Jobin 6
1 Job vastasi ja sanoi:
Hiob zaś odpowiedział tymi słowami:
2 "Oi, jospa minun suruni punnittaisiin ja kova onneni pantaisiin sen kanssa vaakaan!
O gdyby dokładnie zważono moją udrękę i włożono na szalę całe moje nieszczęście!
3 Sillä se on nyt raskaampi kuin meren hiekka; sentähden menevät sanani harhaan.
Byłoby to cięższe niż piasek morski. Dlatego moje słowa plączą się.
4 Sillä Kaikkivaltiaan nuolet ovat sattuneet minuun; minun henkeni juo niiden myrkkyä. Jumalan kauhut ahdistavat minua.
[Tkwią] we mnie bowiem strzały Wszechmocnego, których jad osuszył mego ducha, [a] strachy Boże walczą przeciwko mnie.
5 Huutaako villiaasi vihannassa ruohikossa, ammuuko härkä rehuviljansa ääressä?
Czy dziki osioł ryczy, gdy ma trawę? Czy wół ryczy nad swoją paszą?
6 Käykö äitelää syöminen ilman suolaa, tahi onko makua munanvalkuaisessa?
Czy można zjeść niesmaczną rzecz bez soli? Czy ma jakiś smak białko jajka?
7 Sieluni ei tahdo koskea sellaiseen, se on minulle kuin saastainen ruoka.
[Czego się przedtem] moja dusza nie chciała dotknąć, jest to [teraz] moim bolesnym pokarmem.
8 Oi, jospa minun pyyntöni täyttyisi ja Jumala toteuttaisi minun toivoni!
Oby się spełniła moja prośba i Bóg dał mi to, czego pragnę!
9 Jospa Jumala suvaitsisi musertaa minut, ojentaa kätensä ja katkaista elämäni langan!
Oby się Bogu spodobało to, aby mnie zniszczyć, aby opuścić rękę i mnie odciąć!
10 Niin olisi vielä lohdutuksenani-ja ilosta minä hypähtäisin säälimättömän tuskan alla-etten ole kieltänyt Pyhän sanoja.
Wtedy miałbym jeszcze pociechę – chociaż pałam boleścią, niech [Bóg] mi nie folguje – nie zataiłem bowiem słów Świętego.
11 Mikä on minun voimani, että enää toivoisin, ja mikä on loppuni, että tätä kärsisin?
Jaka [jest] moja siła, abym miał wytrwać? Jaki jest mój koniec, abym przedłużał swoje życie?
12 Onko minun voimani vahva kuin kivi, onko minun ruumiini vaskea?
Czy moja siła jest siłą kamieni? Czy moje ciało jest ze spiżu?
13 Eikö minulla ole enää mitään apua, onko pelastus minusta karkonnut?
Czy moja obrona nie jest we mnie? Czy mój rozsądek odszedł ode mnie?
14 Tuleehan ystävän olla laupias nääntyvälle, vaikka tämä olisikin hyljännyt Kaikkivaltiaan pelon.
Strapionemu należy się litość od przyjaciela, ale on opuścił bojaźń Wszechmogącego.
15 Minun veljeni ovat petolliset niinkuin vesipuro, niinkuin sadepurot, jotka juoksevat kuiviin.
Moi bracia zawiedli jak potok, odpływają jak gwałtowne potoki;
16 Ne ovat jääsohjusta sameat, niihin kätkeytyy lumi;
Które są mętne od lodu, w których śnieg się ukrywa;
17 auringon paahtaessa ne ehtyvät, ne häviävät paikastansa helteen tullen.
W czasie roztopów znikają; [w czasie] upałów nikną ze swego miejsca.
18 Niiden juoksun urat mutkistuvat, ne haihtuvat tyhjiin ja katoavat.
Wiją się ścieżki ich dróg; rozpływają się w nicość i giną.
19 Teeman karavaanit tähystelivät, Seban matkueet odottivat niitä;
Podróżni z Temy wypatrywali ich; wędrowcy z Seby pokładali w nich nadzieję.
20 he joutuivat häpeään, kun niihin luottivat, pettyivät perille tullessansa.
Ale zawiedli się w oczekiwaniu, przyszli tam i zawstydzili się.
21 Niin te olette nyt tyhjän veroiset: te näette kauhun ja peljästytte.
Staliście się niczym; widzicie moją niedolę i lękacie się.
22 Olenko sanonut: 'Antakaa minulle ja suorittakaa tavaroistanne lahjus minun puolestani,
Czy powiedziałem: Przynieście mi [coś]? lub: Dajcie mi z waszego majątku?
23 pelastakaa minut vihollisen vallasta ja lunastakaa minut väkivaltaisten käsistä'?
Lub: Wybawcie mnie z rąk wroga? lub: Wykupcie mnie z rąk okrutników?
24 Opettakaa minua, niin minä vaikenen; neuvokaa minulle, missä olen erehtynyt.
Pouczcie mnie, a zamilknę; pokażcie mi, w czym zbłądziłem.
25 Kuinka tehoaakaan oikea puhe! Mutta mitä merkitsee teidän nuhtelunne?
O jak mocne są słowa prawdziwe! Ale cóż sprawi wasze obwinianie?
26 Aiotteko nuhdella sanoja? Tuultahan ovat epätoivoisen sanat.
Czy zamierzacie ganić [moje] słowa i mowę zrozpaczonego, jakby były wiatrem?
27 Orvostakin te heittäisitte arpaa ja hieroisitte kauppaa ystävästänne.
Nawet sierotę przytłaczacie i kopiecie [doły] pod swoim przyjacielem.
28 Mutta suvaitkaa nyt kääntyä minuun; minä totisesti en valhettele vasten kasvojanne.
Teraz więc zechciejcie spojrzeć na mnie, a [zobaczycie], czy kłamię wam w oczy.
29 Palatkaa, älköön vääryyttä tapahtuko; palatkaa, vielä minä olen oikeassa siinä.
Zawróćcie, proszę, a niech nie będzie [w was] nieprawości; zawróćcie, a [poznacie] moją sprawiedliwość w tym.
30 Olisiko minun kielelläni vääryys? Eikö suulakeni tuntisi, mikä turmioksi on?"
Czy w moim języku jest nieprawość? Czy moje podniebienie nie rozeznaje przewrotności?
