Psalms 74
1 Understanding for Asaph. O God, why hast thou cast us off unto the end: why is thy wrath enkindled against the sheep of thy pasture?
Pieśń wyuczająca, podana Asafowi. Przeczżeś nas, o Boże! do końca odrzucił? Przeczże się rozpaliła zapalczywość twoja przeciwko owcom pastwiska twego?
2 Remember thy congregation, which thou hast possessed from the beginning. The sceptre of thy inheritance which thou hast redeemed: mount Sion in which thou hast dwelt.
Wspomnij na zgromadzenie twoje, któreś sobie zdawna nabył i odkupił, na pręt dziedzictwa twego, na tę górę Syon, na której mieszkasz.
3 Lift up thy hands against their pride unto the end; see what things the enemy hath done wickedly in the sanctuary.
Pospieszże się na srogie popustoszenie; a jako wszystko poburzył nieprzyjaciel w świątnicy!
4 And they that hate thee have made their boasts, in the midst of thy solemnity. They have set up their ensigns for signs,
Ryczeli nieprzyjaciele twoi w pośrodku zgromadzenia twego, a na znak tego zostawili wiele chorągwi swoich.
5 And they knew not both in the going out and on the highest top. As with axes in a wood of trees,
Za rycerza miano tego, który się z wysoka z siekierą zanosił, rąbiąc drzewo wiązania jego.
6 They have cut down at once the gates thereof, with axe and hatchet they have brought it down.
A teraz już i rzezania jego na porząd siekierami i młotami tłuką.
7 They have set fire to thy sanctuary: they have defiled the dwelling place of thy name on the earth.
Założyli ogień w świątnicy twojej, a obaliwszy na ziemię, splugawili przybytek imienia twego.
8 They said in their heart, the whole kindred of them together: Let us abolish all the festival days of God from the land.
Mówili w sercu swojem: Zburzmy je pospołu; popalili wszystkie przybytki Boże w ziemi.
9 Our signs we have not seen, there is now no prophet: and he will know us no more.
Znaków naszych nie widzimy: już niemasz proroka, i niemasz między nami, któryby wiedział, póki to ma trwać.
10 How long, O God, shall the enemy reproach: is the adversary to provoke thy name for ever?
Dokądże, o Boże! przeciwnik będzie urągać? izali nieprzyjaciel będzie bluźnił imię twoje aż na wieki?
11 Why dost thou turn away thy hand: and thy right hand out of the midst of thy bosom for ever?
Przeczże zstrzymujesz rękę twoję; a prawicy swej z zanadrza swego cale nie dobędziesz?
12 But God is our king before ages: he hath wrought salvation in the midst of the earth.
Wszakeś ty, Boże! zdawna królem moim; ty sprawujesz hojne zbawienie w pośród ziemi.
13 Thou by thy strength didst make the sea firm: thou didst crush the heads of the dragons in the waters.
Tyś mocą twoją rozdzielił morze, a potarłeś głowy wielorybów w wodach.
14 Thou hast broken the heads of the dragon: thou hast given him to be meat for the people of the Ethiopians.
Tyś skruszył głowę Lewiatana, dałeś go za pokarm ludowi na puszczy.
15 Thou hast broken up the fountains and the torrents: thou hast dried up the Ethan rivers.
Tyś przerwał źródła i potoki; tyś osuszył rzeki bystre.
16 Thine is the day, and thine is the night: thou hast made the morning light and the sun.
Twójci jest dzień, twoja też i noc; tyś uczynił światło i słońce.
17 Thou hast made all the borders of the earth: the summer and the spring were formed by thee.
Tyś założył wszystkie granice ziemi; lato i zimę tyś sprawił.
18 Remember this, the enemy hath reproached the Lord: and a foolish people hath provoked thy name.
Wspomnijże na to, że nieprzyjaciel zelżył Pana, a lud szalony jako urąga imieniowi twemu.
19 Deliver not up to beasts the souls that confess to thee: and forget not to the end the souls of thy poor.
Nie podawajże tej kupie duszy synogarlicy twojej; na stadko ubogich twoich nie zapominaj na wieki.
20 Have regard to thy covenant: for they that are the obscure of the earth have been filled with dwellings of iniquity.
Obejrzyj się na przymierze twoje; albowiem i najciemniejsze kąty ziemi pełne jaskiń drapiestwa.
21 Let not the humble be turned away with confusion: the poor and needy shall praise thy name.
Niechajże nędznik nie odchodzi z hańbą; ubogi i żebrak niechaj chwali imię twoje.
22 Arise, O God, judge thy own cause: remember thy reproaches with which the foolish man hath reproached thee all the day.
Powstańże, o Boże! ujmij się o sprawę twoję; wspomnij na pohańbienie twoje, które się dzieje od szalonych na każdy dzień.
23 Forget not the voices of thy enemies: the pride of them that hate thee ascendeth continually.
Nie zapominajże wykrzykania nieprzyjaciół twoich, i huku tych, co przeciwko tobie powstawają, który się ustawicznie sili.
