Psalms 38

1 “A psalm of David, to bring to remembrance.” O Lord, correct me not in thy wrath, nor chastise me in thy fury.

مزمور داوود. از خدا می‌خواهد او را به یاد آورد. ای خداوند، هنگامی که غضبناک و خشمگین هستی مرا تنبیه نکن.

2 For thy arrows have penetrated into me, and thy hand presseth down upon me.

تیرهای تو در بدنم فرو رفته و از ضرب دست تو به خاک افتاده‌ام.

3 There is no soundness in my flesh because of thy indignation: there is no peace in my bones because of my sin.

در اثر خشم تو جای سالمی در بدنم نمانده؛ به سبب گناهم استخوانهایم در هم کوبیده شده‌اند.

4 For my iniquities are passed over my head, as a heavy burden are they too heavy for me.

تقصیراتم از سرم گذشته‌اند و همچون باری گران بر من سنگینی می‌کنند.

5 Foul, corrupt are my bruises because of my folly.

به سبب حماقتم، زخمهایم متعفن و چرکین شده‌اند.

6 I am bent double; I am bowed down to the utmost; all the day long I go about full of grief.

به خود می‌پیچم و به کلی خمیده شده‌ام. تمام روز می‌نالم و به این سو و آن سو می‌روم.

7 For my loins are filled with a burning disease, and there is no soundness in my flesh.

از شدت تب می‌سوزم و جای سالمی در بدنم نمانده است.

8 I am made faint and crushed to the utmost; I cry aloud because of the groaning of my heart.

تاب تحمل خود را از دست داده‌ام و به کلی از پای افتاده‌ام؛ غم، دلم را گرفته و از شدت درد می‌نالم.

9 Lord, before thee is all my longing; and my sighing is from thee not hidden.

خداوندا، تمام آرزوهایم را می‌دانی؛ آه و نالهٔ من از تو پوشیده نیست.

10 My heart is restless, my strength hath left me; and the light of my eyes—that also is no more with me.

قلب من به شدت می‌تپد، قوتم از بین رفته و چشمانم کم نور شده است.

11 My lovers and my friends stand aloof from my plague; and my kinsmen stand afar off.

دوستان و رفقایم به سبب این بلایی که بر من عارض شده، از من فاصله می‌گیرند و همسایگانم از من دوری می‌کنند.

12 They also that seek after my life lay snares; and they that wish for my mishap speak wicked falsehoods; and deceits do they devise all the day long.

آنانی که قصد جانم را دارند، برایم دام می‌گذارند و کسانی که در صدد آزارم هستند، به مرگ تهدیدم می‌کنند و تمام روز علیه من نقشه می‌کشند.

13 But I, as a deaf man, hear not; and I am as a dumb man that cannot open his mouth.

من همچون شخص کری هستم که نمی‌تواند بشنود، مانند شخص لالی هستم که نمی‌تواند سخن بگوید.

14 Thus am I as a man that heareth not, and in whose mouth are no words of defence.

مثل کسی هستم که به سبب کری قادر نیست پاسخ دهد.

15 For in thee, O Lord, do I hope: thou wilt answer, O Lord my God.

ای خداوند، امیدوارم و یقین دارم که تو به من پاسخ خواهی داد.

16 For I said, Perhaps they might rejoice over me: when my foot slippeth, they might magnify themselves over me.

نگذار دشمنانم به ناکامی من بخندند و وقتی می‌افتم خود را برتر از من بدانند.

17 For I am prepared for [my] downfall, and my pain is continually before me.

نزدیک است از پای درآیم؛ این درد، دائم مرا عذاب می‌دهد.

18 For I will tell of my iniquity; I will be grieved because of my sin.

من به گناهانم اعتراف می‌کنم و از کردار خود غمگین و پشیمانم.

19 But my enemies are strong in life; and numerous are those that hate me wrongfully;

دشمنانم سالم و نیرومند هستند؛ کسانی که از من نفرت دارند بسیارند.

20 They also that repay [me] evil in lieu of good; they hate me bitterly because I pursue what is good.

آنها خوبی مرا با بدی پاسخ می‌دهند؛ با من مخالفت می‌ورزند زیرا من کوشش می‌کنم کار نیک انجام دهم.

21 Forsake me not, O Lord: O my God, be not far from me.

خداوندا، مرا تنها نگذار؛ ای خدای من، از من دور نباش.

22 Make haste to help me, O Lord, my salvation.

ای خداوند، تو نجا‌ت‌دهندۀ من هستی، به کمکم بشتاب!