Jób 4
1 Felelt a Témánbeli Elífáz és mondta:
Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:
2 ajjon ha szólni próbálnánk hozzád, terhedre volna-e; de visszatartani a szavakat ki bírja?
Zo wij een woord opnemen tegen u, zult gij verdrietig zijn? Nochtans wie zal zich van woorden kunnen onthouden?
3 Íme, oktattál sokakat, és lankadt kezeket megerősítettél;
Zie, gij hebt velen onderwezen, en gij hebt slappe handen gesterkt;
4 a megbotlót fönntartották szavaid és görnyedező térdeket megszilárdítottál.
Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieen hebt gij vastgesteld;
5 Most hogy reád jött, terhedre van, hozzád ér, és megrémültél?
Maar nu komt het aan u, en gij zijt verdrietig; het raakt tot u, en gij wordt beroerd.
6 Nemde istenfélelmed a te bizodalmad, reményed pedig útjaid gáncstalansága!
Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting?
7 Gondolj csak rá: ki az, ki ártatlanul veszett el, és hol semmisültek meg egyenesek?
Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd?
8 A mint én láttam: kik jogtalanságot szántottak és bajt vetettek, azt aratják is;
Maar gelijk als ik gezien heb: die ondeugd ploegen, en moeite zaaien, maaien dezelve.
9 Isten leheletétől elvesztek, s haragja fuvallatától elenyésznek.
Van den adem Gods vergaan zij, en van het geblaas van Zijn neus worden zij verdaan.
10 Oroszlán ordítása, vadállat üvöltése és az oroszlánkölykök fogai kitörettek.
De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken.
11 Oroszlán elvész ragadmány híján, s a nőstényoroszlán fiai szertezüllenek.
De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid.
12 De én hozzám egy ige lopódzott, és neszt fogott fel fülem belőle.
Voorts is tot mij een woord heimelijk gebracht, en mijn oor heeft een weinigje daarvan gevat;
13 Képzetek közt az éj látományaitól, mikor mély álom esik az emberekre:
Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen;
14 rettegés lepett meg és remegés, és összes csontjaimat megrettentette.
Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen.
15 S egy szellem suhant el arczom mellett, borzadott testemnek hajaszála.
Toen ging voorbij mijn aangezicht een geest; hij deed het haar mijns vleses te berge rijzen.
16 Ott áll, de nem ismerem meg ábrázatát, egy alak van szemeim előtt; suttogást meg hangot hallok:
Hij stond, doch ik kende zijn gedaante niet; een beeltenis was voor mijn ogen; er was stilte, en ik hoorde een stem, zeggende:
17 Igaznak bizonyul-e halandó az Isten előtt, vagy alkotója előtt tisztának-e a férfi?
Zou een mens rechtvaardiger zijn dan God? Zou een man reiner zijn dan zijn Maker?
18 Lám, szolgáiban nem hisz és angyalaira vet gáncsot;
Zie, op Zijn knechten zou Hij niet vertrouwen; hoewel Hij in Zijn engelen klaarheid gesteld heeft.
19 hát még kik agyagházakban laknak, a kiknek a porban van alapjuk, összezúzzák őket hamarább molynál.
Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten.
20 Reggeltől estig összetöretnek, észrevétlenül elvesznek örökre.
Van den morgen tot den avond worden zij vermorzeld; zonder dat men er acht op slaat, vergaan zij in eeuwigheid.
21 Nemde megszakad bennök kötelük, meghalnak, de nem bölcsességben!
Verreist niet hun uitnemendheid met hen? Zij sterven, maar niet in wijsheid.
