Job 30

1 Mais maintenant ceux qui sont plus jeunes que moi, se moquent de moi; [ceux-là même] dont je n'aurais pas daigné mettre les pères avec les chiens de mon troupeau.

Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej.

2 Et en effet, de quoi m'eût servi la force de leurs mains? la vieillesse était périe en eux.

Acz na cóżby mi się była siła rąk ich przydała? bo przy nich starość ich zginęła.

3 De disette et de faim ils se tenaient à l'écart, fuyant dans les lieux arides, ténébreux, désolés, et déserts.

Albowiem dla niedostatku i głodu samotni byli, i uciekali na niepłodne, ciemne, osobne, i puste miejsce;

4 Ils coupaient des herbes sauvages auprès des arbrisseaux, et la racine des genévriers pour se chauffer.

Którzy sobie rwali chwasty po chróstach, a korzonki jałowcowe były pokarmem ich.

5 Ils étaient chassés d'entre les hommes, et on criait après eux comme après un larron.

Z pośrodku ludzi wyganiano ich; wołano za nimi jako za złodziejem,

6 Ils habitaient dans les creux des torrents, dans les trous de la terre et des rochers.

Tak, iż w łożyskach potoków mieszkać musieli, w jamach podziemnych i w skałach.

7 Ils faisaient du bruit entre les arbrisseaux, et ils s'attroupaient entre les chardons.

Między chróstami ryczeli, pod pokrzywy zgromadzali się.

8 Ce sont des hommes de néant, et sans nom, qui ont été abaissés plus bas que la terre.

Synowie ludzi wzgardzonych, i synowie ludzi bezecnych, podlejsi byli nad proch ziemi.

9 Et maintenant je suis le sujet de leur chanson, et la matière de leur entretien.

Alem teraz pieśnią ich, i stałem się im przypowieścią.

10 Ils m'ont en abomination; ils se tiennent loin de moi; et ils ne craignent pas de me cracher au visage.

Brzydzą się mną, a oddalają się odemnie, i na twarz moję plwać się nie wstydzą.

11 Parce que [Dieu] a détendu ma corde, et m'a affligé, ils ont secoué le frein devant moi.

Bo Bóg powagę moję odjął i utrapił mię; dlatego oni wędzidło przed twarzą moją odrzucili.

12 De jeunes gens, nouvellement nés, se placent à ma droite; ils poussent mes pieds, et je suis en butte à leur malice.

Po prawicy mojej młodzikowie powstawają, nogi moje potrącają, i torują na przeciwko mnie drogi zginienia swego.

13 Ils ruinent mon sentier, ils augmentent mon affliction, sans qu'ils aient besoin que personne les aide.

Popsuli ścieszkę moję, i nędzy do nędzy mojej przyczynili, a nie potrzebują do tego pomocnika.

14 Ils viennent [contre moi] comme par une brèche large, et ils se sont jetés [sur moi] à cause de ma désolation.

Jako przerwą szeroką napadają na mię, i na spustoszenie moje walą się.

15 Les frayeurs se sont tournées vers moi, [et] comme un vent elles poursuivent mon âme; et ma délivrance s'est dissipée comme une nuée.

Obróciły się przeciwko mnie strachy, jako wiatr ściągają duszę moję; bo jako obłok przemija zdrowie moje.

16 C'est pourquoi maintenant mon âme se fond en moi; les jours d'affliction m'ont atteint.

A teraz we mnie rozlała się dusza moja; ogarnęły mię dni utrapienia;

17 Il m'a percé de nuit les os, et mes artères n'ont point de relâche.

Które w nocy wiercą kości moje we mnie, skąd żyły moje nie mają odpoczynku.

18 Il a changé mon vêtement par la grandeur de sa force, et il me serre de près, comme fait l'ouverture de ma tunique.

Dla wielkiej boleści zmieniła się szata moja, a jako kołnierz sukni mojej ściska mię.

19 Il m'a jeté dans la boue, et je ressemble à la poussière et à la cendre.

Wrzucił mię w błoto, a jestem podobien prochowi i popiołowi.

20 Je crie à toi, et tu ne m'exauces point; je me tiens debout, et tu ne [me] regardes point.

Wołam do ciebie, a nie wysłuchujesz mię; stoję przed tobą, a nie patrzysz na mię.

21 Tu es pour moi sans compassion, tu me traites en ennemi par la force de ta main.

Odmieniłeś mi się w okrutnego, a mocą ręki twej sprzeciwiasz mi się.

22 Tu m'as élevé [comme] sur le vent, et tu m'y as fait monter comme sur un chariot, et puis tu fais fondre toute ma substance.

Podnosisz mię na wiatr, i wsadzasz mię nań, a zdrowemu rozsądkowi rozpłynąć się dopuszczasz.

23 Je sais donc que tu m'amèneras à la mort et dans la maison assignée à tous les vivants.

Wiemci, że mię na śmierć podasz, i do domu wszystkim żyjącym naznaczonego.

24 Mais il n'étendra pas sa main jusqu'au sépulcre. Quand il les aura tués, crieront-ils?

Wszakże na grób nie ściągnie ręki swej, a gdy ich niszczyć będzie, wołać nie będą.

25 Ne pleurais-je pas pour l'amour de celui qui passait de mauvais jours; et mon âme n'était-elle pas affligée à cause du pauvre?

Izalim nie płakał nad dniem utrapionego? izali się nie smuciła dusza moja nad ubogim?

26 Cependant lorsque j'attendais le bien, le mal m'est arrivé; et quand j'espérais la clarté, les ténèbres sont venues.

Gdym dobrego oczekiwał, oto przyszło złe; a gdym się spodziewał światłości, przyszła ciemność.

27 Mes entrailles sont dans une grande agitation, et ne peuvent se calmer; les jours d'affliction m'ont prévenu.

Wnętrzności moje wezwrzały, a nie uspokoiły się, i ubieżały mię dni utrapienia.

28 Je marche tout noirci, mais non pas du soleil; je me lève, je crie en pleine assemblée.

Chodzę szczerniawszy, ale nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

29 Je suis devenu le frère des dragons, et le compagnon des hiboux.

Stałem się bratem smoków, a towarzyszem strusiów młodych.

30 Ma peau est devenue noire sur moi, et mes os sont desséchés par l'ardeur [qui me consume].

Skóra moja poczerniała na mnie, i kości moje wypiekły się od upalenia.

31 C'est pourquoi ma harpe s'est changée en lamentations, et mes orgues en des sons lugubres.

Obróciła się w lament harfa moja, a instrument mój w głos płaczących.