Matthew 12
1 In that season, went Jesus, on, the sabbath, through the cornfields, —and, his disciples, hungered, and began to pluck ears of corn, and to eat.
อนนฺตรํ ยีศุ รฺวิศฺรามวาเร ศฺสฺยมเธฺยน คจฺฉติ, ตทา ตจฺฉิษฺยา พุภุกฺษิตา: สนฺต: ศฺสฺยมญฺชรีศฺฉตฺวา ฉิตฺวา ขาทิตุมารภนฺตฯ
2 But, the Pharisees, observing it, said unto him, Lo! thy disciples, are doing what is not allowed to do, on sabbath.
ตทฺ วิโลกฺย ผิรูศิโน ยีศุํ ชคทุ: , ปศฺย วิศฺรามวาเร ยตฺ กรฺมฺมากรฺตฺตวฺยํ ตเทว ตว ศิษฺยา: กุรฺวฺวนฺติฯ
3 And he said unto them, have ye never read what, David, did, when he hungered, and they who were with him? how
ส ตานฺ ปฺรตฺยาวทต, ทายูทฺ ตตฺสงฺคินศฺจ พุภุกฺษิตา: สนฺโต ยตฺ กรฺมฺมากุรฺวฺวนฺ ตตฺ กึ ยุษฺมาภิ รฺนาปาฐิ?
4 he entered into the house of God and, the presence-bread, did eat, which it was not, allowable, for him to eat, nor for them who were with him, —save for the priests, alone?
เย ทรฺศนียา: ปูปา: ยาชกานฺ วินา ตสฺย ตตฺสงฺคิมนุชานาญฺจาโภชนียาสฺต อีศฺวราวาสํ ปฺรวิษฺเฏน เตน ภุกฺตา: ฯ
5 Or have ye not read, in the law, that, on the sabbaths, the priests, in the temple, the sabbath, profane, and are, blameless?
อนฺยจฺจ วิศฺรามวาเร มเธฺยมนฺทิรํ วิศฺรามวารียํ นิยมํ ลงฺวนฺโตปิ ยาชกา นิรฺโทษา ภวนฺติ, ศาสฺตฺรมเธฺย กิมิทมปิ ยุษฺมาภิ รฺน ปฐิตํ?
6 But I say unto you, —Something greater than the Temple, is here!
ยุษฺมานหํ วทามิ, อตฺร สฺถาเน มนฺทิราทปิ ครียานฺ เอก อาเสฺตฯ
7 If, however, ye had known what this meaneth—Mercy, I desire, and not, sacrifice, ye would not have condemned the blameless;
กินฺตุ ทยายำ เม ยถา ปฺรีติ รฺน ตถา ยชฺญกรฺมฺมณิฯ เอตทฺวจนสฺยารฺถํ ยทิ ยุยมฺ อชฺญาสิษฺฏ ตรฺหิ นิรฺโทษานฺ โทษิโณ นาการฺษฺฏฯ
8 For, the Son of Man, is, Lord of the Sabbath.
อนฺยจฺจ มนุชสุโต วิศฺรามวารสฺยาปิ ปติราเสฺตฯ
9 And, passing on from thence, he came into their synagogue;
อนนฺตรํ ส ตตฺสฺถานาตฺ ปฺรสฺถาย เตษำ ภชนภวนํ ปฺรวิษฺฏวานฺ, ตทานีมฺ เอก: ศุษฺกกรามยวานฺ อุปสฺถิตวานฺฯ
10 and lo! a man having, a withered hand, and they questioned him, saying, Is it allowable, on the sabbath, to heal? that they might accuse him.
ตโต ยีศุมฺ อปวทิตุํ มานุษา: ปปฺรจฺฉุ: , วิศฺรามวาเร นิรามยตฺวํ กรณียํ น วา?
11 And said unto them, What man, from among yourselves, [shall there be], —Who shall have one sheep, and, if this should fall, on the sabbath, into a pit, will not lay hold of it, and raise it?
เตน ส ปฺรตฺยุวาจ, วิศฺรามวาเร ยทิ กสฺยจิทฺ อวิ รฺครฺตฺเต ปตติ, ตรฺหิ ยสฺตํ ฆฺฤตฺวา น โตลยติ, เอตาทฺฤโศ มนุโช ยุษฺมากํ มเธฺย ก อาเสฺต?
12 How much better, then, a man, than, a sheep? So that it is allowable, on the sabbath, nobly, to act.
อเว รฺมานว: กึ นหิ เศฺรยานฺ? อโต วิศฺรามวาเร หิตกรฺมฺม กรฺตฺตวฺยํฯ
13 Then saith he unto the man, Stretch forth thy hand! And he stretched it forth, —and it was restored, whole, as the other.
อนนฺตรํ ส ตํ มานวํ คทิตวานฺ, กรํ ปฺรสารย; เตน กเร ปฺรสาริเต โสนฺยกรวตฺ สฺวโสฺถ'ภวตฺฯ
14 And the Pharisees, going forth, took, counsel, against him, to the end that, him, they might destroy.
ตทา ผิรูศิโน พหิรฺภูย กถํ ตํ หนิษฺยาม อิติ กุมนฺตฺรณำ ตตฺปฺราติกูเลฺยน จกฺรุ: ฯ
15 But, Jesus, taking note, retired from thence, —and many followed him, and he cured them all;
ตโต ยีศุสฺตทฺ วิทิตฺวา สฺถนานฺตรํ คตวานฺ; อเนฺยษุ พหุนเรษุ ตตฺปศฺจาทฺ คเตษุ ตานฺ ส นิรามยานฺ กฺฤตฺวา อิตฺยาชฺญาปยตฺ,
16 and straitly charged them, lest they should make him, manifest:
ยูยํ มำ น ปริจายยตฯ
17 that it might be fulfilled, which was spoken through Isaiah the prophet, saying: —
ตสฺมาตฺ มม ปฺรีโย มโนนีโต มนสสฺตุษฺฏิการก: ฯ มทีย: เสวโก ยสฺตุ วิทฺยเต ตํ สมีกฺษตำฯ ตโสฺยปริ สฺวกียาตฺมา มยา สํสฺถาปยิษฺยเตฯ เตนานฺยเทศชาเตษุ วฺยวสฺถา สํปฺรกาศฺยเตฯ
18 Lo! my servant, whom I have chosen, My beloved, in whom, my soul, delighteth, —I will put my Spirit upon him, and, justice, unto the nations, will he report:
เกนาปิ น วิโรธํ ส วิวาทญฺจ กริษฺยติฯ น จ ราชปเถ เตน วจนํ ศฺราวยิษฺยเตฯ
19 He will not strive, nor will he cry out, nor shall any hear, in the broadways, his voice:
วฺยวสฺถา จลิตา ยาวตฺ นหิ เตน กริษฺยเตฯ ตาวตฺ นโล วิทีรฺโณ'ปิ ภํกฺษฺยเต นหิ เตน จฯ ตถา สธูมวรฺตฺติญฺจ น ส นิรฺวฺวาปยิษฺยเตฯ
20 A bruised cane, will he not break, and, a smoking wick, will he not quench, —until he urge on, justice, to victory,
ปฺรตฺยาศาญฺจ กริษฺยนฺติ ตนฺนามฺนิ ภินฺนเทศชา: ฯ
21 And, in his name, shall nations hope.
ยาเนฺยตานิ วจนานิ ยิศยิยภวิษฺยทฺวาทินา โปฺรกฺตานฺยาสนฺ, ตานิ สผลานฺยภวนฺฯ
22 Then they brought unto him, one demonized, blind and dumb, —and he cured him, so that the dumb did speak and see.
อนนฺตรํ โลไก สฺตตฺสมีปมฺ อานีโต ภูตคฺรสฺตานฺธมูไกกมนุชเสฺตน สฺวสฺถีกฺฤต: , ตต: โส'โนฺธ มูโก ทฺรษฺฏุํ วกฺตุญฺจารพฺธวานฺฯ
23 And all the multitudes were beside themselves, and were saying, Can, this one, be, the Son of David?
อเนน สรฺเวฺว วิสฺมิตา: กถยาญฺจกฺรุ: , เอษ: กึ ทายูท: สนฺตาโน นหิ?
24 But, the Pharisees, hearing it, said, This one, doth not cast out the demons, save in Beelzebul ruler of the demons.
กินฺตุ ผิรูศินสฺตตฺ ศฺรุตฺวา คทิตวนฺต: , พาลฺสิพูพฺนามฺโน ภูตราชสฺย สาหายฺยํ วินา นายํ ภูตานฺ ตฺยาชยติฯ
25 And, knowing their inward thoughts, he said unto them, Every kingdom divided against itself, is laid waste, —and, no city or house divided against itself, will stand;
ตทานีํ ยีศุเสฺตษามฺ อิติ มานสํ วิชฺญาย ตานฺ อวทตฺ กิญฺจน ราชฺยํ ยทิ สฺววิปกฺษาทฺ ภิทฺยเต, ตรฺหิ ตตฺ อุจฺฉิทฺยเต; ยจฺจ กิญฺจน นครํ วา คฺฤหํ สฺววิปกฺษาทฺ วิภิทฺยเต, ตตฺ สฺถาตุํ น ศกฺโนติฯ
26 And, if, Satan, is casting, Satan, out, against himself, hath he become divided, —How then shall, his kingdom, stand?
ตทฺวตฺ ศยตาโน ยทิ ศยตานํ พหิ: กฺฤตฺวา สฺววิปกฺษาตฺ ปฺฤถกฺ ปฺฤถกฺ ภวติ, ตรฺหิ ตสฺย ราชฺยํ เกน ปฺรกาเรณ สฺถาสฺยติ?
27 And, if, I, in Beelzebul, am casting out the demons, In whom are, your sons, casting them out? Wherefore, they, shall be, judges of you.
อหญฺจ ยทิ พาลฺสิพูพา ภูตานฺ ตฺยาชยามิ, ตรฺหิ ยุษฺมากํ สนฺตานา: เกน ภูตานฺ ตฺยาชยนฺติ? ตสฺมาทฺ ยุษฺมากมฺ เอตทฺวิจารยิตารสฺต เอว ภวิษฺยนฺติฯ
28 But, if, in God’s Spirit, I, am casting out the demons, then doubtless hath come upon you unawares, the kingdom of God!
กินฺตวหํ ยทีศฺวราตฺมนา ภูตานฺ ตฺยาชยามิ, ตรฺหีศฺวรสฺย ราชฺยํ ยุษฺมากํ สนฺนิธิมาคตวตฺฯ
29 Or how can one enter the house of the mighty and, seize his goods, unless, first, he bind the mighty one? and, then, his house, he will plunder.
อนฺยญฺจ โกปิ พลวนฺต ชนํ ปฺรถมโต น พทฺวฺวา เกน ปฺรกาเรณ ตสฺย คฺฤหํ ปฺรวิศฺย ตทฺทฺรวฺยาทิ โลฐยิตุํ ศกฺโนติ? กินฺตุ ตตฺ กฺฤตฺวา ตทียคฺฤสฺย ทฺรวฺยาทิ โลฐยิตุํ ศกฺโนติฯ
30 He that is no with me, is, against me, —and, he that gathereth not with me, scattereth
ย: กศฺจิตฺ มม สฺวปกฺษีโย นหิ ส วิปกฺษีย อาเสฺต, ยศฺจ มยา สากํ น สํคฺฤหฺลาติ, ส วิกิรติฯ
31 Wherefore, I say unto you, All sin and profane speaking, shall be forgiven unto men, —but, the speaking profanely of the Spirit, shall not be forgiven;
อเตอว ยุษฺมานหํ วทามิ, มนุชานำ สรฺวฺวปฺรการปาปานำ นินฺทายาศฺจ มรฺษณํ ภวิตุํ ศกฺโนติ, กินฺตุ ปวิตฺรสฺยาตฺมโน วิรุทฺธนินฺทายา มรฺษณํ ภวิตุํ น ศกฺโนติฯ
32 And, whosoever shall speak a word against the Son of Man, it shall be forgiven him, —but, whosoever shall speak against the Holy Spirit, it shall not be forgiven him, either in this age, or the coming. (aiōn g165)
โย มนุชสุตสฺย วิรุทฺธำ กถำ กถยติ, ตสฺยาปราธสฺย กฺษมา ภวิตุํ ศกฺโนติ, กินฺตุ ย: กศฺจิตฺ ปวิตฺรสฺยาตฺมโน วิรุทฺธำ กถำ กถยติ เนหโลเก น เปฺรตฺย ตสฺยาปราธสฺย กฺษมา ภวิตุํ ศกฺโนติฯ (aiōn g165)
33 Either make the tree good, and its fruit good, or make the tree worthless, and its fruit worthless; for, from the fruit, the tree is known.
ปาทปํ ยทิ ภทฺรํ วทถ, ตรฺหิ ตสฺย ผลมปิ สาธุ วกฺตวฺยํ, ยทิ จ ปาทปํ อสาธุํ วทถ, ตรฺหิ ตสฺย ผลมปฺยสาธุ วกฺตวฺยํ; ยต: สฺวียสฺวียผเลน ปาทป: ปริจียเตฯ
34 Broods of vipers! How can ye speak, good things, being, evil? For, out of the abundance of the heart, the mouth speaketh.
เร ภุชควํศา ยูยมสาธว: สนฺต: กถํ สาธุ วากฺยํ วกฺตุํ ศกฺษฺยถ? ยสฺมาทฺ อนฺต: กรณสฺย ปูรฺณภาวานุสาราทฺ วทนาทฺ วโจ นิรฺคจฺฉติฯ
35 The good man, out of the good treasure, putteth forth, good things; and, the evil man, out of the evil treasure, putteth forth, evil things.
เตน สาธุรฺมานโว'นฺต: กรณรูปาตฺ สาธุภาณฺฑาคาราตฺ สาธุ ทฺรวฺยํ นิรฺคมยติ, อสาธุรฺมานุษสฺตฺวสาธุภาณฺฑาคาราทฺ อสาธุวสฺตูนิ นิรฺคมยติฯ
36 But I say unto you, That, every useless expression that men shall utter, they shall render, concerning it, an account, in a day of judgment;
กินฺตฺวหํ ยุษฺมานฺ วทามิ, มนุชา ยาวนฺตฺยาลสฺยวจำสิ วทนฺติ, วิจารทิเน ตทุตฺตรมวศฺยํ ทาตวฺยํ,
37 For, by thy words, shalt thou be, justified, and, by thy words, shalt thou be condemned.
ยตสฺตฺวํ สฺวียวโจภิ รฺนิรปราธ: สฺวียวโจภิศฺจ สาปราโธ คณิษฺยเสฯ
38 Then, answered him, certain of the Scribes and Pharisees, saying, Teacher! we desire of thee, a sign, to behold.
ตทานีํ กติปยา อุปาธฺยายา: ผิรูศินศฺจ ชคทุ: , เห คุโร วยํ ภวตฺต: กิญฺจน ลกฺษฺม ทิทฺฤกฺษาม: ฯ
39 But, he, answering, said unto them, A wicked and adulterous generation, a sign, doth seek, and, a sign, will not be, given, it, save the sign of Jonah the prophet.
ตทา ส ปฺรตฺยุกฺตวานฺ, ทุษฺโฏ วฺยภิจารี จ วํโศ ลกฺษฺม มฺฤคยเต, กินฺตุ ภวิษฺยทฺวาทิโน ยูนโส ลกฺษฺม วิหายานฺยตฺ กิมปิ ลกฺษฺม เต น ปฺรทรฺศยิษฺยนฺเตฯ
40 For, just as was Jonah in the belly of the sea-monster three days and three nights, so, will be the Son of Man, in the heart of the earth, three days and three nights.
ยโต ยูนมฺ ยถา ตฺรฺยโหราตฺรํ พฺฤหนฺมีนสฺย กุกฺษาวาสีตฺ, ตถา มนุชปุโตฺรปิ ตฺรฺยโหราตฺรํ เมทินฺยา มเธฺย สฺถาสฺยติฯ
41 Men of Nineveh, will rise up in the judgment, with this generation, and will condemn it, —because they repented into the proclamation of Jonah; and lo! something greater than Jonah, here.
อปรํ นีนิวียา มานวา วิจารทิน เอตทฺวํศียานำ ปฺรติกูลมฺ อุตฺถาย ตานฺ โทษิณ: กริษฺยนฺติ, ยสฺมาตฺเต ยูนส อุปเทศาตฺ มนำสิ ปราวรฺตฺตยาญฺจกฺริเร, กินฺตฺวตฺร ยูนโสปิ คุรุตร เอก อาเสฺตฯ
42 The queen of the south, will arise in the judgment with this generation and will condemn it—because she came out of the ends of the earth, to hear the wisdom of Solomon; and lo! something greater than Solomon, here.
ปุนศฺจ ทกฺษิณเทศียา ราชฺญี วิจารทิน เอตทฺวํศียานำ ปฺรติกูลมุตฺถาย ตานฺ โทษิณ: กริษฺยติ ยต: สา ราชฺญี สุเลมโน วิทฺยายา: กถำ โศฺรตุํ เมทินฺยา: สีมฺน อาคจฺฉตฺ, กินฺตุ สุเลมโนปิ คุรุตร เอโก ชโน'ตฺร อาเสฺตฯ
43 But, when the impure spirit goeth out of the man, it passeth through waterless places, seeking rest, —and findeth it not.
อปรํ มนุชาทฺ พหิรฺคโต 'ปวิตฺรภูต: ศุษฺกสฺถาเนน คตฺวา วิศฺรามํ คเวษยติ, กินฺตุ ตทลภมาน: ส วกฺติ, ยสฺมา; นิเกตนาทฺ อาคมํ, ตเทว เวศฺม ปกาวฺฤตฺย ยามิฯ
44 Then, it saith, Into my house, will I return whence I came out, —and, coming, findeth it empty [and] swept and adorned.
ปศฺจาตฺ ส ตตฺ สฺถานมฺ อุปสฺถาย ตตฺ ศูนฺยํ มารฺชฺชิตํ โศภิตญฺจ วิโลกฺย วฺรชนฺ สฺวโตปิ ทุษฺฏตรานฺ อนฺยสปฺตภูตานฺ สงฺคิน: กโรติฯ
45 Then, it goeth, and taketh along with itself, seven diverse spirits, more wicked than itself, —and, entering, abideth there; and, the last state of that man, becometh, worse than the first. So, shall it be, with this, wicked, generation.
ตตเสฺต ตตฺ สฺถานํ ปฺรวิศฺย นิวสนฺติ, เตน ตสฺย มนุชสฺย เศษทศา ปูรฺวฺวทศาโตตีวาศุภา ภวติ, เอเตษำ ทุษฺฏวํศฺยานามปิ ตไถว ฆฏิษฺยเตฯ
46 While yet he was speaking unto the multitudes, lo! his mother and brethren, were standing without, seeking to speak with him.
มานเวภฺย เอตาสำ กถนำ กถนกาเล ตสฺย มาตา สหชาศฺจ เตน สากํ กาญฺจิตฺ กถำ กถยิตุํ วาญฺฉนฺโต พหิเรว สฺถิตวนฺต: ฯ
47 [And one said to him, Lo! thy mother and thy brethren, without, are standing, seeking, to speak, with thee.]
ตต: กศฺจิตฺ ตไสฺม กถิตวานฺ, ปศฺย ตว ชนนี สหชาศฺจ ตฺวยา สากํ กาญฺจน กถำ กถยิตุํ กามยมานา พหิสฺติษฺฐนฺติฯ
48 But, he, answering, said unto him that was telling him, Who is my mother? and who are my brethren?
กินฺตุ ส ตํ ปฺรตฺยวทตฺ, มม กา ชนนี? เก วา มม สหชา: ?
49 And, stretching forth his hand towards his disciples, he said, Lo! my mother and my brethren!
ปศฺจาตฺ ศิษฺยานฺ ปฺรติ กรํ ปฺรสารฺยฺย กถิตวานฺ, ปศฺย มม ชนนี มม สหชาศฺไจเต;
50 For, whosoever shall do the will of my Father who is in the heavens, he, is my, brother, and sister, and mother.
ย: กศฺจิตฺ มม สฺวรฺคสฺถสฺย ปิตุริษฺฏํ กรฺมฺม กุรุเต, เสอว มม ภฺราตา ภคินี ชนนี จฯ
