Job 30
1 But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I disdained to set with the dogs of my flock.
Karon kadtong mga mas batan-on pa kay kanako puro lamang pagbiaybiay ang ilang ginabuhat kanako— kini nga mga batan-ong kalalakin-an kansang mga amahan nga wala nako gitugotan sa pagtrabaho tupad sa mga iro sa akong mga panon.
2 Yea, the strength of their hands, whereto should it profit me? men in whom ripe age is perished.
Sa pagkatinuod, ang kusog sa mga kamot sa ilang amahan, unsaon man niini pagtabang kanako— mga kalalakin-an nga ang mga kusog sa pagkahamtong nahanaw na?
3 They are gaunt with want and famine; they gnaw the dry ground; in the gloom of wasteness and desolation.
Payat na kaayo sila tungod sa kawalad-on ug sa kagutom; nag-usap sila sa ugang yuta diha sa kangitngit sa kamingawan ug biniyaan.
4 They pluck salt-wort by the bushes; and the roots of the broom [are] their meat.
Nangutlo sila ug dahon sa tunokong mga tanom; ang mga gamot sa tambo mao ang ilang mga pagkaon.
5 They are driven forth from the midst [of men]; they cry after them as after a thief.
Gipalayas sila gikan sa taliwala sa katawhan nga nagasinggit kanila ingon nga sila mga kawatan.
6 In the clefts of the valleys must they dwell, in holes of the earth and of the rocks.
Maong nagpuyo sila sa suba sa mga walog, sa mga lungag sa yuta ug sa mga bato.
7 Among the bushes they bray; under the nettles they are gathered together.
Uban sa tonukong mga sagbot nag-ngisi sila sama sa mga asno; ilalom sa tonukong mga sagbot nagtigom sila.
8 [They are] children of fools, yea, children of base men; they were scourged out of the land.
Mga kaliwat sila sa mga buangbuang, sa pagkatinuod, wala silay mga pulos nga mga lalaki; gipalayas sila sa yuta pinaagi sa mga bunal.
9 And now I am become their song, yea, I am a byword unto them.
Apan karon, ang ilang mga anak nga lalaki maoy nagbugalbugal kanako pinaagi sa alawiton; sa pagkatinuod, kataw-anan ako alang kanila.
10 They abhor me, they stand aloof from me, and spare not to spit in my face.
Nagdumot ug nagpalayo sila kanako; wala sila nagduhaduha sa pagluwa sa akong dagway.
11 For he hath loosed his cord, and afflicted me, and they have cast off the bridle before me.
Tungod kay gitanggalan sa Dios ug pisi ang akong pana ug gipaantos ako, ug mao nga kining mga tawhana dili na makapugong sa ilang kaugalingon dinhi kanako.
12 Upon my right hand rise the rabble; they thrust aside my feet, and they cast up against me their ways of destruction.
Sa akong tuong kamot mibangon ang mga tigpasiugda ug kagubot; gipalayas nila ako ug nagbuhat sila ug harang batok kanako.
13 They mar my path, they set forward my calamity, [even] men that have no helper.
Giguba nila ang akong agianan; gipahamtangan nila ako ug mga katalagman, mga lalaki nga walay bisan usa nga makapugong.
14 As through a wide breach they come: in the midst of the ruin they roll themselves [upon me].
Gisulong nila ako sama sa mga sundalo nga miagi sa dakong lungag sa paril sa siyudad; taliwala sa pagkagun-ob nagligidligid sila sa ilang kaugalingon padulong kanako.
15 Terrors are turned upon me, they chase mine honour as the wind; and my welfare is passed away as a cloud.
Miabot ang kalisang kanako; nahanaw ang akong dungog ingon nga gipadpad sa hangin; ang akong kaadunahan milabay lamang sama sa panganod.
16 And now my soul is poured out within me; days of affliction have taken hold upon me.
Karon ang akong kinabuhi gibubo gikan kanako; daghang mga adlaw sa pag-antos ang gibutang kanako.
17 In the night season my bones are pierced in me, and the [pains] that gnaw me take no rest.
Sa kagabhion ang akong mga kabukogan gipangtusok; ang kasakitan nga nagkitkit kanako walay pagpahulay.
18 By the great force [of my disease] is my garment disfigured: it bindeth me about as the collar of my coat.
Ang dakong kusog sa Dios mikupot sa akong bisti; miputos kini kanako sama sa kwelyo sa akong kupo.
19 He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.
Gilabay niya ako ngadto sa lapok; nahisama ako sa abog ug abo.
20 I cry unto thee, and thou dost not answer me: I stand up, and thou lookest at me.
Nagtuaw ako kanimo, Dios, apan wala mo ako gitubag; mibarog ako, apan wala mo ako tan-awa.
21 Thou art turned to be cruel to me: with the might of thy hand thou persecutest me.
Nausab kana ug nagmadagmalon kanako; pinaagi sa kusog sa imong kamot imo akong gilutos.
22 Thou liftest me up to the wind, thou causest me to ride [upon it]; and thou dissolvest me in the storm.
Gisakwat mo ako ngadto sa hangin ug gipasagdan mo kini nga magdala kanako; gilabay mo ako pabalikbalik diha sa unos.
23 For I know that thou wilt bring me to death, and to the house appointed for all living.
Tungod kay nasayod ako nga dalhon ako nimo ngadto sa kamatayon, ngadto sa balay nga mao gayoy padulngan sa tanang buhi.
24 Surely against a ruinous heap he will not put forth his hand; though [it be] in his destruction, [one may utter] a cry because of these things.
Bisan pa man, dili ba walay makatuy-od sa iyang kamot aron sa pagpangayo ug tabang sa dihang matumba siya? Dili ba magpakitabang man kadtong anaa sa kalisod?
25 Did not I weep for him that was in trouble? was not my soul grieved for the needy?
Wala ba ako mihilak kaniya nga anaa sa kalisdanan? Wala ba ako nagsubo sa tawo nga nanginahanglan?
26 When I looked for good, then evil came; and when I waited for light, there came darkness.
Sa dihang nangita ako sa maayo, daotan hinuon ang miabot; sa dihang nagpaabot ako sa kahayag, ang kangitngit hinuon maoy niabot.
27 My bowels boil, and rest not; days of affliction are come upon me.
Nasamok ang akong kasingkasing ug walay pahulay; ang mga adlaw sa kasakitan miabot kanako.
28 I go mourning without the sun: I stand up in the assembly, and cry for help.
Naglakaw ako nga itom ang panit apan dili tungod sa adlaw; nagbarog ako diha sa panagtigom ug nangayog tabang.
29 I am a brother to jackals, and a companion to ostriches.
Nahimo akong igsoon sa ihalas nga mga iro, ug nahimong kauban sa mga ostrits.
30 My skin is black, [and falleth] from me, and my bones are burned with heat.
Itom ang akong panit ug nangataktak kini gikan kanako; ang akong kabukogan nangasunog sa kainit.
31 Therefore is my harp [turned] to mourning, and my pipe into the voice of them that weep.
Busa ang akong alpa nakatono sa mga alawiton sa pagbangotan, ang akong plawta alang niadtong nanganta nga nagdangoyngoy.
