Johannes 4
1 Als nun der Herr erkannte, daß die Pharisäer gehört hatten, daß Jesus mehr Jünger mache und taufe als Johannes
യീശുഃ സ്വയം നാമജ്ജയത് കേവലം തസ്യ ശിഷ്യാ അമജ്ജയത് കിന്തു യോഹനോഽധികശിഷ്യാൻ സ കരോതി മജ്ജയതി ച,
2 (wiewohl Jesus selbst nicht taufte, sondern seine Jünger),
ഫിരൂശിന ഇമാം വാർത്താമശൃണ്വൻ ഇതി പ്രഭുരവഗത്യ
3 verließ er Judäa und zog wieder nach Galiläa.
യിഹൂദീയദേശം വിഹായ പുന ർഗാലീലമ് ആഗത്|
4 Er mußte aber durch Samaria ziehen.
തതഃ ശോമിരോണപ്രദേശസ്യ മദ്യേന തേന ഗന്തവ്യേ സതി
5 Er kommt nun in eine Stadt Samarias, genannt Sichar, nahe bei dem Felde, welches Jakob seinem Sohne Joseph gab.
യാകൂബ് നിജപുത്രായ യൂഷഫേ യാം ഭൂമിമ് അദദാത് തത്സമീപസ്ഥായി ശോമിരോണപ്രദേശസ്യ സുഖാർ നാമ്നാ വിഖ്യാതസ്യ നഗരസ്യ സന്നിധാവുപാസ്ഥാത്|
6 Es war aber daselbst eine Quelle Jakobs. Jesus nun, ermüdet von der Reise, setzte sich also an die Quelle nieder. Es war um die sechste Stunde.
തത്ര യാകൂബഃ പ്രഹിരാസീത്; തദാ ദ്വിതീയയാമവേലായാം ജാതായാം സ മാർഗേ ശ്രമാപന്നസ്തസ്യ പ്രഹേഃ പാർശ്വേ ഉപാവിശത്|
7 Da kommt ein Weib aus Samaria, Wasser zu schöpfen. Jesus spricht zu ihr: Gib mir zu trinken.
ഏതർഹി കാചിത് ശോമിരോണീയാ യോഷിത് തോയോത്തോലനാർഥമ് തത്രാഗമത്
8 (Denn seine Jünger waren weggegangen in die Stadt, um Speise zu kaufen.)
തദാ ശിഷ്യാഃ ഖാദ്യദ്രവ്യാണി ക്രേതും നഗരമ് അഗച്ഛൻ|
9 Das samaritische Weib spricht nun zu ihm: Wie bittest du, der du ein Jude bist, von mir zu trinken, die ich ein samaritisches Weib bin? (Denn die Juden verkehren nicht mit den Samaritern.)
യീശുഃ ശോമിരോണീയാം താം യോഷിതമ് വ്യാഹാർഷീത് മഹ്യം കിഞ്ചിത് പാനീയം പാതും ദേഹി| കിന്തു ശോമിരോണീയൈഃ സാകം യിഹൂദീയലോകാ ന വ്യവാഹരൻ തസ്മാദ്ധേതോഃ സാകഥയത് ശോമിരോണീയാ യോഷിതദഹം ത്വം യിഹൂദീയോസി കഥം മത്തഃ പാനീയം പാതുമ് ഇച്ഛസി?
10 Jesus antwortete und sprach zu ihr: Wenn du die Gabe Gottes kenntest, und wer es ist, der zu dir spricht: Gib mir zu trinken, so würdest du ihn gebeten haben, und er hätte dir lebendiges Wasser gegeben.
തതോ യീശുരവദദ് ഈശ്വരസ്യ യദ്ദാനം തത്കീദൃക് പാനീയം പാതും മഹ്യം ദേഹി യ ഇത്ഥം ത്വാം യാചതേ സ വാ ക ഇതി ചേദജ്ഞാസ്യഥാസ്തർഹി തമയാചിഷ്യഥാഃ സ ച തുഭ്യമമൃതം തോയമദാസ്യത്|
11 Das Weib spricht zu ihm: Herr, du hast kein Schöpfgefäß, und der Brunnen ist tief; woher hast du denn das lebendige Wasser?
തദാ സാ സീമന്തിനീ ഭാഷിതവതി, ഹേ മഹേച്ഛ പ്രഹിർഗമ്ഭീരോ ഭവതോ നീരോത്തോലനപാത്രം നാസ്തീ ച തസ്മാത് തദമൃതം കീലാലം കുതഃ പ്രാപ്സ്യസി?
12 Du bist doch nicht größer als unser Vater Jakob, der uns den Brunnen gab, und er selbst trank aus demselben und seine Söhne und sein Vieh?
യോസ്മഭ്യമ് ഇമമന്ധൂം ദദൗ, യസ്യ ച പരിജനാ ഗോമേഷാദയശ്ച സർവ്വേഽസ്യ പ്രഹേഃ പാനീയം പപുരേതാദൃശോ യോസ്മാകം പൂർവ്വപുരുഷോ യാകൂബ് തസ്മാദപി ഭവാൻ മഹാൻ കിം?
13 Jesus antwortete und sprach zu ihr: Jeden, der von diesem Wasser trinkt, wird wiederum dürsten;
തതോ യീശുരകഥയദ് ഇദം പാനീയം സഃ പിവതി സ പുനസ്തൃഷാർത്തോ ഭവിഷ്യതി,
15 Das Weib spricht zu ihm: Herr, gib mir dieses Wasser, damit mich nicht dürste und ich nicht hierher komme, um zu schöpfen.
തദാ സാ വനിതാകഥയത് ഹേ മഹേച്ഛ തർഹി മമ പുനഃ പീപാസാ യഥാ ന ജായതേ തോയോത്തോലനായ യഥാത്രാഗമനം ന ഭവതി ച തദർഥം മഹ്യം തത്തോയം ദേഹീ|
16 Jesus spricht zu ihr: Gehe hin, rufe deinen Mann und komm hierher.
തതോ യീശൂരവദദ്യാഹി തവ പതിമാഹൂയ സ്ഥാനേഽത്രാഗച്ഛ|
17 Das Weib antwortete und sprach: Ich habe keinen Mann. Jesus spricht zu ihr: Du hast recht gesagt: Ich habe keinen Mann;
സാ വാമാവദത് മമ പതിർനാസ്തി| യീശുരവദത് മമ പതിർനാസ്തീതി വാക്യം ഭദ്രമവോചഃ|
18 denn fünf Männer hast du gehabt, und der, den du jetzt hast, ist nicht dein Mann; hierin hast du wahr geredet.
യതസ്തവ പഞ്ച പതയോഭവൻ അധുനാ തു ത്വയാ സാർദ്ധം യസ്തിഷ്ഠതി സ തവ ഭർത്താ ന വാക്യമിദം സത്യമവാദിഃ|
19 Das Weib spricht zu ihm: Herr, ich sehe, daß du ein Prophet bist.
തദാ സാ മഹിലാ ഗദിതവതി ഹേ മഹേച്ഛ ഭവാൻ ഏകോ ഭവിഷ്യദ്വാദീതി ബുദ്ധം മയാ|
20 Unsere Väter haben auf diesem Berge angebetet, und ihr saget, daß in Jerusalem der Ort sei, wo man anbeten müsse.
അസ്മാകം പിതൃലോകാ ഏതസ്മിൻ ശിലോച്ചയേഽഭജന്ത, കിന്തു ഭവദ്ഭിരുച്യതേ യിരൂശാലമ് നഗരേ ഭജനയോഗ്യം സ്ഥാനമാസ്തേ|
21 Jesus spricht zu ihr: Weib, glaube mir, es kommt die Stunde, da ihr weder auf diesem Berge, noch in Jerusalem den Vater anbeten werdet.
യീശുരവോചത് ഹേ യോഷിത് മമ വാക്യേ വിശ്വസിഹി യദാ യൂയം കേവലശൈലേഽസ്മിൻ വാ യിരൂശാലമ് നഗരേ പിതുർഭജനം ന കരിഷ്യധ്വേ കാല ഏതാദൃശ ആയാതി|
22 Ihr betet an und wisset nicht, was; wir beten an und wissen, was, denn das Heil ist aus den Juden.
യൂയം യം ഭജധ്വേ തം ന ജാനീഥ, കിന്തു വയം യം ഭജാമഹേ തം ജാനീമഹേ, യതോ യിഹൂദീയലോകാനാം മധ്യാത് പരിത്രാണം ജായതേ|
23 Es kommt aber die Stunde und ist jetzt, da die wahrhaftigen Anbeter den Vater in Geist und Wahrheit anbeten werden; denn auch der Vater sucht solche als seine Anbeter.
കിന്തു യദാ സത്യഭക്താ ആത്മനാ സത്യരൂപേണ ച പിതുർഭജനം കരിഷ്യന്തേ സമയ ഏതാദൃശ ആയാതി, വരമ് ഇദാനീമപി വിദ്യതേ; യത ഏതാദൃശോ ഭത്കാൻ പിതാ ചേഷ്ടതേ|
24 Gott ist ein Geist, und die ihn anbeten, müssen in Geist und Wahrheit anbeten.
ഈശ്വര ആത്മാ; തതസ്തസ്യ യേ ഭക്താസ്തൈഃ സ ആത്മനാ സത്യരൂപേണ ച ഭജനീയഃ|
25 Das Weib spricht zu ihm: Ich weiß, das der Messias kommt, welcher Christus genannt wird; wenn jener kommt, wird er uns alles verkündigen.
തദാ സാ മഹിലാവാദീത് ഖ്രീഷ്ടനാമ്നാ വിഖ്യാതോഽഭിഷിക്തഃ പുരുഷ ആഗമിഷ്യതീതി ജാനാമി സ ച സർവ്വാഃ കഥാ അസ്മാൻ ജ്ഞാപയിഷ്യതി|
26 Jesus spricht zu ihr: Ich bin's, der mit dir redet.
തതോ യീശുരവദത് ത്വയാ സാർദ്ധം കഥനം കരോമി യോഽഹമ് അഹമേവ സ പുരുഷഃ|
27 Und über diesem kamen seine Jünger und verwunderten sich, daß er mit einem Weibe redete. Dennoch sagte niemand: Was suchst du? oder: Was redest du mit ihr?
ഏതസ്മിൻ സമയേ ശിഷ്യാ ആഗത്യ തഥാ സ്ത്രിയാ സാർദ്ധം തസ്യ കഥോപകഥനേ മഹാശ്ചര്യ്യമ് അമന്യന്ത തഥാപി ഭവാൻ കിമിച്ഛതി? യദ്വാ കിമർഥമ് ഏതയാ സാർദ്ധം കഥാം കഥയതി? ഇതി കോപി നാപൃച്ഛത്|
28 Das Weib nun ließ ihren Wasserkrug stehen und ging weg in die Stadt und sagt zu den Leuten:
തതഃ പരം സാ നാരീ കലശം സ്ഥാപയിത്വാ നഗരമധ്യം ഗത്വാ ലോകേഭ്യോകഥായദ്
29 Kommet, sehet einen Menschen, der mir alles gesagt hat, was irgend ich getan habe; dieser ist doch nicht etwa der Christus?
അഹം യദ്യത് കർമ്മാകരവം തത്സർവ്വം മഹ്യമകഥയദ് ഏതാദൃശം മാനവമേകമ് ആഗത്യ പശ്യത രു കിമ് അഭിഷിക്തോ ന ഭവതി?
30 Sie gingen zu der Stadt hinaus und kamen zu ihm.
തതസ്തേ നഗരാദ് ബഹിരാഗത്യ താതസ്യ സമീപമ് ആയൻ|
31 In der Zwischenzeit [aber] baten ihn die Jünger und sprachen: Rabbi, iß.
ഏതർഹി ശിഷ്യാഃ സാധയിത്വാ തം വ്യാഹാർഷുഃ ഹേ ഗുരോ ഭവാൻ കിഞ്ചിദ് ഭൂക്താം|
32 Er aber sprach zu ihnen: Ich habe eine Speise zu essen, die ihr nicht kennet.
തതഃ സോവദദ് യുഷ്മാഭിര്യന്ന ജ്ഞായതേ താദൃശം ഭക്ഷ്യം മമാസ്തേ|
33 Da sprachen die Jünger zueinander: Hat ihm wohl jemand zu essen gebracht?
തദാ ശിഷ്യാഃ പരസ്പരം പ്രഷ്ടുമ് ആരമ്ഭന്ത, കിമസ്മൈ കോപി കിമപി ഭക്ഷ്യമാനീയ ദത്തവാൻ?
34 Jesus spricht zu ihnen: Meine Speise ist, daß ich den Willen dessen tue, der mich gesandt hat, und sein Werk vollbringe.
യീശുരവോചത് മത്പ്രേരകസ്യാഭിമതാനുരൂപകരണം തസ്യൈവ കർമ്മസിദ്ധികാരണഞ്ച മമ ഭക്ഷ്യം|
35 Saget ihr nicht: Es sind noch vier Monate, und die Ernte kommt? Siehe, ich sage euch: Hebet eure Augen auf und schauet die Felder an, denn sie sind schon weiß zur Ernte.
മാസചതുഷ്ടയേ ജാതേ ശസ്യകർത്തനസമയോ ഭവിഷ്യതീതി വാക്യം യുഷ്മാഭിഃ കിം നോദ്യതേ? കിന്ത്വഹം വദാമി, ശിര ഉത്തോല്യ ക്ഷേത്രാണി പ്രതി നിരീക്ഷ്യ പശ്യത, ഇദാനീം കർത്തനയോഗ്യാനി ശുക്ലവർണാന്യഭവൻ|
36 Der da erntet, empfängt Lohn und sammelt Frucht zum ewigen Leben, auf daß beide, der da sät und der da erntet, zugleich sich freuen. (aiōnios g166)
യശ്ഛിനത്തി സ വേതനം ലഭതേ അനന്തായുഃസ്വരൂപം ശസ്യം സ ഗൃഹ്ലാതി ച, തേനൈവ വപ്താ ഛേത്താ ച യുഗപദ് ആനന്ദതഃ| (aiōnios g166)
37 Denn hierin ist der Spruch wahr: Ein anderer ist es, der da sät, und ein anderer, der da erntet.
ഇത്ഥം സതി വപത്യേകശ്ഛിനത്യന്യ ഇതി വചനം സിദ്ധ്യതി|
38 Ich habe euch gesandt, zu ernten, woran ihr nicht gearbeitet habt; andere haben gearbeitet, und ihr seid in ihre Arbeit eingetreten.
യത്ര യൂയം ന പര്യ്യശ്രാമ്യത താദൃശം ശസ്യം ഛേത്തും യുഷ്മാൻ പ്രൈരയമ് അന്യേ ജനാഃപര്യ്യശ്രാമ്യൻ യൂയം തേഷാം ശ്രഗസ്യ ഫലമ് അലഭധ്വമ്|
39 Aus jener Stadt aber glaubten viele von den Samaritern an ihn um des Wortes des Weibes willen, welches bezeugte: Er hat mir alles gesagt, was irgend ich getan habe.
യസ്മിൻ കാലേ യദ്യത് കർമ്മാകാർഷം തത്സർവ്വം സ മഹ്യമ് അകഥയത് തസ്യാ വനിതായാ ഇദം സാക്ഷ്യവാക്യം ശ്രുത്വാ തന്നഗരനിവാസിനോ ബഹവഃ ശോമിരോണീയലോകാ വ്യശ്വസൻ|
40 Als nun die Samariter zu ihm kamen, baten sie ihn, bei ihnen zu bleiben; und er blieb daselbst zwei Tage.
തഥാ ച തസ്യാന്തികേ സമുപസ്ഥായ സ്വേഷാം സന്നിധൗ കതിചിദ് ദിനാനി സ്ഥാതും തസ്മിൻ വിനയമ് അകുർവ്വാന തസ്മാത് സ ദിനദ്വയം തത്സ്ഥാനേ ന്യവഷ്ടത്
41 Und noch viele mehr glaubten um seines Wortes willen;
തതസ്തസ്യോപദേശേന ബഹവോഽപരേ വിശ്വസ്യ
42 und sie sagten zu dem Weibe: Wir glauben nicht mehr um deines Redens willen, denn wir selbst haben gehört und wissen, daß dieser wahrhaftig der Heiland der Welt ist.
താം യോഷാമവദൻ കേവലം തവ വാക്യേന പ്രതീമ ഇതി ന, കിന്തു സ ജഗതോഽഭിഷിക്തസ്ത്രാതേതി തസ്യ കഥാം ശ്രുത്വാ വയം സ്വയമേവാജ്ഞാസമഹി|
43 Nach den zwei Tagen aber zog er von dannen aus [und ging hin] nach Galiläa;
സ്വദേശേ ഭവിഷ്യദ്വക്തുഃ സത്കാരോ നാസ്തീതി യദ്യപി യീശുഃ പ്രമാണം ദത്വാകഥയത്
44 denn Jesus selbst bezeugte, daß ein Prophet in dem eigenen Vaterlande keine Ehre hat.
തഥാപി ദിവസദ്വയാത് പരം സ തസ്മാത് സ്ഥാനാദ് ഗാലീലം ഗതവാൻ|
45 Als er nun nach Galiläa kam, nahmen die Galiläer ihn auf, da sie alles gesehen, was er in Jerusalem auf dem Feste getan hatte; denn auch sie kamen zu dem Fest.
അനന്തരം യേ ഗാലീലീ ലിയലോകാ ഉത്സവേ ഗതാ ഉത്സവസമയേ യിരൂശലമ് നഗരേ തസ്യ സർവ്വാഃ ക്രിയാ അപശ്യൻ തേ ഗാലീലമ് ആഗതം തമ് ആഗൃഹ്ലൻ|
46 Er kam nun wiederum nach Kana in Galiläa, wo er das Wasser zu Wein gemacht hatte. Und es war ein gewisser königlicher Beamter, dessen Sohn krank war, in Kapernaum.
തതഃ പരമ് യീശു ര്യസ്മിൻ കാന്നാനഗരേ ജലം ദ്രാക്ഷാരസമ് ആകരോത് തത് സ്ഥാനം പുനരഗാത്| തസ്മിന്നേവ സമയേ കസ്യചിദ് രാജസഭാസ്താരസ്യ പുത്രഃ കഫർനാഹൂമപുരീ രോഗഗ്രസ്ത ആസീത്|
47 Als dieser gehört hatte, daß Jesus aus Judäa nach Galiläa gekommen sei, ging er zu ihm hin und bat [ihn], daß er herabkomme und seinen Sohn heile; denn er lag im Sterben.
സ യേഹൂദീയദേശാദ് യീശോ ർഗാലീലാഗമനവാർത്താം നിശമ്യ തസ്യ സമീപം ഗത്വാ പ്രാർഥ്യ വ്യാഹൃതവാൻ മമ പുത്രസ്യ പ്രായേണ കാല ആസന്നഃ ഭവാൻ ആഗത്യ തം സ്വസ്ഥം കരോതു|
48 Jesus sprach nun zu ihm: Wenn ihr nicht Zeichen und Wunder sehet, so werdet ihr nicht glauben.
തദാ യീശുരകഥയദ് ആശ്ചര്യ്യം കർമ്മ ചിത്രം ചിഹ്നം ച ന ദൃഷ്ടാ യൂയം ന പ്രത്യേഷ്യഥ|
49 Der königliche Beamte spricht zu ihm: Herr, komm herab, ehe mein Kind stirbt!
തതഃ സ സഭാസദവദത് ഹേ മഹേച്ഛ മമ പുത്രേ ന മൃതേ ഭവാനാഗച്ഛതു|
50 Jesus spricht zu ihm: Gehe hin, dein Sohn lebt. Und der Mensch glaubte dem Worte, das Jesus zu ihm sagte, und ging hin.
യീശുസ്തമവദദ് ഗച്ഛ തവ പുത്രോഽജീവീത് തദാ യീശുനോക്തവാക്യേ സ വിശ്വസ്യ ഗതവാൻ|
51 Aber schon während er hinabging, begegneten ihm seine Knechte und berichteten, daß sein Knabe lebe.
ഗമനകാലേ മാർഗമധ്യേ ദാസാസ്തം സാക്ഷാത്പ്രാപ്യാവദൻ ഭവതഃ പുത്രോഽജീവീത്|
52 Er erforschte nun von ihnen die Stunde, in welcher es besser mit ihm geworden sei; und sie sagten zu ihm: Gestern zur siebten Stunde verließ ihn das Fieber.
തതഃ കം കാലമാരഭ്യ രോഗപ്രതീകാരാരമ്ഭോ ജാതാ ഇതി പൃഷ്ടേ തൈരുക്തം ഹ്യഃ സാർദ്ധദണ്ഡദ്വയാധികദ്വിതീയയാമേ തസ്യ ജ്വരത്യാഗോഽഭവത്|
53 Da erkannte der Vater, daß es in jener Stunde war, in welcher Jesus zu ihm sagte: Dein Sohn lebt. Und er glaubte, er und sein ganzes Haus.
തദാ യീശുസ്തസ്മിൻ ക്ഷണേ പ്രോക്തവാൻ തവ പുത്രോഽജീവീത് പിതാ തദ്ബുദ്ധ്വാ സപരിവാരോ വ്യശ്വസീത്|
54 Dies tat Jesus wiederum als zweites Zeichen, als er aus Judäa nach Galiläa gekommen war.
യിഹൂദീയദേശാദ് ആഗത്യ ഗാലീലി യീശുരേതദ് ദ്വിതീയമ് ആശ്ചര്യ്യകർമ്മാകരോത്|
