Sálmarnir 137

1 Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

Пе малуриле рыурилор Бабилонулуй, шедям жос ши плынӂям кынд не адучям аминте де Сион.

2 Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

Ын сэлчииле дин цинутул ачела не атырнасерэм харпеле.

3 Hvernig eigum við að geta sungið?

Кэч, аколо, бируиторий ноштри не черяу кынтэрь ши асуприторий ноштри не черяу букурие зикынд: „Кынтаци-не кытева дин кынтэриле Сионулуй!”

4 Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

Кум сэ кынтэм ной кынтэриле Домнулуй пе ун пэмынт стрэин?

5 Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

Дакэ те вой уйта, Иерусалиме, сэ-шь уйте дряпта мя дестойничия ей!

6 Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

Сэ ми се липяскэ лимба де черул гурий дакэ ну-мь вой адуче аминте де тине, дакэ ну вой фаче дин Иерусалим кулмя букурией меле!

7 Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

Аду-Ць аминте, Доамне, де копиий Едомулуй, каре, ын зиуа ненорочирий Иерусалимулуй, зичяу: „Радеци-л, радеци-л дин темелий!”

8 Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

Ах! фийка Бабилонулуй, сортитэ пустиирий, фериче де чине-ць ва ынтоарче ла фел рэул пе каре ни л-ай фэкут!

9 Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!

Фериче де чине ва апука пе прунчий тэй ши-й ва здроби де стынкэ!