Psalmorum 139
1 In finem, psalmus David. Domine, probasti me, et cognovisti me;
Al la ĥorestro. Psalmo de David. Ho Eternulo, Vi min esploras kaj min konas.
2 tu cognovisti sessionem meam et resurrectionem meam.
Vi scias, kiam mi sidas kaj kiam mi leviĝas; Vi komprenas mian penson de malproksime.
3 Intellexisti cogitationes meas de longe; semitam meam et funiculum meum investigasti:
Kiam mi iras kaj kiam mi ripozas, Vi estas ĉirkaŭ mi, Kaj ĉiujn miajn vojojn Vi konas.
4 et omnes vias meas prævidisti, quia non est sermo in lingua mea.
Ĉar antaŭ ol troviĝas vorto sur mia lango, Jen, ho Eternulo, Vi ĉion jam scias.
5 Ecce, Domine, tu cognovisti omnia, novissima et antiqua. Tu formasti me, et posuisti super me manum tuam.
De malantaŭe kaj de antaŭe Vi ĉirkaŭbaris min Kaj metis sur min Vian manon.
6 Mirabilis facta est scientia tua ex me; confortata est, et non potero ad eam.
Mirinda estas por mi tia sciado, tro alta; Mi ĝin ne povas kompreni.
7 Quo ibo a spiritu tuo? et quo a facie tua fugiam?
Kien mi iros for de Via spirito? Kaj kien mi kuros for de Via vizaĝo?
Se mi leviĝos al la ĉielo, Vi estas tie; Se mi kuŝiĝos en Ŝeol, jen Vi tie estas. (Sheol h7585)
9 Si sumpsero pennas meas diluculo, et habitavero in extremis maris,
Ĉu mi okupos la flugilojn de la matenruĝo, Ĉu mi loĝiĝos sur la rando de la maro:
10 etenim illuc manus tua deducet me, et tenebit me dextera tua.
Ankaŭ tie Via mano min kondukos, Kaj Via dekstra mano min tenos.
11 Et dixi: Forsitan tenebræ conculcabunt me; et nox illuminatio mea in deliciis meis.
Se mi diros: Mallumo min kovros, Kaj la lumo ĉirkaŭ mi fariĝos nokto:
12 Quia tenebræ non obscurabuntur a te, et nox sicut dies illuminabitur: sicut tenebræ ejus, ita et lumen ejus.
Eĉ mallumo ne mallumas antaŭ Vi, Kaj la nokto lumas kiel tago; Mallumo fariĝas kiel lumo.
13 Quia tu possedisti renes meos; suscepisti me de utero matris meæ.
Ĉar Vi kreis mian internaĵon, Formis min en la ventro de mia patrino.
14 Confitebor tibi, quia terribiliter magnificatus es; mirabilia opera tua, et anima mea cognoscit nimis.
Mi gloras Vin, ĉar mi estas mirinde kreita; Mirindaj estas Viaj kreitaĵoj, Kaj mia animo tion bone konscias.
15 Non est occultatum os meum a te, quod fecisti in occulto; et substantia mea in inferioribus terræ.
Ne estis kaŝitaj antaŭ Vi miaj ostoj, Kiam mi estis kreata en kaŝiteco, Kiam mi estis formata en la profundo de la tero.
16 Imperfectum meum viderunt oculi tui, et in libro tuo omnes scribentur. Dies formabuntur, et nemo in eis.
Mian embrion vidis Viaj okuloj, Kaj en Via libro estis enskribitaj ĉiuj tagoj destinitaj, Kiam ankoraŭ eĉ unu ne ekzistis.
17 Mihi autem nimis honorificati sunt amici tui, Deus; nimis confortatus est principatus eorum.
Kiel grandvaloraj estas por mi Viaj pensoj, ho Dio! Kiel granda estas ilia nombro!
18 Dinumerabo eos, et super arenam multiplicabuntur. Exsurrexi, et adhuc sum tecum.
Se mi ilin kalkulus, ili estus pli multaj ol la sablo; Kiam mi vekiĝas, mi estas ankoraŭ kun Vi.
19 Si occideris, Deus, peccatores, viri sanguinum, declinate a me:
Mortigu, ho Dio, la malvirtulojn, Kaj sangaviduloj foriĝu de mi!
20 quia dicitis in cogitatione: Accipient in vanitate civitates tuas.
Ili parolas pri Vi malice, Kaj Viaj malamikoj leviĝas por trompo.
21 Nonne qui oderunt te, Domine, oderam, et super inimicos tuos tabescebam?
Viajn malamantojn, ho Eternulo, mi ja malamas, Kaj Viajn kontraŭulojn mi abomenas.
22 Perfecto odio oderam illos, et inimici facti sunt mihi.
Per ekstrema malamo mi ilin malamas; Ili fariĝis por mi malamikoj.
23 Proba me, Deus, et scito cor meum; interroga me, et cognosce semitas meas.
Esploru min, ho Dio, kaj konu mian koron; Provu min kaj sciu miajn pensojn.
24 Et vide si via iniquitatis in me est, et deduc me in via æterna.
Kaj rigardu, ĉu mi estas sur malbona vojo, Kaj gvidu min sur la vojo de eterneco.
