Pwovèb 7
1 Pitit mwen, chonje sa m'ap moutre ou la a. Pa janm bliye sa m'ap di ou pou fè a.
Min Søn, vogt dig mine Ord, mine Bud maa du gemme hos dig;
2 Si ou fè sa m'ap di ou pou fè a, w'a viv. Konsidere sa m' moutre ou la tankou de grenn je nan tèt ou.
vogt mine Bud, saa skal du leve, som din Øjesten vogte du, hvad jeg har lært dig;
3 Mete li nan tout dwèt ou tankou bag, kenbe li nan kè ou pou ou pa janm bliye l'.
bind dem om dine Fingre, skriv dem paa dit Hjertes Tavle,
4 Konsidere konesans tankou sè ou. Konsidere bon konprann tankou pi bon zanmi ou.
sig til Visdommen: »Du er min Søster!« og kald Forstanden Veninde,
5 Y'ap fè ou rete lwen madanm lòt moun. Yo p'ap kite ou pran nan pawòl dous madan marye ki nan dezòd.
at den maa vogte dig for Andenmands Hustru, en fremmed Kvinde med sleske Ord.
6 Yon jou, antan mwen nan fennèt lakay mwen, mwen t'ap gade nan fant jalouzi a.
Thi fra mit Vindue skued jeg ud, jeg kigged igennem mit Gitter;
7 Mwen wè anpil jenn gason san esperyans nan lavi. Te gen yonn ladan yo menm ki te fin fou.
og blandt de tankeløse saa jeg en Yngling, en uden Vid blev jeg var blandt de unge;
8 Li t'ap mache nan lari a, li rive bò kay yon fanm. Konsa, konsa, li pran chemen ki mennen kay fanm lan.
han gik paa Gaden tæt ved et Hjørne, skred frem paa Vej til hendes Hus
9 Le sa a solèy te kouche, te fin fè nwa.
i Skumringen henimod Aften, da Nat og Mørke brød frem.
10 Madanm lan menm vin kontre li. Li te abiye tankou yon jennès, ak tout plan l' dèyè tèt li.
Og se, da møder Kvinden ham i Skøgedragt, underfundig i Hjertet;
11 Fanm lan te gen je chèch, li pa t' wont anyen. Li pa t' kapab rete chita lakay li.
løssluppen, ustyrlig er hun, hjemme fandt hendes Fødder ej Ro;
12 Li toupatou nan lari, sou laplas, nan tout kalfou. L'ap veye, je l' toupatou.
snart paa Gader, snart paa Torve, ved hvert et Hjørne lurer hun;
13 Li pase bra l' nan kou ti jennonm lan. Li bo li, li klere je l' nan je l', li di l':
hun griber i ham og kysser ham og siger med frække Miner;
14 Mwen te gen pou m' ofri yon bèt pou yo touye pou di Bondye mèsi. Se jòdi a mwen kit ak angajman mwen an.
»Jeg er et Takoffer skyldig og indfrier mit Løfte i Dag,
15 Se poutèt sa, mwen vin kontre ou. Mwen t'ap chache ou, mwen jwenn ou.
gik derfor ud for at møde dig, søge dig, og nu har jeg fundet dig!
16 Mwen ranje kabann mwen ak bon jan dra. Mwen mete bèl dra koulè ki soti peyi Lejip sou kabann mwen.
Jeg har redt mit Leje med Tæpper, med broget ægyptisk Lærred,
17 Mwen fè kabann mwen santi bon. Mwen vide odè flè jasmen, womaren ak kannèl sou li.
jeg har stænket min Seng med Myrra, med Aloe og med Kanelbark;
18 Vini non! Ann al damou jouk li jou. Annou pran plezi nou. Ann fè doudous jouk nou sou.
kom, lad os svælge til Daggry i Vellyst, beruse os i Elskovs Lyst!
19 Mari m' pa la, li pati, li al fè yon vwayaj byen lwen.
Thi Manden er ikke hjemme, paa Langfærd er han draget;
20 Li pati ak anpil lajan nan pòch li. Li p'ap tounen anvan kenz jou.
Pengepungen tog han med, ved Fuldmaane kommer han hjem!«
21 Se konsa, fanm lan fin pran tèt ti jennonm lan. Ak bèl pawòl dous li yo, li fè l' asepte.
Hun lokked ham med mange fagre Ord, forførte ham med sleske Læber;
22 Jennonm lan pran swiv li, tankou bèf y'ap mennen labatwa, tankou kabrit yo pran nan pèlen
tankeløst følger han hende som en Tyr, der føres til Slagtning, som en Hjort, der løber i Nettet,
23 k'ap tann yo vin koupe tèt li, tankou zwazo k'ap mache sou pèlen san li pa konnen lavi l' an danje.
til en Pil gennemborer dens Lever, som en Fugl, der falder i Snaren, uden at vide, det gælder dens Liv.
24 Koulye a, pitit mwen yo, koute byen. Louvri zòrèy nou, tande sa m'ap di nou.
Hør mig da nu, min Søn, og lyt til min Munds Ord!
25 Pa kite kè nou bat pou fanm konsa. Pa kite li fè nou pèdi chemen nou.
Ej bøje du Hjertet til hendes Veje, far ikke vild paa hendes Stier;
26 Li lakòz anpil gason tonbe mouri. Li lakòz anpil vanyan gason pèdi lavi yo.
thi mange ligger slagne, hvem hun har fældet, og stor er Hoben, som hun slog ihjel.
