< Psalms 50 >

1 A Psalm of Asaph. The God of gods — Jehovah — hath spoken, And He calleth to the earth From the rising of the sun unto its going in.
مزمور آساف. یهوه، خدای خدایان، سخن می‌گوید؛ او همهٔ مردم را از مشرق تا مغرب نزد خود فرا می‌خواند.
2 From Zion, the perfection of beauty, God shone.
نور جلال خدا از کوه صهیون، که مظهر زیبایی و بزرگی اوست، می‌تابد.
3 Our God cometh, and is not silent, Fire before Him doth devour, And round about him it hath been very tempestuous.
خدای ما خواهد آمد و سکوت نخواهد کرد. شعله‌های آتش در پیشاپیش او و گردباد در اطراف اوست.
4 He doth call unto the heavens from above, And unto the earth, to judge His people.
او آسمان و زمین را به گواهی می‌طلبد تا بر قوم خود داوری کند.
5 Gather ye to Me My saints, Making covenant with Me over a sacrifice.
خداوند می‌فرماید: «قوم خاص مرا که با قربانیهای خود با من عهد بسته‌اند که نسبت به من وفادار بمانند، نزد من جمع کنید.»
6 And the heavens declare His righteousness, For God Himself [is] judge. (Selah)
آسمانها گواهند که خدا، خود داور است و با عدالت داوری می‌کند.
7 Hear, O My people, and I speak, O Israel, and I testify against thee, God, thy God [am] I.
«ای قوم من، ای اسرائیل، به سخنان من گوش دهید، زیرا من خدای شما هستم! من خود بر ضد شما شهادت می‌دهم.
8 Not for thy sacrifices do I reprove thee, Yea, thy burnt-offerings [Are] before Me continually.
دربارهٔ قربانی‌هایتان شما را سرزنش نمی‌کنم، زیرا قربانی‌های سوختنی خود را پیوسته به من تقدیم می‌کنید.
9 I take not from thy house a bullock, From thy folds he goats.
من محتاج گوساله‌ای از طویلۀ تو نیستم و نه بزی از آغُلت،
10 For Mine [is] every beast of the forest, The cattle on the hills of oxen.
زیرا همهٔ حیواناتی که در جنگل و کوه هستند از آن منند.
11 I have known every fowl of the mountains, And the wild beast of the field [is] with Me.
همهٔ پرندگانی که بر کوهها پرواز می‌کنند و تمام حیواناتی که در صحراها می‌چرند، به من تعلق دارند.
12 If I am hungry I tell not to thee, For Mine [is] the world and its fulness.
اگر گرسنه هم می‌بودم از تو خوراک نمی‌خواستم، زیرا که جهان و هر چه که در آن است از آن من است.
13 Do I eat the flesh of bulls, And drink the blood of he-goats?
مگر من گوشت گاوها را می‌خورم و یا خون بزها را می‌نوشم؟
14 Sacrifice to God confession, And complete to the Most High thy vows.
«قربانی واقعی که باید تقدیم کنید این است که خدای متعال را شکر نمایید و نذرهایی را که کرده‌اید ادا کنید.
15 And call Me in a day of adversity, I deliver thee, and thou honourest Me.
هنگامی که در مشکلات هستید مرا بخوانید؛ من شما را نجات خواهم داد و شما مرا ستایش خواهید کرد.»
16 And to the wicked hath God said: What to thee — to recount My statutes? That thou liftest up My covenant on thy mouth?
اما خدا به شریران چنین می‌گوید: «شما چه حق دارید که فرایض مرا بر زبان بیاورید و دربارهٔ عهد من سخن بگویید؟
17 Yea, thou hast hated instruction, And dost cast My words behind thee.
زیرا شما از اصلاح شدن نفرت دارید و کلام مرا پشت گوش می‌اندازید.
18 If thou hast seen a thief, Then thou art pleased with him, And with adulterers [is] thy portion.
وقتی دزد را می‌بینید که دزدی می‌کند با وی همدست می‌شوید و با زناکاران معاشرت می‌کنید.
19 Thy mouth thou hast sent forth with evil, And thy tongue joineth deceit together,
سخنان شما با خباثت و نیرنگ آمیخته است.
20 Thou sittest, against thy brother thou speakest, Against a son of thy mother givest slander.
هر جا می‌نشینید از برادرتان بد می‌گویید و غیبت می‌کنید.
21 These thou didst, and I kept silent, Thou hast thought that I am like thee, I reprove thee, and set in array before thine eyes.
این کارها را کردید و من چیزی نگفتم. فکر کردید من هم مانند شما هستم! اما اینک من شما را برای تمام این کارها تنبیه می‌کنم.
22 Understand this, I pray you, Ye who are forgetting God, Lest I tear, and there is no deliverer.
«ای کسانی که مرا فراموش کرده‌اید، به من گوش دهید و گرنه شما را هلاک خواهم کرد و فریادرسی نخواهید داشت.
23 He who is sacrificing praise honoureth Me, As to him who maketh a way, I cause him to look on the salvation of God!
قربانی شایستهٔ من آنست که از من سپاسگزار باشید و مرا ستایش کنید. هر که چنین کند راه نجات را به او نشان خواهم داد.»

< Psalms 50 >