Zabura 137

1 A bakin kogunan Babilon muka zauna muka yi kuka sa’ad da muka tuna da Sihiyona.

Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

2 A can a kan rassan itatuwa muka rataye garayunmu,

En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

3 gama a can masu kamunmu suka sa mu yi waƙoƙi, masu ba mu azaba suka nema waƙoƙin farin ciki; suka ce, “Ku rera mana ɗaya daga cikin waƙoƙin Sihiyona!”

Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

4 Yaya za mu rera waƙoƙin Ubangiji a baƙuwar ƙasa?

Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

5 In na manta da ke, ya Urushalima, bari hannuna na dama manta da iyawarsa.

Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

6 Bari harshena yă manne wa rufin bakina in ban tuna da ke ba, in ban so Urushalima farin cikin mafi girma ba.

Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

7 Ka tuna, ya Ubangiji, abin da mutanen Edom suka yi a ranar da Urushalima ta fāɗi. Suka yi ihu suka ce, “A ragargaza ta, A ragargaza ta har tushenta!”

Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

8 Ya Diyar Babilon, an ƙaddara ke zuwa hallaka, mai farin ciki ne wanda ya sāka miki saboda abin da kika yi mana,

En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

9 shi da ya ƙwace jariranki ya fyaɗa su a kan duwatsu.

Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!