Psalmorum 77
1 In finem, pro Idithun. Psalmus Asaph. Voce mea ad Dominum clamavi; voce mea ad Deum, et intendit mihi.
Przedniejszemu śpiewakowi dla Jedytuna psalm Asafowy. Głos mój podnoszę do Boga, kiedy wołam; głos mój podnoszę do Boga, aby mię wysłuchał.
2 In die tribulationis meæ Deum exquisivi; manibus meis nocte contra eum, et non sum deceptus. Renuit consolari anima mea;
W dzień utrapienia mego szukałem Pana: wyciągałem w nocy ręce moje bez przestania, a nie dała się ucieszyć dusza moja.
3 memor fui Dei, et delectatus sum, et exercitatus sum, et defecit spiritus meus.
Wspominałem na Boga, a trwożyłem sobą; rozmyślałem, a utrapieniem ściśniony był duch mój. (Sela)
4 Anticipaverunt vigilias oculi mei; turbatus sum, et non sum locutus.
Zatrzymywałeś oczy moje, aby czuły; potartym był, ażem nie mógł mówić.
5 Cogitavi dies antiquos, et annos æternos in mente habui.
Przychodziły mi na pamięć dni przeszłe i lata dawne.
6 Et meditatus sum nocte cum corde meo, et exercitabar, et scopebam spiritum meum.
Wspominałem sobie na śpiewanie moje; w nocym w sercu swem rozmyślał, i wywiadywał się o tem duch mój, mówiąc:
7 Numquid in æternum projiciet Deus? aut non apponet ut complacitior sit adhuc?
Izali mię na wieki odrzuci Pan, a więcej mi już łaski nie ukaże?
8 aut in finem misericordiam suam abscindet, a generatione in generationem?
Izali do końca ustanie miłosierdzie jego, i koniec weźmie słowo od rodzaju aż do rodzaju? Izali zapomniał Bóg zmiłować się?
9 aut obliviscetur misereri Deus? aut continebit in ira sua misericordias suas?
Izali zatrzymał w gniewie litości swoje? (Sela)
10 Et dixi: Nunc cœpi; hæc mutatio dexteræ Excelsi.
I rzekłem: Toć jest śmierć moja; wszakże prawica Najwyższego uczyni odmianę.
11 Memor fui operum Domini, quia memor ero ab initio mirabilium tuorum:
Wspominać sobie będę na sprawy Pańskie, a przypominać sobie będę dziwne sprawy twoje, zdawna uczynione.
12 et meditabor in omnibus operibus tuis, et in adinventionibus tuis exercebor.
I będę rozmyślał o wszelkiem dziele twojem, i o uczynkach twoich będę mówił:
13 Deus, in sancto via tua: quis deus magnus sicut Deus noster?
Boże! święta jest droga twoja. Któryż Bóg jest tak wielki, jako Bóg nasz?
14 Tu es Deus qui facis mirabilia: notam fecisti in populis virtutem tuam.
Tyś jest Bóg, który czynisz cuda; podałeś do znajomości między narody moc twoję.
15 Redemisti in brachio tuo populum tuum, filios Jacob et Joseph.
Odkupiłeś ramieniem twojem lud swój, syny Jakóbowe i Józefowe. (Sela)
16 Viderunt te aquæ, Deus; viderunt te aquæ, et timuerunt: et turbatæ sunt abyssi.
Widziały cię wody, o Boże! widziały cię wody, i ulękły się, i wzruszyły się przepaści.
17 Multitudo sonitus aquarum; vocem dederunt nubes. Etenim sagittæ tuæ transeunt;
Obłoki wydały powodzi; niebiosa wydały gromy, a strzały twoje tam i sam biegały.
18 vox tonitrui tui in rota. Illuxerunt coruscationes tuæ orbi terræ; commota est, et contremuit terra.
Huczało grzmienie twoje po obłokach, błyskawice oświeciły okrąg ziemi, ziemia się wzruszyła i zatrzęsła.
19 In mari via tua, et semitæ tuæ in aquis multis, et vestigia tua non cognoscentur.
Przez morze była droga twoja, a ścieżki twoje przez wody wielkie, wszakże śladów twoich nie było.
20 Deduxisti sicut oves populum tuum, in manu Moysi et Aaron.
Prowadziłeś lud twój, jako stado owiec, przez rękę Mojżesza i Aarona.
