Job 27
Un Ījabs teica vēl tālāk savus teikumus un sacīja:
2 Zo waar God leeft, die mij gerechtigheid weigert, De Almachtige, die mijn leven verbittert:
Tik tiešām kā Dievs dzīvs, kas man taisnību neizspriež, un tas Visuvarenais, kas manu dvēseli apbēdinājis -
3 Zolang er nog een zucht in mij is, En Gods adem in mijn neus
Kamēr mana dvēsele vēl ir iekš manis un Tas Gars no Dieva manās nāsīs -
4 Zullen mijn lippen geen valsheid spreken, En zint mijn tong geen bedrog!
Manas lūpas nerunās netaisnību, un mana mēle neteiks melus.
5 Ik denk er niet aan, u gelijk te geven, Tot mijn laatste snik houd ik mijn onschuld vol;
Es nebūt nevaru teikt, ka jums taisnība; kamēr man dvaša zūd, es aizstāvēšu savu nenoziedzību.
6 Ik houd vast aan mijn vroomheid, en geef ze niet op, Mijn hart schaamt zich over geen van mijn dagen!
Es turēšos stipri pie savas taisnības un no tās neatlaidīšos; mana sirds mani nekož manu dienu pēc.
7 Moge het mijn vijand vergaan als den boze, Mijn hater als den goddeloze!
Manam ienaidniekam būs palikt par blēdi, un manam pretiniekam par netaisnu.
8 Wat hoopt de boze, als hij bidt, Als hij zijn ziel tot de Godheid verheft?
Jo kāda ir blēdnieka cerība, kad Dievs atņem un aizrauj viņa dvēseli?
9 Zal God zijn schreien horen, Wanneer de rampspoed hem treft;
Vai Dievs klausīs viņa saukšanu, kad viņam uznāk bēdas?
10 Kan hij zich in den Almachtige verlustigen, Ten allen tijde roepen tot God?
Jeb vai viņš var prieku dabūt pie tā Visuvarenā, vai viņš Dievu var piesaukt ikkatrā laikā?
11 Daarna nam Sofar van Naäma het woord, en sprak: Ik zal u Gods werken leren kennen, De plannen van den Almachtige u niet verzwijgen:
Es jums mācīšu, kāda ir Dieva roka; kāds tā Visuvarenā padoms, to negribu slēpt.
12 Zie, gij hebt het allen zelf aanschouwd: Waarom zo’n ijdele raad gegeven?
Redzi, jūs visi to redzat, kāpēc tad jūs domājiet tukšas domas?
13 Dit is, naar Gods bestel, het lot van den boze, Het deel der tyrannen, door den Almachtige hun toegewezen.
Šī ir bezdievīga cilvēka alga pie Dieva un varas darītāju daļa, ko tie no tā Visuvarenā dabūs.
14 Krijgt hij veel zonen, ze zijn bestemd voor het zwaard, En zijn kroost lijdt gebrek;
Ja tam daudz bērnu, tad zobens nāk pār tiem, un viņa pēcnākamie nepaēdīs maizes.
15 Die hem overblijven, worden door de pest ten grave gesleept, En zijn weduwen bedrijven geen rouw.
Viņa atlikušos mēris liek kapā, un viņa atraitnes nedabū raudāt.
16 Al hoopt hij zilver op als stof, En stapelt kleren op als slijk,
Kad viņš naudu sakrāj kā pīšļus un drēbes sagādā kā mēslus,
17 Hij stapelt ze op, maar de vrome bekleedt er zich mee, En de onschuldige erft zijn geld.
Tad viņš gan sagādā, bet taisnie tās apvilks, un nenoziedzīgie dalīs to naudu.
18 Hij trekt zijn woning op als een spin, Aan de hut gelijk, die wachters bouwen;
Viņš uztaisījis savu namu kā kode un kā gans uztaisa būdu.
19 Rijk legt hij zich neer: het is de laatste maal, Hij opent zijn ogen: hij is er niet meer.
Bagāts tas apgūlās, un tad nekad vairs; viņš atdara savas acis, un nav vairs nekas.
20 Verschrikkingen grijpen hem aan overdag, En ‘s nachts sleurt een stormwind hem weg;
Bailība tam uzbrūk kā ūdens, naktī viņu aizrauj viesulis.
21 De oostenwind neemt hem op: daar gaat hij heen, Hij vaagt hem weg van zijn plaats.
Austriņa vējš viņu aizrauj, ka tas aiziet, un aizpūš viņu no savas vietas.
22 Zonder erbarmen slingert God zijn pijlen op hem af, Zodat hij voor zijn slagen moet vluchten;
(Dievs) šauj uz viņu un netaupa, no Viņa rokas tas bēg šurpu turpu.
23 Men klapt over hem in de handen, En fluit hem uit zijn woonplaats na.
Par to sasit plaukstas un to aizsvilpo no viņa vietas.
