< Zabura 137 >

1 A bakin kogunan Babilon muka zauna muka yi kuka sa’ad da muka tuna da Sihiyona.
Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,
2 A can a kan rassan itatuwa muka rataye garayunmu,
Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.
3 gama a can masu kamunmu suka sa mu yi waƙoƙi, masu ba mu azaba suka nema waƙoƙin farin ciki; suka ce, “Ku rera mana ɗaya daga cikin waƙoƙin Sihiyona!”
Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.
4 Yaya za mu rera waƙoƙin Ubangiji a baƙuwar ƙasa?
Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?
5 In na manta da ke, ya Urushalima, bari hannuna na dama manta da iyawarsa.
Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.
6 Bari harshena yă manne wa rufin bakina in ban tuna da ke ba, in ban so Urushalima farin cikin mafi girma ba.
Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.
7 Ka tuna, ya Ubangiji, abin da mutanen Edom suka yi a ranar da Urushalima ta fāɗi. Suka yi ihu suka ce, “A ragargaza ta, A ragargaza ta har tushenta!”
Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»
8 Ya Diyar Babilon, an ƙaddara ke zuwa hallaka, mai farin ciki ne wanda ya sāka miki saboda abin da kika yi mana,
Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!
9 shi da ya ƙwace jariranki ya fyaɗa su a kan duwatsu.
Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

< Zabura 137 >