Psalmien 129

1 Matkalaulu. He ovat minua kovin ahdistaneet nuoruudestani asti-näin sanokoon Israel-

Kanto de suprenirado. Multe oni afliktis min de post mia juneco, Diras Izrael,

2 he ovat minua kovin ahdistaneet nuoruudestani asti, mutta eivät he ole päässeet minusta voitolle.

Multe oni afliktis min de post mia juneco, Sed oni min ne pereigis.

3 Kyntäjät ovat minun selkääni kyntäneet ja vetäneet pitkät vaot.

Sur mia dorso plugis plugistoj, Faris siajn sulkojn longaj.

4 Mutta Herra on vanhurskas, hän on katkonut jumalattomain köydet.

La Eternulo estas justa; Li dishakis la ŝnurojn de la malvirtuloj.

5 Joutukoot häpeään ja kääntykööt takaisin kaikki Siionin vihamiehet.

Hontiĝu kaj turniĝu malantaŭen Ĉiuj malamantoj de Cion.

6 Olkoot he niinkuin ruoho katoilla, joka kuivuu ennen korrelle puhkeamistaan,

Ili estu kiel tegmenta herbo, Kiu forvelkas, antaŭ ol oni ĝin elŝiris;

7 josta ei leikkaaja täytä kättänsä eikä lyhteen sitoja syliänsä.

Per kiu ne plenigas rikoltanto sian manon Nek garbiganto sian baskon.

8 Älköötkä sanoko ohitsekulkijat: "Herran siunaus tulkoon teille. Me siunaamme teitä Herran nimeen."

Kaj la preterirantoj ne diros: Beno de la Eternulo estu al vi, Ni benas vin per la nomo de la Eternulo.