Job 29

1 Og Job vedblev at fremsætte sit Tankesprog:

ئەیوب سەرلەنوێ دەستی بە قسە کردەوە و گوتی:

2 Ak, havde jeg det som tilforn, som dengang Gud tog sig af mig,

«خۆزگەم بە مانگەکانی ڕابردوو، بەو ڕۆژانەی کە خودا منی پاراست،

3 da hans Lampe lyste over mit Hoved, og jeg ved hans Lys vandt frem i Mørke,

کاتێک چراکەی خۆی لە سەرم هەڵکرد و بە ڕووناکی ئەو بەناو تاریکیدا دەڕۆیشتم!

4 som i mine modne Aar, da Guds Fortrolighed var over mit Telt,

خۆزگە بەو ڕۆژانەی کە لە هەڕەتی هێز و توانادا بووم، هاوڕێیەتییە گیانی بەگیانییەکەم لەگەڵ خودا چادرەکەی منی بەرەکەتدار کردبوو،

5 da den Almægtige end var hos mig og mine Drenge var om mig,

خودای هەرە بەتوانا هێشتا لەگەڵم بوو و منداڵەکانیشم لە چواردەورم بوون،

6 da mine Fødder vaded i Fløde, og Olie strømmede, hvor jeg stod,

کاتێک پێیەکانم بە شیر دەشوشت، تاشەبەردیش جۆگەکانی زەیتی بۆ هەڵدەقوڵاندم.

7 da jeg gik ud til Byens Port og rejste mit Sæde paa Torvet.

«کاتێک بۆ لای دەروازەی شارەکە دەچووم و لە گۆڕەپانەکەدا دیوەخانی خۆم ئامادە دەکرد،

8 Naar Ungdommen saa mig, gemte den sig, Oldinge rejste sig op og stod,

گەنجەکان کە منیان دەبینی خۆیان دەشاردەوە، پیرانیش لەبەرم هەڵدەستان و ڕادەوەستان؛

9 Høvdinger standsed i Talen og lagde Haand paa Mund,

پیاوە گەورەکان نەیاندەویست قسە بکەن، دەستیان دەخستە سەر دەمی خۆیان؛

10 Stormænds Røst forstummed, deres Tunge klæbed til Ganen;

پیاوماقوڵان دەنگیان لێ دەبڕا و زمانیان بە مەڵاشوویانەوە دەنووسا.

11 Øret hørte og priste mig lykkelig, Øjet saa og tilkendte mig Ære.

ئەوەی گوێی لێم دەبوو ستایشی دەکردم، ئەو چاوەی کە دەیبینی شایەتی بۆ دەدام،

12 Thi jeg redded den arme, der skreg om Hjælp, den faderløse, der savned en Hjælper;

چونکە ئەو هەژارانەی کە هاواریان بۆ دەهێنام و ئەو هەتیوانەی کە بێکەس بوون ڕزگارم دەکردن.

13 den, det gik skævt, velsignede mig, jeg frydede Enkens Hjerte;

ئەوانەی لە سەرەمەرگدا بوون بەرەکەتیان دەدامێ و دڵی بێوەژنم دەهێنایە قریوە.

14 jeg klædte mig i Retfærd, og den i mig, i Ret som Kappe og Hovedbind.

ڕاستودروستیم لەبەر دەکرد و دەمپۆشی؛ دادپەروەری کەوا و مێزەرەکەم بوو.

15 Jeg var den blindes Øje, jeg var den lammes Fod;

دەبووم بە چاو بۆ نابینایان و بە قاچ بۆ شەلان.

16 jeg var de fattiges Fader, udreded den mig ukendtes Sag;

من بۆ نەداران باوکێک دەبووم و بەرگریم لە کەسێک دەکرد کە پێی ئاشنا نەبووم.

17 den lovløses Tænder brød jeg, rev Byttet ud af hans Gab.

کەڵبەی ستەمکارم وردوخاش دەکرد و لەنێو ددانەکانی نێچیرم دەڕفاند.

18 Saa tænkte jeg da: »Jeg skal dø i min Rede, leve saa længe som Føniksfuglen;

«جا گوتم:”لەناو لانەکەی خۆم ڕۆح بەدەستەوە دەدەم و وەک لم ڕۆژگارم زۆر دەبێت.

19 min Rod kan Vand komme til, Duggen har Nattely i mine Grene;

ڕەگم بەرەو ئاوەکان درێژ دەبێتەوە، بە درێژایی شەو شەونم بەسەر چڵەکانمەوە دەبێت.

20 min Ære er altid ny, min Bue er altid ung i min Haand!«

شکۆمەندیم بە هەمیشەیی لەگەڵم دەبێت، کەوانەکەم لە دەستم نوێ دەبێتەوە.“

21 Mig hørte de paa og bied, var tavse, mens jeg gav Raad;

«گوێیان لە من دەگرت و چاوەڕێیان دەکرد لە کاتی ڕاوێژکردنم گوێیان بۆم شل دەکرد.

22 ingen tog Ordet, naar jeg havde talt, mine Ord faldt kvægende paa dem;

لەدوای قسەکانم هیچیان لە دەم نەدەهاتە دەرەوە؛ قسەکانم دڵۆپەی بەسەریاندا کرد.

23 de bied paa mig som paa Regn, spærred Munden op efter Vaarregn.

چاوەڕێیان دەکردم وەک چاوەڕێی نمە باران بکەن و دەمیان دەکردەوە وەک بۆ بارانی بەهار.

24 Mistrøstige smilte jeg til, mit Aasyns Lys fik de ej til at svinde.

کاتێک لەگەڵیان ڕووخۆش دەبووم، باوەڕیان نەدەکرد؛ کاتێک ڕەزامەندیم پیشان دەدا، چاوەڕێی ئەوەیان نەدەکرد.

25 Vejen valgte jeg for dem og sad som Høvding, troned som Konge blandt Hærmænd, som den, der gav sørgende Trøst.

ڕێگام بۆیان هەڵدەبژارد و وەک سەرۆک دادەنیشتم؛ وەک پاشایەک لەناو سوپا نیشتەجێ دەبووم، وەک ئەوەی دڵنەوایی شیوەنگێڕان دەداتەوە.