Job 30

1 Mais maintenant je suis tourné en ridicule par des hommes plus jeunes que moi, dont autrefois je n’aurais pas daigné mettre les pères avec les chiens de mon troupeau;

ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

2 Dont je comptais pour rien la force de la main, et qui me paraissaient même indignes de la vie;

نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

3 Qui desséchés par la détresse et la faim, rongeaient dans un désert ce qu’ils pouvaient y trouver, défigurés par le malheur et la misère;

از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

4 Qui mangeaient des herbes et des écorces d’arbres, et dont la racine des genévriers était la nourriture;

در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

5 Qui allaient les enlever dans les vallées, et qui, en ayant trouvé quelqu’une, y accouraient en criant;

چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

6 Qui habitaient dans des déserts auprès des torrents, dans les cavernes de la terre, ou sur le gravier;

پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

7 Qui au milieu de choses semblables se livraient à la joie, et mettaient leurs délices à être sous des ronces.

در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

8 Fils de pères insensés et vils, et qui ne paraissent nullement sur la terre.

آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

9 Maintenant je suis devenu le sujet de leurs chansons, et je suis passé parmi eux en proverbe.

و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

10 Ils m’ont en horreur, et ils fuient loin de moi, et ils n’ont pas honte de cracher sur ma face.

از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

11 Car Dieu a ouvert son carquois, et il m’a abattu, et il a mis un frein à ma bouche.

خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

12 À ma droite, quand j’ai commencé à paraître, mes maux se sont soudain élevés; ils ont renversé mes pieds, et m’ont foulé dans leurs sentiers comme sous des flots.

این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

13 Ils ont détruit mes chemins, ils m’ont dressé des pièges et ils ont prévalu, et il n’y a eu personne qui me portât secours.

راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

14 Comme par la brèche d’un mur et par une porte ouverte ils ont fondu sur moi, et ils ont accouru pour m’accabler dans ma misère.

ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

15 J’ai été réduit au néant; comme le vent, vous avez emporté l’objet de mes désirs, et comme un nuage, a passé mon bonheur.

در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

16 Aussi maintenant mon âme se flétrit en moi-même, et des jours d’affliction ont pris possession de moi.

دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

17 Pendant la nuit mes os sont transpercés de douleurs; et ceux qui me dévorent ne dorment pas.

شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

18 Leur multitude consume mon vêtement, et ils m’ont couvert comme d’un capuchon de tunique.

خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

19 Je suis devenu comme la boue, et je suis semblable à la braise et à la cendre.

خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

20 Je crie vers vous, et vous ne m’exaucez pas; je me liens devant vous, et vous ne me regardez pas.

ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

21 Vous êtes changé et devenu cruel envers moi; et c’est avec la dureté de votre main que vous me combattez.

نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

22 Vous m’avez élevé, et me posant comme sur le vent, vous m’avez brisé entièrement.

مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

23 Je sais que vous me livrerez à la mort, où est marquée la maison de tous les vivants.

می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

24 Cependant ce n’est pas pour leur ruine que vous étendez votre main; car s’ils tombent, vous les sauvez.

چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

25 Je pleurais autrefois sur celui qui était affligé, et mon âme était compatissante pour le pauvre.

آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

26 J’attendais des biens, et il m’est venu des maux; j’espérais la lumière, et des ténèbres se sont répandues autour de moi.

با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

27 Un feu ardent n’a cessé de brûler dans mes entrailles; des jours d’affliction m’ont prévenu.

دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

28 Je marchais triste, sans fureur; me levant, je poussais des cris au milieu de la foule.

تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

29 J’ai été frère des dragons et compagnon des autruches.

ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

30 Ma peau est devenue noire sur moi, et mes os se sont desséchés dans une ardeur brûlante.

پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

31 Ma harpe s’est changée en plainte lugubre, et mon orgue en voix de pleureurs.

نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.