Job 30
1 Et maintenant, je suis la risée d'hommes plus jeunes que moi, dont je n'aurais pas daigné mettre les pères parmi les chiens de mon troupeau.
“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.
2 Qu'aurais-je fait de la force de leurs bras? Ils sont privés de toute vigueur.
Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?
3 Desséchés par la misère et la faim, ils broutent le désert, un sol depuis longtemps aride et désolé.
Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.
4 Ils cueillent sur les buissons des bourgeons amers, ils n'ont pour pain que la racine des genêts.
Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.
5 On les écarte de la société des hommes, on crie après eux comme après le voleur.
Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.
6 Ils habitent dans d'affreuses vallées, dans les cavernes de la terre et les rochers.
Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.
7 On entend leurs cris sauvages parmi les broussailles, ils se couchent ensemble sous les ronces:
Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.
8 gens insensés, race sans nom, bannis avec mépris de la terre habitée!
Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.
9 Et maintenant je suis l'objet de leurs chansons, je suis en butte à leurs propos.
“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.
10 Ils ont horreur de moi, ils me fuient, ils ne détournent pas leur crachat de mon visage.
Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.
11 Ils se donnent libre carrière pour m'outrager, ils rejettent tout frein devant moi.
Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.
12 Des misérables se lèvent à ma droite, ils cherchent à ébranler mes pieds, ils frayent jusqu'à moi leurs routes meurtrières.
Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.
13 Ils ont bouleversé mes sentiers, ils travaillent à ma ruine, eux à qui personne ne porterait secours.
Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.
14 Ils fondent sur moi, comme par une large brèche, ils se précipitent parmi les décombres.
Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.
15 Les terreurs m'assiègent, ma prospérité est emportée comme un souffle, mon bonheur a passé comme un nuage.
Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.
16 Et maintenant, mon âme s'épanche en moi, les jours d'affliction m'ont saisi.
“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.
17 La nuit perce mes os, les consume, le mal qui me ronge ne dort pas.
Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.
18 Par sa violence, mon vêtement a perdu sa forme, il me serre comme une tunique.
Tanrı'nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.
19 Dieu m'a jeté dans la fange, je suis comme la poussière et la cendre.
Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.
20 Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas; je me tiens debout, et tu me regardes avec indifférence.
“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.
21 Tu deviens cruel à mon égard, tu m'attaques avec toute la force de ton bras.
Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.
22 Tu m'enlèves, tu me fais voler au gré du vent, et tu m'anéantis dans le fracas de la tempête.
Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.
23 Car, je le sais, tu me mènes à la mort, au rendez-vous de tous les vivants.
Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.
24 Cependant celui qui va périr n'étendra-t-il pas les mains et, dans sa détresse, ne poussera-t-il pas un cri?
“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.
25 N'avais-je pas des larmes pour l'infortuné? Mon cœur ne s'est-il pas attendri sur l'indigent?
Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?
26 J'attendais le bonheur, et le malheur est arrivé; j'espérais la lumière, et les ténèbres sont venues.
Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.
27 Mes entrailles bouillonnent sans relâche, les jours d'affliction ont fondu sur moi.
İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.
28 Je marche dans le deuil, sans soleil; si je me lève dans l'assemblée, c'est pour pousser des cris.
Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.
29 Je suis devenu le frère des chacals, le compagnon des filles de l'autruche.
Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.
30 Ma peau livide tombe en lambeaux, mes os sont brûlés par un feu intérieur.
Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.
31 Ma cithare ne rend plus que des accords lugubres, mon chalumeau que des sons plaintifs.
Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.
