Job 7
1 Hath not man a life of labour upon earth? and are not his days like the days of a hireling?
İnsanın yer üzündəki həyatı ağır xidmət deyilmi? Keçirdiyi günlərin muzdur ömründən fərqi nədir?
2 As a bondman earnestly desireth the shadow, and a hireling expecteth his wages,
Kölgəyə həsrət qalan kölə kimidir, Muzdunu gözləyən fəhlə kimidir,
3 So am I made to possess months of vanity, and wearisome nights are appointed to me.
Bəli, irs olaraq mənə boş aylar verildi, Qismətimə sıxıntılı gecələr düşdü.
4 If I lie down, I say, When shall I rise up, and the darkness be gone? and I am full of tossings until the dawn.
Yatanda düşünürəm: “Görəsən nə vaxt qalxacağam?” Gecə isə hey uzanır, Mən gün doğana qədər yerimdə qurcalanıram.
5 My flesh is clothed with worms and clods of dust; my skin is broken, and suppurates.
Bədənimə qurd düşüb, qabıqlanır, Çatlayan dərimdən irin axır.
6 My days are swifter than a weaver's shuttle, and are spent without hope.
Günlərim toxucunun məkikindən də sürətli gedir, Ümidsiz sona çatır.
7 Remember thou that my life is wind; mine eye shall no more see good.
Ey Allah, yada sal, həyatım bir nəfəsdir, Gözüm yenidən yaxşılıq görməyəcək.
8 The eye of him that hath seen me shall behold me no [more]: thine eyes are upon me, and I am not.
Bu anda mənə baxan gözlər məni təzədən görməyəcək, Sənin gözlərin üzərimdə olacaq, amma mən olmayacağam.
9 The cloud consumeth and vanisheth away; so he that goeth down to Sheol shall not come up. (Sheol h7585)
Bulud dağılıb getdiyi kimi Ölülər diyarına enən bir daha çıxmaz. (Sheol h7585)
10 He shall return no more to his house, neither shall his place know him again.
Bir daha evinə qayıtmaz, Olduğu yer artıq onu tanımaz.
11 Therefore I will not restrain my mouth: I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul.
Ona görə sakitləşməyəcəyəm, Ruhumun sıxıntısını dilə gətirəcəyəm, Canımın ağrısından şikayət edəcəyəm.
12 Am I a sea, or a sea-monster, that thou settest a watch over me?
Dənizəmmi, dəniz əjdahasıyammı? Niyə üzərimdə nəzarətçi qoyursan?
13 When I say, My bed shall comfort me, my couch shall ease my complaint;
Düşündüm ki, bəlkə yatağım məni rahatlar, Döşəyim şikayətimi azaldar.
14 Then thou scarest me with dreams, and terrifiest me through visions;
Məni yuxularla qorxudursan, Röyalarla canıma vəlvələ salırsan.
15 So that my soul chooseth strangling, death, rather than my bones.
Canım boğulub-ölməyi yaşamaqdan üstün tutur, Quru cəsəddə qalmaqdansa ölüm mənə xoşdur.
16 I loathe it; I shall not live always: let me alone, for my days are a breath.
Həyatımdan bezmişəm, Uzun ömür istəmirəm. Məndən əlini çək, Ömrümün mənası getdi.
17 What is man, that thou makest much of him? and that thou settest thy heart upon him?
İnsan nədir ki, onu bu qədər böyüdürsən, Qayğısını çəkirsən.
18 And that thou visitest him every morning, triest him every moment?
Ona hər səhər baş çəkirsən, Hər an onu sınayırsan.
19 How long wilt thou not look away from me, nor let me alone till I swallow down my spittle?
Nə vaxtadək nəzərini üzərimdən çəkməyəcəksən? Mənə udqunmağa imkan verməyəcəksən?
20 Have I sinned, what do I unto thee, thou Observer of men? Why hast thou set me as an object of assault for thee, so that I am become a burden to myself?
Ey insan nəzarətçisi, nədir günahım? Mən Sənə nə etmişəm? Məni niyə Özünə hədəf etdin? İndi öz yükümü çəkə bilmirəm.
21 And why dost not thou forgive my transgression and take away mine iniquity? for now shall I lie down in the dust, and thou shalt seek me early, and I shall not be.
Niyə üsyankarlığımı əfv etmirsən, Təqsirimi bağışlamırsan? Bir azdan torpaq altda yatacağam, Axtarsan da, məni tapmayacaqsan».
