Psalms 137

1 By rivers of Babylon—There we sat, Indeed, we wept when we remembered Zion.

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 We hung our harps on willows in its midst.

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 For there our captors asked us the words of a song, And our spoilers—joy: “Sing to us of a song of Zion.”

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 How do we sing the song of YHWH, On the land of a stranger?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 If I forget you, O Jerusalem, my right hand forgets!

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 My tongue cleaves to my palate, If I do not remember you, If I do not exalt Jerusalem above my chief joy.

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 Remember, YHWH, for the sons of Edom, The day of Jerusalem, Those saying, “Raze, raze to its foundation!”

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 O daughter of Babylon, O destroyed one, O the blessedness of him who repays to you your deed, That you have done to us.

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 O the blessedness of him who seizes, and has dashed your sucklings on the rock!

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!