Psalmen 109
1 Voor muziekbegeleiding. Een psalm van David. Mijn God, tot wien mijn loflied klinkt, Zwijg toch niet stil!
Þú Guð sem ég lofa, vertu ekki þögull
2 Want men zet een mond vol boosheid en bedrog tegen mij op, En belastert mij met leugentongen;
því að óguðlegir baktala mig og ljúga á mig sökum.
3 Men bestookt mij met woorden van haat, En bestrijdt mij zonder enige grond;
Án saka hata þeir mig og ráðast á mig.
4 Men belaagt mij tot loon voor mijn liefde, En tot loon voor mijn bidden;
Ég elska þá, en jafnvel meðan ég bið fyrir þeim, ofsækja þeir mig.
5 Men vergeldt mij kwaad voor goed, En haat voor mijn liefde.
Þeir gjalda gott með illu og ást mína með hatri.
6 Stel een gewetenloos rechter over hem aan, En aan zijn rechterhand trede een valse aanklager op;
Leyfðu þeim að finna hvernig mér líður! Leyfðu óvini mínum að þola sama óréttlæti og hann beitir mig – vera dæmdur af ranglátum dómara.
7 Voor het gerecht worde hij schuldig bevonden, En smeke hij tevergeefs om genade.
Og þegar úrskurður fellur, lát hann þá verða honum til tjóns. Líttu á bænir hans eins og innantómt raus.
8 Mogen zijn dagen maar kort zijn, En zijn ambt aan een ander vervallen.
Styttu æviár hans. Skipaðu annan í embætti hans.
9 Zijn kinderen mogen wezen, Zijn vrouw een weduwe worden;
Börn hans verði föðurlaus og kona hans ekkja
10 Mogen zijn zonen als bedelaars zwerven, Zelfs uit hun krotten worden verjaagd.
og rektu þau burt úr rústum heimilis þeirra.
11 De woekeraar legge beslag op heel zijn bezit, En vreemden mogen met zijn verdiensten gaan strijken.
Lánardrottnarnir taki landareign hans og ókunnugir fái allt sem hann hafði aflað.
12 Laat niemand zich zijner ontfermen, Niemand zich over zijn wezen erbarmen;
Enginn sýni honum miskunn né aumki sig yfir föðurlausu börnin hans.
13 Laat zijn kroost ten ondergang worden gedoemd, Zijn naam al verdwijnen in het eerste geslacht.
Afkomendur hans verði afmáðir og ætt hans eins og hún leggur sig.
14 Moge Jahweh de misdaad zijner vaderen gedenken, En de schuld van zijn moeder nooit worden gedelgd;
Refsaðu fyrir syndir föður hans og móður og dragðu ekki af.
15 Jahweh houde ze altijd voor ogen, Zodat zelfs hun aandenken van de aarde verdwijnt.
Láttu misgjörðir hans aldrei falla í gleymsku, en minningu ættarinnar að engu verða.
16 Want hij dacht er niet aan, barmhartig te zijn, Maar vervolgde den ellendige, arme en bedroefde ten dode.
Hann sýndi engum manni miskunn, en ofsótti nauðstadda og steypti aðþrengdum í dauðann.
17 Hij hield van vervloeking: die treffe hem dan; Geen zegen wilde hij spreken: die blijve hem verre!
Hann formælti öðrum, bölvunin komi honum sjálfum í koll. Að blessa lét hann ógert, blessun sé því fjarri honum.
18 De vloek trok hij aan als een kleed: Die dringe hem als water in het lijf, als olie in zijn gebeente;
Að bölva, það átti við hann, það var honum eðlilegt eins og að éta og drekka.
19 Die worde de mantel, waarin hij zich hult, De gordel, die hij altijd moet dragen.
Formælingar hans bitni á honum sjálfum, hylji hann, eins og fötin sem hann er í og beltið um mitti hans.
20 Zó moge Jahweh mijn haters vergelden, En die laag van mij lasteren!
Þetta séu laun andstæðinga minna frá Drottni – þeirra sem ljúga á mig og hóta mér dauða.
21 Maar treed Gìj voor mij op, o Jahweh, mijn Heer, En red mij omwille van uw Naam naar de rijkdom uwer genade!
En Drottinn, farðu með mig eins og barnið þitt! Eins og þann sem ber þitt eigið nafn. Frelsaðu mig Drottinn, vegna elsku þinnar.
22 Want ik ben arm en ellendig, En mijn hart krimpt ineen in mijn borst;
Það hallar undan fæti, ég finn að dauðinn nálgast.
23 Ik zink weg als een verdwijnende schaduw, Word voortgejaagd als een sprinkhanenzwerm;
Ég er hristur til jarðar eins og padda af ermi!
24 Van het vasten knikken mijn knieën, En mijn vermagerd lichaam schrompelt ineen.
Ég skelf í hnjánum – fastan var erfið, ég er ekkert nema skinn og bein.
25 Zó ben ik hun een bespotting geworden; Die mij zien, schudden meewarig het hoofd.
Ég er eins og minnisvarði um mistök og þegar menn sjá mig hrista þeir höfuðið.
26 Help mij, Jahweh, mijn God, En red mij naar uw genade;
Hjálpaðu mér Drottinn Guð minn! Frelsaðu mig sakir elsku þinnar og kærleika.
27 Opdat men erkenne, dat het uw hand is, Jahweh: dat Gij het volbracht!
Gerðu það svo að allir sjái, svo að enginn efist um að það var þitt verk,
28 Laat hèn dan maar vloeken, als Gìj mij wilt zegenen; Mijn vijand zich schamen, maar uw knecht zich verheugen;
– þá mega þeir formæla mér ef þeir vilja, sama er mér, aðeins að þú blessir mig. Þá munu illráð þeirra gegn mér mistakast og ég ganga mína leið, glaður í bragði.
29 Mogen mijn tegenstanders met smaad worden bekleed, En zich in hun schande hullen als in een mantel!
Ónýttu áform þeirra! Sveipaðu þá skömm!
30 Dan zal ik Jahweh juichend danken, En voor een talloze schare Hem prijzen;
Þá mun ég ekki láta af að þakka Drottni, lofa hann í allra áheyrn.
31 Omdat Hij aan de rechterhand van den ongelukkige staat, Om hem te redden, van die hem verdoemen!
Því að hann er athvarf fátækra og þeirra sem líða skort. Hann frelsar þá undan óvinum þeirra.
