پەندەکانی سلێمان 9
| دانایی خانووی خۆی بنیاد ناوە، حەوت کۆڵەکەکەی داتاشیوە. | 1 |
Die Weisheit hatte sich ein Haus gebaut und sieben Säulensitze machen lassen.
| سەربڕدراوەکەی سەربڕیوە و شەرابەکەی تێکەڵ کردووە، هەروەها خوانەکەی ئامادە کردووە. | 2 |
Sie schlachtete ihr Vieh und mischte ihren Wein und deckte ihre Tische.
| کەنیزەکانی خۆی ناردووە و بانگ دەکات، لەسەر بەرزاییەکانی شار: | 3 |
Sie sandte ihre Mägde aus, um auf erhöhten Plätzen in der Stadt zu rufen:
| «کێ ساویلکەیە، با ڕوو لێرە بکات!» بە تێنەگەیشتووش دەڵێت: | 4 |
"Wer immer töricht ist, der pflege hier der Einkehr!" Wem's an Verstand gebricht, zu dem sag ich:
| «وەرن، لە نانی من بخۆن و لەو شەرابەی تێکەڵم کردووە بخۆنەوە. | 5 |
"Kommt her, genießt von meiner Speise und trinkt den Wein, den ich gemischt!
| واز لە ساویلکەیی بهێنن و بژین، بە ڕێگای تێگەیشتندا بڕۆن.» | 6 |
Laßt von der Torheit, daß ihr lebet, und schlagt den Weg der Einsicht ein!"
| ئەوەی گاڵتەجاڕ تەمبێ بکات شەرمەزاری دەست دەکەوێت، ئەوەی بەدکار سەرزەنشت بکات خۆی لەکەدار دەکات. | 7 |
Wer einen Spötter schilt, der holt sich selber Schande, wer einen Frevler tadelt, eigene Schmach.
| سەرزەنشتی گاڵتەجاڕ مەکە، نەوەک ڕقی لێت بێتەوە؛ سەرزەنشتی دانا بکە، تۆی خۆشدەوێت. | 8 |
So tadle nicht den Spötter, daß er dich nicht hasse! Doch tadle einen Weisen, dieser wird dich lieben!
| ڕێنمایی دانا بکە، داناتر دەبێت، کەسێکی ڕاستودروست فێر بکە، زاناتر دەبێت. | 9 |
Belehre einen Weisen! Und er wird noch weiser. Den Frommen lehr! Er mehrt sein Wissen.
| لەخواترسی سەرەتای داناییە، ناسینی خودای پیرۆزیش تێگەیشتنە، | 10 |
Der Weisheit Anfang ist die Furcht des Herrn; den Heiligen erkennen, das heißt Einsicht.
| چونکە بە دانایی ڕۆژگارت زیاد دەکات، ساڵانی ژیانت پتر دەبێت. | 11 |
"Durch mich ja werden deiner Tage viele; die Lebensjahre werden dir sich mehren.
| ئەگەر دانا بیت، داناییەکەت پاداشتت دەداتەوە؛ ئەگەر گاڵتەجاڕ بیت، تەنها لەسەر خۆت دەکەوێت. | 12 |
Bist du jetzt weise, bist du weise dir zum Besten; bist du ein Spötter, hast du es allein zu tragen."
| گێلایەتی وەک خاتوونێکی بە بۆڵەبۆڵە، ساویلکەیە و هیچ شتێک نازانێت. | 13 |
Das Weib der Torheit schwatzt nur dummes Zeug; unwissend ist es.
| لە بەردەرگای ماڵەکەی دادەنیشێت، لەسەر کورسییەک لە بەرزترین شوێنی شار، | 14 |
Sie sitzt an ihres Hauses Pforte, auf einem Sessel, fern dem Herzen ihrer Stadt,
| بۆ بانگکردنی ڕێبوارەکان، ئەوانەی لە ڕێچکەی خۆیان دەڕۆن: | 15 |
um denen zuzurufen, die des Weges ziehen und auf den Pfaden fürbaß schreiten:
| «کێ ساویلکەیە، با ڕوو لێرە بکات!» بە تێنەگەیشتووش دەڵێت: | 16 |
"Wer immer töricht ist, der pflege hier der Einkehr!" Wem's an Verstand gebricht, zu dem möcht ich jetzt sagen:
| «ئاوی دزراو شیرینە، نانی بە دزی بەتامە.» | 17 |
"Gestohlen Wasser, das ist fein; verboten Brot - ein süßes Brot!"
