Hebrews 6
1 Wherefore, dismissing the elementary discourse concerning the Christ, unto maturity, let us be tending, not, again, a foundation, laying down—of repentance from dead works, and of faith towards God,
วยํ มฺฤติชนกกรฺมฺมโภฺย มน: ปราวรฺตฺตนมฺ อีศฺวเร วิศฺวาโส มชฺชนศิกฺษณํ หสฺตารฺปณํ มฺฤตโลกานามฺ อุตฺถานมฺ
2 Of immersions—in respect of teaching, and of the laying on of hands, of the resurrection of the dead, and of judgment age-abiding; — (aiōnios g166)
อนนฺตกาลสฺถายิวิจาราชฺญา ไจไต: ปุนรฺภิตฺติมูลํ น สฺถาปยนฺต: ขฺรีษฺฏวิษยกํ ปฺรถโมปเทศํ ปศฺจาตฺกฺฤตฺย สิทฺธึ ยาวทฺ อคฺรสรา ภวามฯ (aiōnios g166)
3 And, this, will we do, if at least, God, permit.
อีศฺวรสฺยานุมตฺยา จ ตทฺ อสฺมาภิ: การิษฺยเตฯ
4 For it is impossible—as to these who have been, once for all, illuminated, who have tasted also of the heavenly free-gift, and have been made, partners, in a Holy Spirit,
ย เอกกฺฤโตฺว ทีปฺติมยา ภูตฺวา สฺวรฺคียวรรสมฺ อาสฺวทิตวนฺต: ปวิตฺรสฺยาตฺมโน'ํศิโน ชาตา
อีศฺวรสฺย สุวากฺยํ ภาวิกาลสฺย ศกฺติญฺจาสฺวทิตวนฺตศฺจ เต ภฺรษฺฏฺวา ยทิ (aiōn g165)
6 And who have fallen away, again, to be remoulding them into repentance; seeing they are again crucifying unto themselves the Son of God, and holding him up as an example.
สฺวมโนภิรีศฺวรสฺย ปุตฺรํ ปุน: กฺรุเศ ฆฺนนฺติ ลชฺชาสฺปทํ กุรฺวฺวเต จ ตรฺหิ มน: ปราวรฺตฺตนาย ปุนสฺตานฺ นวีนีกรฺตฺตุํ โก'ปิ น ศกฺโนติฯ
7 For, land, which hath drunk in, the rain, thereupon ofttimes coming, and which bringeth forth vegetation fit for them for whom it is even cultivated, partaketh of a blessing from God;
ยโต ยา ภูมิ: โสฺวปริ ภูย: ปติตํ วฺฤษฺฏึ ปิวตี ตตฺผลาธิการิณำ นิมิตฺตมฺ อิษฺฏานิ ศากาทีนฺยุตฺปาทยติ สา อีศฺวราทฺ อาศิษํ ปฺราปฺตาฯ
8 But, should it be bringing forth thorns and briars, it is disapproved, and, unto cursing, nigh, —whose end is for burning.
กินฺตุ ยา ภูมิ โรฺคกฺษุรกณฺฏกวฺฤกฺษานฺ อุตฺปาทยติ สา น คฺราหฺยา ศาปารฺหา จ เศเษ ตสฺยา ทาโห ภวิษฺยติฯ
9 But we are persuaded, concerning you, beloved, the things which are better and which contain salvation, though, even thus we speak.
เห ปฺริยตมา: , ยทฺยปิ วยมฺ เอตาทฺฤศํ วากฺยํ ภาษามเห ตถาปิ ยูยํ ตต อุตฺกฺฤษฺฏา: ปริตฺราณปถสฺย ปถิกาศฺจาธฺว อิติ วิศฺวสาม: ฯ
10 For, not unrighteous, is God, to be forgetful of your work and of the love which ye have shewn forth for his name, in that ye have ministered unto the saints, and are ministering,
ยโต ยุษฺมาภิ: ปวิตฺรโลกานำ ย อุปกาโร 'การิ กฺริยเต จ เตเนศฺวรสฺย นามฺเน ปฺรกาศิตํ เปฺรม ศฺรมญฺจ วิสฺมรฺตฺตุมฺ อีศฺวโร'นฺยายการี น ภวติฯ
11 But we covet that, each one of you, be shewing forth the same diligence, unto the full assurance of the hope throughout:
อปรํ ยุษฺมากมฺ เอไกโก ชโน ยตฺ ปฺรตฺยาศาปูรณารฺถํ เศษํ ยาวตฺ ตเมว ยตฺนํ ปฺรกาศเยทิตฺยหมฺ อิจฺฉามิฯ
12 In order that, not slothful, ye may become, but imitators of them who, through faith and patience, were becoming heirs of the promises.
อต: ศิถิลา น ภวต กินฺตุ เย วิศฺวาเสน สหิษฺณุตยา จ ปฺรติชฺญานำ ผลาธิการิโณ ชาตาเสฺตษามฺ อนุคามิโน ภวตฯ
13 For, when to Abraham God made promise, seeing he had no one greater by whom to swear, He sware, by himself, —
อีศฺวโร ยทา อิพฺราหีเม ปฺรตฺยชานาตฺ ตทา เศฺรษฺฐสฺย กสฺยาปฺยปรสฺย นามฺนา ศปถํ กรฺตฺตุํ นาศกฺโนตฺ, อโต เหโต: สฺวนามฺนา ศปถํ กฺฤตฺวา เตโนกฺตํ ยถา,
14 saying—Truly, if blessing I will bless thee, and, multiplying, I will multiply thee;
"สตฺยมฺ อหํ ตฺวามฺ อาศิษํ คทิษฺยามิ ตวานฺวยํ วรฺทฺธยิษฺยามิ จฯ "
15 And, thus, being patient, he attained unto the promise.
อเนน ปฺรกาเรณ ส สหิษฺณุตำ วิธาย ตสฺยา: ปฺรตฺยาศายา: ผลํ ลพฺธวานฺฯ
16 For, men, by the greater one, swear, and, with them, an end of all gainsaying by way of confirmation is, the oath:
อถ มานวา: เศฺรษฺฐสฺย กสฺยจิตฺ นามฺนา ศปนฺเต, ศปถศฺจ ปฺรมาณารฺถํ เตษำ สรฺวฺววิวาทานฺตโก ภวติฯ
17 Wherein God, being, more abundantly disposed to shew forth unto the heirs of the promise the unchangeableness of his counsel, mediated, with an oath, —
อิตฺยสฺมินฺ อีศฺวร: ปฺรติชฺญายา: ผลาธิการิณ: สฺวียมนฺตฺรณายา อโมฆตำ พาหุลฺยโต ทรฺศยิตุมิจฺฉนฺ ศปเถน สฺวปฺรติชฺญำ สฺถิรีกฺฤตวานฺฯ
18 In order that, through means of two unchangeable things, in which it was impossible for God to make himself false, a mighty consolation, we might have, who have fled along to grasp, the fore-lying hope,
อเตอว ยสฺมินฺ อนฺฤตกถนมฺ อีศฺวรสฺย น สาธฺยํ ตาทฺฤเศนาจเลน วิษยทฺวเยน สมฺมุขสฺถรกฺษาสฺถลสฺย ปฺราปฺตเย ปลายิตานามฺ อสฺมากํ สุทฺฤฒา สานฺตฺวนา ชายเตฯ
19 Which we have, as an anchor of the soul, both secure and firm, and entering into the interior of the veil:
สา ปฺรตฺยาศาสฺมากํ มโนเนากายา อจโล ลงฺคโร ภูตฺวา วิจฺเฉทกวสฺตฺรสฺยาภฺยนฺตรํ ปฺรวิษฺฏาฯ
