Psalmaro 88
1 Kanto-psalmo de la Koraĥidoj. Al la ĥorestro. Por maĥalat-leanoto. Instruo de Heman, la Ezraĥido. Ho Eternulo, Dio de mia savo! Tage kaj nokte mi krias antaŭ Vi.
Gospode Bože, spasitelju moj, danju vièem i noæu pred tobom.
2 Mia preĝo venu antaŭ Vian vizaĝon; Klinu Vian orelon al mia ploro.
Nek izaðe preda te molitva moja, prigni uho svoje k jauku mojemu;
Jer je duša moja puna jada, i život se moj primaèe paklu. (Sheol h7585)
4 Mi similiĝis al la forirantoj en la tombon; Mi fariĝis kiel viro sen fortoj,
Izjednaèih se s onima koji u grob odlaze, postadoh kao èovjek bez sile,
5 Etendita inter mortintoj; Kiel mortigitoj, kuŝantaj en la tombo, Kiujn Vi jam ne rememoras Kaj kiuj estas forigitaj for de Via mano.
Kao meðu mrtve baèen, kao ubijeni, koji leže u grobu, kojih se više ne sjeæaš, i koji su od ruke tvoje daleko.
6 Vi metis min en la plej profundan foson, En mallumon, en abismon.
Metnuo si me u jamu najdonju, u tamu, u bezdanu.
7 Pezas sur mi Via furiozo, Kaj per ĉiuj Viaj ondoj Vi min premas. (Sela)
Oteža mi gnjev tvoj, i svima valima svojim udaraš me.
8 Vi malproksimigis de mi miajn konatojn, Vi faris min abomenaĵo por ili; Mi estas enŝlosita, kaj mi ne povas eliri.
Udaljio si od mene poznanike moje, njima si me omrazio; zatvoren sam, i ne mogu izaæi.
9 Mia okulo mallumiĝis de malĝojo; Mi vokas Vin, ho Eternulo, ĉiutage, Mi etendas al Vi miajn manojn.
Oko moje usahnu od jada, vièem te, Gospode, vas dan, pružam k tebi ruke svoje.
10 Ĉu por mortintoj Vi faros miraklojn? Ĉu malvivuloj leviĝos kaj gloros Vin? (Sela)
Eda li æeš na mrtvima èiniti èudesa? ili æe mrtvi ustati i tebe slaviti?
11 Ĉu en la tombo estos rakontata Via boneco, Kaj fidindeco en la abismo?
Eda li æe se u grobu pripovijedati milost tvoja, i istina tvoja u truhljenju?
12 Ĉu en la mallumo estos konataj Viaj mirakloj, Kaj Via justeco en la lando de forgeso?
Eda li æe u tami poznati èudesa tvoja, i pravdu tvoju gdje se sve zaboravlja?
13 Sed mi vokas al Vi, ho Eternulo, Kaj matene mia preĝo Vin renkontas.
Ali ja, Gospode, k tebi vièem, i jutrom molitva moja sreta te.
14 Kial, ho Eternulo, Vi forpuŝas mian animon? Kial Vi kaŝas Vian vizaĝon de mi?
Zašto, Gospode, odbacuješ dušu moju, i odvraæaš lice svoje od mene?
15 Mi estas mizera kaj senforta detempe de la juneco; Mi portas Viajn terurojn, mi konsumiĝas.
Muèim se i izdišem od udaraca, podnosim strahote tvoje, bez nadanja sam.
16 Venis sur min Via furiozo, Viaj timigoj min dispremas.
Gnjev tvoj stiže me, strahote tvoje razdiru me.
17 Ili ĉirkaŭas min, kiel akvo, ĉiutage; Ili tute min ĉirkaŭsieĝas.
Optjeèu me svaki dan kao voda, stežu me otsvuda.
18 Vi malproksimigis de mi amanton kaj amikon; Miaj konatoj estas en mallumo.
Udaljio si od mene druga i prijatelja; poznanici moji sakrili su se u mrak.
