Psalmaro 95

1 Venu, ni kantu al la Eternulo; Ni ĝoje kriu al la rifuĝejo de nia helpo.

Kom, lad os Juble, for HERREN, råbe af fryd for vor Frelses Klippe,

2 Ni venu antaŭ Lian vizaĝon kun glorado, Per psalmoj ni ĝoje kriu al Li.

møde med Tak for hans Åsyn, juble i Sang til hans Pris!

3 Ĉar granda Dio estas la Eternulo Kaj granda Reĝo super ĉiuj dioj,

Thi HERREN er en vældig Gud, en Konge stor over alle Guder;

4 Kiu havas en Sia mano la profundaĵojn de la tero, Kaj al kiu apartenas la altaĵoj de la montoj;

i hans Hånd er Jordens dybder, Bjergenes Tinder er hans;

5 Al kiu apartenas la maro, kaj Li ĝin faris, Kaj la sekteron Liaj manoj kreis.

Havet er hans, han har skabt det, det tørre Land har hans Hænder dannet.

6 Venu, ni kliniĝu, ni ĵetu nin teren, Ni genuu antaŭ la Eternulo, nia Kreinto.

Kom, lad os bøje os, kaste os ned, knæle for HERREN, vor Skaber!

7 Ĉar Li estas nia Dio, Kaj ni estas la popolo de Lia paŝtejo kaj la ŝafoj de Lia mano. Hodiaŭ, se vi aŭskultas Lian voĉon,

Thi han er vor Gud, og vi er det Folk, han vogter, den Hjord, han leder. Ak, lytted I dog i Dag til hans Røst:

8 Ne obstinigu vian koron, kiel en Meriba, Kiel en la tago de Masa en la dezerto,

"Forhærder ej eders Hjerte som ved Meriba, som dengang ved Massa i Ørkenen,

9 Kiam viaj patroj Min incitis, Esploris kaj vidis Mian faron.

da eders Fædre fristede mig, prøved mig, skønt de havde set mit Værk.

10 Kvardek jarojn Mi indignis kontraŭ tiu generacio, Kaj Mi diris: Ili estas popolo kun koro malĝusta, Kaj ili ne volas koni Miajn vojojn;

Jeg væmmedes fyrretyve År ved denne Slægt, og jeg sagde: Det er et Folk med vildfarne Hjerter, de kender ej mine Veje.

11 Tial Mi ĵuris en Mia kolero, Ke ili ne venos en Mian ripozejon.

Så svor jeg da i min Vrede: De skal ikke gå ind til min Hvile!