Job 29
1 And Job again took up the word and said,
Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
2 If only I might again be as I was in the months which are past, in the days when God was watching over me!
«Аһ, әһвалим илгәрки айлардикидәк болсиди, Тәңри мәндин хәвәр алған күнләрдикидәк болсиди!
3 When his light was shining over my head, and when I went through the dark by his light.
У чағда Униң чириғи бешимға нур чачқан, Униң йоруқлуғи билән қараңғулуқтин өтүп кәткән болаттим!
4 As I was in my flowering years, when my tent was covered by the hand of God;
Бу ишлар мән қиран вақтимда, Йәни Тәңри чедиримда маңа сирдаш [дост] болған вақитта болған еди!
5 While the Ruler of all was still with me, and my children were round me;
Һәммигә Қадир мән билән биллә болған, Мениң яш балилирим әтрапимда болған;
6 When my steps were washed with milk, and rivers of oil were flowing out of the rock for me.
Мениң басқан қәдәмлирим сериқ майға чөмүлгән; Йенимдики таш мән үчүн зәйтун май дәрияси болуп аққан;
7 When I went out of my door to go up to the town, and took my seat in the public place,
Шәһәр дәрвазисиға чиққан вақтимда, Кәң мәйданда орнум тәйярланғанда,
8 The young men saw me, and went away, and the old men got up from their seats;
Яшлар мени көрүпла әйминип өзлирини чәткә алатти, Қерилар болса орнидин туратти,
9 The rulers kept quiet, and put their hands on their mouths;
Шаһзадиләрму гәптин тохтап, Қоли билән ағзини етивалатти.
10 The chiefs kept back their words, and their tongues were joined to the roofs of their mouths.
Ақсүйәкләрму тиничлинип, Тилини таңлийиға чапливалатти.
11 For when it came to their ears, men said that I was truly happy; and when their eyes saw, they gave witness to me;
Қулақ сөзүмни аңлисила, маңа бәхит тиләйтти, Көз мени көрсила маңа яхши гувалиқ берәтти.
12 For I was a saviour to the poor when he was crying for help, to the child with no father, and to him who had no supporter.
Чүнки мән маңа һимайә бол дәп йелинған езилгүчиләрни, Панаһсиз қалған житим-йесирларниму қутқузуп тураттим.
13 The blessing of him who was near to destruction came on me, and I put a song of joy into the widow's heart.
Һалак болай дегән киши маңа бәхит тиләйтти; Мән тул хотунниң көңлини шатландуруп нахша яңратқузаттим.
14 I put on righteousness as my clothing, and was full of it; right decisions were to me a robe and a head-dress.
Мән һәққанийлиқни тон қилип кийивалдим, У мени өз гәвдиси қилди. Адаләтлигим маңа йепинча һәм сәллә болған.
15 I was eyes to the blind, and feet to him who had no power of walking.
Мән корға көз болаттим, Токурға пут болаттим.
16 I was a father to the poor, searching out the cause of him who was strange to me.
Йоқсулларға ата болаттим, Маңа натонуш кишиниң дәвасиниму тәкшүрүп чиқаттим.
17 By me the great teeth of the evil-doer were broken, and I made him give up what he had violently taken away.
Мән адаләтсизниң һиңгайған чишлирини чеқип ташлайттим, Олҗисини чишлиридин елип кетәттим.
18 Then I said, I will come to my end with my children round me, my days will be as the sand in number;
Һәм: «Мениң күнлирим қумдәк көп болуп, Өз угамда раһәт ичидә өлимән» дәйттим;
19 My root will be open to the waters, and the night mist will be on my branches,
Һәм: «Йилтизим суларғичә тартилип бариду, Шәбнәм пүтүн кечичә шехимға чаплишип ятиду;
20 My glory will be ever new, and my bow will be readily bent in my hand.
Шөһритим һәрдайим мәндә йеңилинип туриду, Қолумдики оқяйим һәрдайим йеңи болуп туриду» дәйттим.
21 Men gave ear to me, waiting and keeping quiet for my suggestions.
Адәмләр маңа қулақ салатти, күтүп туратти; Несиһәтлирини аңлай дәп сүкүт ичидә туратти.
22 After I had said what was in my mind, they were quiet and let my words go deep into their hearts;
Мән гәп қилғандин кейин улар қайта гәп қилмайтти, Сөзлирим уларниң үстигә шәбнәм болуп чүшәтти.
23 They were waiting for me as for the rain, opening their mouths wide as for the spring rains.
Улар ямғурларни күткәндәк мени күтәтти, Кишиләр [вақтида яққан] «кейинки ямғур»ни қарши алғандәк сөзлиримни ағзини ечип ичәтти!
24 I was laughing at them when they had no hope, and the light of my face was never clouded by their fear.
Үмүтсизләнгинидә мән уларға қарап күлүмсирәйттим, Йүзүмдики нурни улар йәргә чүшурмәйтти.
25 I took my place as a chief, guiding them on their way, and I was as a king among his army. ...
Мән уларға йолини таллап көрситип берәттим, Уларниң арисида каттиваш болуп олтираттим, Қошунлири арисида турған падишадәк яшайттим, Бирақ буниң билән матәм тутидиғанларға тәсәлли йәткүзгүчиму болаттим».
