Ijob 30
1 Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
Pero ahora se ríen de mí personas mucho más jóvenes que yo; personas a cuyos padres no pondría a trabajar con mis perros pastores.
2 Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
Son demasiado débiles para serme útiles y están agotados.
3 Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
Adelgazados por el hambre y la necesidad, tratan de comer la tierra seca en el desierto oscuro y desolado.
4 Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
Allí recogen hierbas del desierto y las hojas de los arbustos, y comen las raíces de las retamas.
5 El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
Fueron expulsados de la comunidad.
6 En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
La gente gritaba tras ellos como si fueran ladrones. Tienen que vivir en barrancos peligrosos, en cuevas y entre las rocas.
7 Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
Gritan como animales entre los arbustos; se acurrucan entre la maleza para refugiarse.
8 Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
Son gente insensata, sin nombre, que ha sido expulsada de la tierra.
9 Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
Pero ahora se burlan de mí en sus cantos; ¡me he convertido en un chiste para ellos!
10 Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
Me desprecian y rehúyen; no dudan en escupirme a la cara.
11 Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
Dios ha aflojado la cuerda de mi arco y me ha humillado.
12 Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
La chusma se levanta contra mí, y me hace correr; como una ciudad sitiada planifican formas de destruirme.
13 Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
Cortan mi vía de escape; provocan mi caída y lo hacen sin ayuda de nadie.
14 Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
Entran por una amplia brecha; se precipitan mientras el muro se derrumba.
15 Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
Me invaden los terrores; mi honor se lo lleva el viento; mi salvación se desvanece como una nube.
16 Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
Y ahora mi vida se desvanece; cada día la desesperación me atenaza.
17 En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
Por la noche mis huesos agonizan; el dolor me roe y no cesa.
18 Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
Dios me agarra bruscamente por la ropa; me tira del cuello de la camisa.
19 Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
Me ha arrojado al barro; me ha humillado como polvo y ceniza.
20 Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
Dios, clamo a ti, pero no respondes; me presento ante ti, pero ni siquiera te fijas en mí.
21 Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
Te has vuelto cruel conmigo; usas tu poder para hacerme sufrir.
22 Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
Me levantas y me llevas en el viento; me arrojas en el torbellino.
23 Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
Sé que me llevas a la muerte, al lugar donde van todos los vivos.
24 Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
¿Quién querría dar una patada a un hombre cuando está abatido, cuando claman por ayuda en su momento de dificultad?
25 Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
¿No lloré por los que pasaban por momentos difíciles? ¿No me afligí por lo que sufrían los pobres?
26 Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
Pero cuando busqué el bien, sólo vino el mal, y cuando esperé la luz, todo lo que vino fue oscuridad.
27 Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
En mi interior hay confusión, nunca se detiene; me enfrento a días de desesperación.
28 Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
Estoy tan deprimido; ver el sol no ayuda. Me pongo de pie en la asamblea y clamo por ayuda.
29 Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
Soy como un hermano de los chacales, un compañero de los búhos.
30 Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
Mi piel se ennegrece sobre mí; y mis huesos arden dentro de mí.
31 Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
Mi lira sólo toca canciones tristes, y mi pipa es la voz de los que lloran.
