Zabura 137

1 A bakin kogunan Babilon muka zauna muka yi kuka sa’ad da muka tuna da Sihiyona.

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 A can a kan rassan itatuwa muka rataye garayunmu,

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 gama a can masu kamunmu suka sa mu yi waƙoƙi, masu ba mu azaba suka nema waƙoƙin farin ciki; suka ce, “Ku rera mana ɗaya daga cikin waƙoƙin Sihiyona!”

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 Yaya za mu rera waƙoƙin Ubangiji a baƙuwar ƙasa?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 In na manta da ke, ya Urushalima, bari hannuna na dama manta da iyawarsa.

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 Bari harshena yă manne wa rufin bakina in ban tuna da ke ba, in ban so Urushalima farin cikin mafi girma ba.

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 Ka tuna, ya Ubangiji, abin da mutanen Edom suka yi a ranar da Urushalima ta fāɗi. Suka yi ihu suka ce, “A ragargaza ta, A ragargaza ta har tushenta!”

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 Ya Diyar Babilon, an ƙaddara ke zuwa hallaka, mai farin ciki ne wanda ya sāka miki saboda abin da kika yi mana,

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 shi da ya ƙwace jariranki ya fyaɗa su a kan duwatsu.

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!