ئەیوب 29

1 ئەیوب سەرلەنوێ دەستی بە قسە کردەوە و گوتی:

Giobbe continuò a pronunziare le sue sentenze e disse:

2 «خۆزگەم بە مانگەکانی ڕابردوو، بەو ڕۆژانەی کە خودا منی پاراست،

Oh, potessi tornare com'ero ai mesi di un tempo, ai giorni in cui Dio mi proteggeva,

3 کاتێک چراکەی خۆی لە سەرم هەڵکرد و بە ڕووناکی ئەو بەناو تاریکیدا دەڕۆیشتم!

quando brillava la sua lucerna sopra il mio capo e alla sua luce camminavo in mezzo alle tenebre;

4 خۆزگە بەو ڕۆژانەی کە لە هەڕەتی هێز و توانادا بووم، هاوڕێیەتییە گیانی بەگیانییەکەم لەگەڵ خودا چادرەکەی منی بەرەکەتدار کردبوو،

com'ero ai giorni del mio autunno, quando Dio proteggeva la mia tenda,

5 خودای هەرە بەتوانا هێشتا لەگەڵم بوو و منداڵەکانیشم لە چواردەورم بوون،

quando l'Onnipotente era ancora con me e i giovani mi stavano attorno;

6 کاتێک پێیەکانم بە شیر دەشوشت، تاشەبەردیش جۆگەکانی زەیتی بۆ هەڵدەقوڵاندم.

quando mi lavavo in piedi nel latte e la roccia mi versava ruscelli d'olio!

7 «کاتێک بۆ لای دەروازەی شارەکە دەچووم و لە گۆڕەپانەکەدا دیوەخانی خۆم ئامادە دەکرد،

Quando uscivo verso la porta della città e sulla piazza ponevo il mio seggio:

8 گەنجەکان کە منیان دەبینی خۆیان دەشاردەوە، پیرانیش لەبەرم هەڵدەستان و ڕادەوەستان؛

vedendomi, i giovani si ritiravano e i vecchi si alzavano in piedi;

9 پیاوە گەورەکان نەیاندەویست قسە بکەن، دەستیان دەخستە سەر دەمی خۆیان؛

i notabili sospendevano i discorsi e si mettevan la mano sulla bocca;

10 پیاوماقوڵان دەنگیان لێ دەبڕا و زمانیان بە مەڵاشوویانەوە دەنووسا.

la voce dei capi si smorzava e la loro lingua restava fissa al palato;

11 ئەوەی گوێی لێم دەبوو ستایشی دەکردم، ئەو چاوەی کە دەیبینی شایەتی بۆ دەدام،

con gli orecchi ascoltavano e mi dicevano felice, con gli occhi vedevano e mi rendevano testimonianza,

12 چونکە ئەو هەژارانەی کە هاواریان بۆ دەهێنام و ئەو هەتیوانەی کە بێکەس بوون ڕزگارم دەکردن.

perché soccorrevo il povero che chiedeva aiuto, l'orfano che ne era privo.

13 ئەوانەی لە سەرەمەرگدا بوون بەرەکەتیان دەدامێ و دڵی بێوەژنم دەهێنایە قریوە.

La benedizione del morente scendeva su di me e al cuore della vedova infondevo la gioia.

14 ڕاستودروستیم لەبەر دەکرد و دەمپۆشی؛ دادپەروەری کەوا و مێزەرەکەم بوو.

Mi ero rivestito di giustizia come di un vestimento; come mantello e turbante era la mia equità.

15 دەبووم بە چاو بۆ نابینایان و بە قاچ بۆ شەلان.

Io ero gli occhi per il cieco, ero i piedi per lo zoppo.

16 من بۆ نەداران باوکێک دەبووم و بەرگریم لە کەسێک دەکرد کە پێی ئاشنا نەبووم.

Padre io ero per i poveri ed esaminavo la causa dello sconosciuto;

17 کەڵبەی ستەمکارم وردوخاش دەکرد و لەنێو ددانەکانی نێچیرم دەڕفاند.

rompevo la mascella al perverso e dai suoi denti strappavo la preda.

18 «جا گوتم:”لەناو لانەکەی خۆم ڕۆح بەدەستەوە دەدەم و وەک لم ڕۆژگارم زۆر دەبێت.

Pensavo: «Spirerò nel mio nido e moltiplicherò come sabbia i miei giorni».

19 ڕەگم بەرەو ئاوەکان درێژ دەبێتەوە، بە درێژایی شەو شەونم بەسەر چڵەکانمەوە دەبێت.

La mia radice avrà adito alle acque e la rugiada cadrà di notte sul mio ramo.

20 شکۆمەندیم بە هەمیشەیی لەگەڵم دەبێت، کەوانەکەم لە دەستم نوێ دەبێتەوە.“

La mia gloria sarà sempre nuova e il mio arco si rinforzerà nella mia mano.

21 «گوێیان لە من دەگرت و چاوەڕێیان دەکرد لە کاتی ڕاوێژکردنم گوێیان بۆم شل دەکرد.

Mi ascoltavano in attesa fiduciosa e tacevano per udire il mio consiglio.

22 لەدوای قسەکانم هیچیان لە دەم نەدەهاتە دەرەوە؛ قسەکانم دڵۆپەی بەسەریاندا کرد.

Dopo le mie parole non replicavano e su di loro scendevano goccia a goccia i miei detti.

23 چاوەڕێیان دەکردم وەک چاوەڕێی نمە باران بکەن و دەمیان دەکردەوە وەک بۆ بارانی بەهار.

Mi attendevano come si attende la pioggia e aprivano la bocca come ad acqua primaverile.

24 کاتێک لەگەڵیان ڕووخۆش دەبووم، باوەڕیان نەدەکرد؛ کاتێک ڕەزامەندیم پیشان دەدا، چاوەڕێی ئەوەیان نەدەکرد.

Se a loro sorridevo, non osavano crederlo, né turbavano la serenità del mio volto.

25 ڕێگام بۆیان هەڵدەبژارد و وەک سەرۆک دادەنیشتم؛ وەک پاشایەک لەناو سوپا نیشتەجێ دەبووم، وەک ئەوەی دڵنەوایی شیوەنگێڕان دەداتەوە.

Indicavo loro la via da seguire e sedevo come capo, e vi rimanevo come un re fra i soldati o come un consolatore d'afflitti.