Jób 16
1 Felelt Jób és mondta:
Job antwoordde, en sprak:
2 Hallottam efféléket sokat, bajt hozó vigasztalók vagytok mindannyian!
Zulke beweringen heb ik nu al meer dan genoeg gehoord; Gij zijt allemaal onuitstaanbare troosters!
3 Vége van-e a szeles szavaknak, vagy mi késztet téged, hogy felelj?
Komt er dan nooit een eind aan die bluf, Wat prikkelt u toch, om te praten?
4 Én is úgy beszélnék, mint ti, ha lelketek volna az én lelkem helyén, összefűznék beszédeket ellenetek, csóválnám fölöttetek fejemet!
Ik zou juist eender als gij kunnen spreken, Waart gij in mijn plaats; Mooie woorden tegen u kunnen zeggen, Het hoofd over u kunnen schudden;
5 Szilárdítanálak titeket szájammal, és ajkaim szánalma enyhülést adna.
U met de mond kunnen troosten, En met de lippen beklagen.
6 Ha beszélnék, nem enyhű fájdalmam; s ha abbahagynám, mi tűnik el tőlem?
Als ik spreek, wordt mijn leed er niet door verminderd; Maar wat komt er van mij, als ik zwijg?
7 Ámde most kifárasztott engem; pusztává tetted egész környezetemet.
De kwaadwillige zou mij aanstonds weerloos maken En heel zijn bent greep mij aan;
8 Ránczossá tettél, az tanúul tett, soványságom ellenem támadt, szemembe vall.
Mijn lasteraar zou tegen mij getuigen, Tegen mij optreden, mij aanklagen;
9 Haragja tépett, gyűlölettel támadt engem, vicsorított reám fogaival, szorongatóm szemeit feni reám.
Zijn toorn verscheurt en bestookt mij, Hij knerst de tanden tegen mij! Mijn tegenstanders zouden mij met hun ogen doorboren,
10 Feltátották ellenem szájukat, gyalázattal verték orczáimat, együttesen összecsődülnek ellenem.
Hun monden tegen mij opensperren, Smadelijk mij op de wangen slaan, Als één man tegen mij optrekken!
11 Álnoknak szolgáltat ki engem Isten és gonoszok kezébe dönt engem.
Want God levert mij aan deugnieten over, En werpt mij in de handen der bozen;
12 Boldog voltam és összemorzsolt, nyakszirten fogott és összezúzott és czéltáblául állított engem magának.
Ik leefde in vrede: Hij heeft me gebroken, Bij de nek gegrepen en neergesmakt; Hij heeft mij tot zijn doelwit gemaakt,
13 Körül fognak engem íjászai, átfúrja veséimet s nem kímél, földre ontja epémet.
Zijn pijlen snorren om mij heen; Meedogenloos doorboort Hij mijn nieren, En stort mijn gal over de bodem uit.
14 Rést tör rajtam, rést résre, mint vitéz nekem rohan.
Hij schiet mij de ene bres na de andere, Als een krijgsheld stormt Hij op mij los;
15 Zsákot varrtam foszló bőrömre és porba dugtam bele szarvamat.
Ik heb een rouwkleed over mijn huid genaaid, Mijn hoorn in het stof laten zakken;
16 Arczom kivörösödött a sírástól, és szempilláimon vakhomály ül:
Mijn gelaat is rood van het wenen, En over mijn wimpers ligt de schaduw des doods.
17 bár nincs erőszak kezeimben és imádságom tiszta.
Maar omdat er geen geweld aan mijn handen kleeft, Klinkt mijn rein gebed naar omhoog:
18 Oh föld, ne fedd be véremet, s ne legyen hely kiáltásom számára!
Aarde, houd mijn bloed niet bedekt En smoor mijn jammerklacht niet!
19 Most is, íme az égben van tanúm, és bizonyságom a magasságban.
Maar nog leeft mijn Getuige in de hemel, Mijn pleitbezorger in den hoge!
20 Csúfolóim – barátim: Istenhez könnyezve tekint szemem;
Mijn jammeren dringt door tot God, Mijn oog stort tranen voor zijn aanschijn.
21 hogy döntsön a férfi mellett Istennel szemben, és ember fiával szemben a barátja mellett.
O, mocht er een scheidsrechter zijn tussen den mens en God, Als tussen den mens en zijn naaste!
22 Mert még csak kisszámú évek jönnek, és útra, melyről vissza nem térek, megyek el.
Want luttel zijn de jaren, die mij nog resten, Eer ik de weg bewandel, waarlangs men niet terugkeert.
