Jób 41
1 Kihúzhatod-é a leviáthánt horoggal, leszoríthatod-é a nyelvét kötéllel?
Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
2 Húzhatsz-é gúzst az orrába, az állát szigonynyal átfurhatod-é?
Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
3 Vajjon járul-é elődbe sok könyörgéssel, avagy szól-é hozzád sima beszédekkel?
Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
4 Vajjon frigyet köt-é veled, hogy fogadd őt örökös szolgádul?
Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
5 Játszhatol-é vele, miként egy madárral; gyermekeid kedvéért megkötözheted-é?
Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
6 Alkudozhatnak-é felette a társak, vagy a kalmárok közt feloszthatják-é azt?
Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
7 Tele rakhatod-é nyársakkal a bőrét, avagy szigonynyal a fejét?
Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
8 Vesd rá a kezedet, de megemlékezzél, hogy a harczot nem ismételed.
Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
9 Ímé, az ő reménykedése csalárd; puszta látása is halálra ijeszt!
Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
10 Nincs oly merész, a ki őt felverje. Ki hát az, a ki velem szállna szembe?
Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
11 Ki adott nékem elébb, hogy azt visszafizessem? A mi az ég alatt van, mind enyém!
Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
12 Nem hallgathatom el testének részeit, erejének mivoltát, alkotásának szépségét.
Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
13 Ki takarhatja fel ruhája felszínét; két sor foga közé kicsoda hatol be?
Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
14 Ki nyitotta fel orczájának ajtait? Fogainak sorai körül rémület lakik!
Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
15 Büszkesége a csatornás pajzsok, összetartva mintegy szorító pecséttel.
Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
16 Egyik szorosan a másikhoz lapul, hogy közéje levegő se megy.
Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
17 Egyik a másikhoz tapad, egymást tartják, egymástól elszakadhatatlanok.
Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
18 Tüsszentése fényt sugároz ki, és szemei, mint a hajnal szempillái.
Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
19 A szájából szövétnekek jőnek ki, és tüzes szikrák omlanak ki.
Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
20 Orrlyukaiból gőz lövel elő, mint a forró fazékból és üstből.
Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
21 Lehellete meggyujtja a holt szenet, és a szájából láng lövel elő.
Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
22 Nyakszirtjén az erő tanyáz, előtte félelem ugrándozik.
In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
23 Testének részei egymáshoz tapadtak; kemény önmagában és nem izeg-mozog.
Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
24 Szíve kemény, mint a kő, oly kemény, mint az alsó malomkő.
Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
25 Hogyha felkél, hősök is remegnek; ijedtökben veszteg állnak.
Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
26 Ha éri is a fegyver, nem áll meg benne, legyen bár dárda, kopja vagy kelevéz.
Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
27 Annyiba veszi a vasat, mint a pozdorját, az aczélt, mint a korhadt fát.
Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
28 A nyíl vesszője el nem űzi őt, a parittyakövek pozdorjává változnak rajta.
Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
29 Pozdorjának tartja a buzogányütést is, és kineveti a bárd suhogását.
Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
30 Alatta éles cserepek vannak; mint szeges borona hentereg az iszap felett.
Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
31 Felkavarja a mély vizet, mint a fazekat, a tengert olyanná teszi, mint a festékedény.
Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
32 Maga után világos ösvényt hagy, azt hinné valaki, a tenger megőszült.
Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
33 Nincs e földön hozzá hasonló, a mely úgy teremtetett, hogy ne rettegjen.
Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
34 Lenéz minden nagy állatot, ő a király minden ragadozó felett.
Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
