemē, lai smiltīs silst,

der seine Eier auf der Erde lässet und läßt sie die heiße Erde ausbrüten.

15 Un aizmirst, ka kāja tās var samīt, un lauka zvēri tās var samīdīt.

Er vergisset, daß sie möchten zertreten werden und ein wild Tier sie zerbreche.

16 Tas nežēlo savus bērnus, tā kā tie tam nepiederētu; un ka velti dējis, par to tas nebēdā.

Er wird so hart gegen seine Jungen, als wären sie nicht sein, achtet es nicht, daß er umsonst arbeitet.

17 Jo Dievs tam atņēmis gudrību un nav devis daļu pie saprašanas.

Denn Gott hat ihm die Weisheit genommen und hat ihm keinen Verstand mitgeteilet.

18 Bet kad tas projām šaujas, tad tas apsmej zirgu un jātnieku.

Zu der Zeit, wenn er hoch fähret, erhöhet er sich und verlachet beide Roß und Mann.

19 Vai tu zirgam vari dot spēku un viņam kaklu pušķot ar krēpēm?

Kannst du dem Roß Kräfte geben, oder seinen Hals zieren mit seinem Geschrei?

20 Vai tu tam vēlējis lēkt kā sisenim? Kad tas lepni šņāc, tad jaizbīstas.

Kannst du es schrecken wie die Heuschrecken? Das ist Preis seiner Nase, was schrecklich ist.

21 Viņš cērt ar kāju ielejā un ir priecīgs ar spēku un iziet pretī apbruņotam pulkam.

Es stampfet auf den Boden und ist freudig mit Kraft und zeucht aus den Geharnischten entgegen.

22 Viņš smejas par bailēm un netrūkstas un nebēg atpakaļ no zobena.

Es spottet der Furcht und erschrickt nicht und fleucht vor dem Schwert nicht,

23 Kad bultas skan makā un šķēpi un zobeni zib,

wenngleich wider es klinget der Köcher und glänzet beide Spieß und Lanze.

24 Tad tas raustās, trako un uzcērt zemi un nav turams uz vietas, kad trumetes skan.

Es zittert und tobet und scharret in die Erde und achtet nicht der Trommeten Hall.

25 Kad trumetes skan, tad tas iezviedzās, un samana kaušanu no tālienes, kara kungu saukšanu un kara troksni.

Wenn die Trommete fast klinget, spricht es: Hui! und riecht den Streit von ferne, das Schreien der Fürsten und Jauchzen.

26 Vai caur tavu padomu vanags lidinājās un izplēš savus spārnus pret dienasvidu?

Fleuget der Habicht durch deinen Verstand und breitet seine Flügel gegen Mittag?

27 Vai uz tavu vārdu ērglis dodas uz augšu, un taisa savu ligzdu augstumā?

Fleuget der Adler auf deinen Befehl so hoch, daß er sein Nest in der Höhe macht?

28 Viņš dzīvo akmens kalnos un tur paliek uz augstām klintīm un kalnu galiem.

In Felsen wohnet er und bleibt auf den Klippen an Felsen und in festen Orten.

29 No turienes viņš lūko pēc barības, un viņa acis redz tālu.

Von dannen schauet er nach der Speise, und seine Augen sehen ferne.

30 Viņa bērni dzer asinis, un kur maitas, tur viņš ir.

Seine Jungen saufen Blut; und wo ein Aas ist, da ist er.