Opinberun Jóhannesar 10

1 Þá sá ég annan voldugan engil stíga niður af himnum. Hann var umlukinn skýi og regnbogi var yfir höfði hans. Andlit hans skein sem sólin og fætur hans voru líkastir eldsúlum.

Cekcoengawh khan nakawng a nuk kqum law tha ak awm soeih khan ceityih ak chang pynoet ce hu nyng. Myi ce hi na bai nawh, a lu sawawh thlimha ce awm hy; a haai taw khawmik amyihna awm nawh a khaw qawi taw maihtung amyihna awm hy.

2 Hann hélt á lítilli bók í annarri hendi og var hún opin. Hann steig hægri fæti á hafið og þeim vinstri á jörðina,

A kut awh cazawl tehca ce pawm nawh a kut awh phaih hy. Tang ben a khaw ing tuicun leh nawh cawng ben a khaw ing dek leh hy,

3 og hrópaði hárri röddu – það var eins og ljónsöskur – og sjö þrumur svöruðu honum.

samthyyn kawk awi amyihna khawteh na a nih ce khy hy. Ak khy awh, khawnghum khqih ing awi kqawn hy.

4 Ég ætlaði að fara að skrifa niður það sem þrumurnar sögðu, en þá var kallað til mín frá himni: „Gerðu þetta ekki. Orð þeirra mega ekki berast út.“

Khawnghum khqih ing awi ak kqawn awh, ca qee aham cai nyng; cehlai khan benna kaw awi ing, “Khawnghum khqih ing awi ak kqawn ce koeh qee nawhtaw hatnaak ta lah,” ni tina hy.

5 Þá lyfti engillinn voldugi, sem stóð á hafinu og jörðinni, hægri hendi til himins,

Tui ingkaw dek awh ak dyi khan ceityih ing ak tang ben kut ce khan na hak thlek hy.

6 og sór við þann sem lifir um alla eilífð, hann sem skapaði himin og allt sem þar er, jörðina og allt sem á henni er, hafið og allt sem í því er, og sagði: „Nú er fresturinn á enda! (aiōn g165)

Kumqui dy ak hqing, khan ingkaw ak khuiawh ak awm ik-oeihkhqi boeih ak saikung, dek ingkaw ak khuiawh ak awm ik-oeihkhqi boeih ak saikung, ang ming ing awi sa hy, “Am yih voel kaw! (aiōn g165)

7 Þegar sjöundi engillinn blæs í lúður sinn, mun leyndardómur Guðs birtast og verða að veruleika, eins og hann boðaði þjónum sínum, spámönnunum, forðum daga.“

Cehlai ak khqihnaak khan ceityih ing uut yng vang a ti awh, Khawsa a koe ang hyp ik-oeih ce amah a tyihzawih tawnghakhqi venawh ak kqawn peek oepchoeh amyihna soep hawh kaw,” tinawh kqawn hy.

8 Röddin frá himni talaði aftur til mín og sagði: „Farðu og taktu opnu bókina úr hendi volduga engilsins, sem stendur á hafinu og jörðinni.“

Cekcoengawh khan benna kaw kang zaak awi ing awi ti law tlaih bai hy: “Cet nawhtaw, tuicun ingkaw dek awh ak dyi khan ceityih a kut awh a phaih cazawl ce lo lah,” ni tina hy.

9 Ég gekk til hans og bað hann að afhenda mér bókina. „Já, taktu hana og borðaðu hana, “sagði hann. „Fyrst mun hún bragðast eins og hunang, en þegar þú hefur rennt henni niður finnst þér hún beisk.“

Cedawngawh cawhkaw khan ceityih a venna cet nyng saw cazawl ce thoeh nyng. Anih ing, “Lo nawhtaw ai lah. Nak phoen ak khuina thui hlai voei, nam kha awhtaw khawi amyihna awi kaw,” ni tina hy.

10 Þá tók ég við bókinni úr hendi hans og át hana. Það fór eins og hann hafði sagt, fyrst var hún sæt, en þegar ég hafði rennt henni niður fann ég sáran sviða.

Khan ceityih a kut awhkaw cazawl ce lo nyng saw ai nyng. Kam kha awh khawi amyihna awi hy, cehlai ka ai coeng awhtaw kak phoen khuina thui hy.

11 Þá sagði hann við mig: „Þú átt eftir að bera fram marga aðra spádóma um fólk, þjóðir, ættkvíslir og konunga.“

Cawh, Thlang khawzah, qamtawn, phynlum ingkaw sangpahrangkhqi venawh awi kqawn tlaih kawp ti,” ni tina hy.