Salme 55
1 Til Sangmesteren; med Strengeleg; en Undervisning af David. Gud! vend Øren til min Bøn og skjul dig ikke for min ydmyge Begæring.
Heyr bæn mína, ó Guð! Snú þér ekki frá þegar ég ákalla þig.
2 Giv Agt paa mig og bønhør mig; jeg vil overlade mig til min Klage og hyle
Hlustaðu á ákall mitt. Ég andvarpa og græt í sorg minni.
3 over Fjendens Røst, over den ugudeliges Undertrykkelse; thi de vælte Uret paa mig og hade mig i Vrede.
Óvinir mínir æpa á mig, hóta að drepa mig. Þeir umkringja mig og brugga mér banaráð, öskra á mig í hamslausri reiði.
4 Mit Hjerte er bange inden i mig, og Dødens Rædsler ere faldne paa mig.
Ég er lamaður af ótta, fullur örvæntingar.
5 Frygt og Bæven kom over mig, og Gru lægger sig over mig.
Hvílík skelfing!
6 Og jeg sagde: Gid jeg havde Vinger som en Due, da vilde jeg flyve bort og fæste Bo.
Ó, að ég hefði vængi eins og fuglinn! Þá mundi ég fljúga burt og leita skjóls.
7 Se, jeg vilde flygte langt bort; jeg vilde blive Natten over i Ørken. (Sela)
Ég mundi svífa langt og leita skjóls í eyðimörkinni,
8 Jeg vilde haste til et Tilflugtssted for mig, fra Hvirvelvinden og Stormen.
flýja á öruggan stað, laus úr allri hættu.
9 Herre! opslug dem, gør deres Tunger uens; thi jeg har set Vold og Trætte i Staden.
Ó, Drottinn, ruglaðu þá í ríminu! Sérðu ekki kúgunina sem viðgengst?
10 Dag og Nat omringe de den paa dens Mure, og Uret og Møje er inden i den.
Þeir vakta borgina daga og nætur, ganga múrana og skima eftir óvinum. En neyðin er innandyra, því að ofbeldi og svik eru í borginni,
11 Ondskab hersker inden i den, og Bedrageri og Svig vige ikke fra dens Gade.
morð og gripdeildir.
12 Thi det er ikke en Fjende, som forhaaner mig, ellers maatte jeg bære det; det er ikke min Avindsmand, som gør sig stor over mig, ellers kunde jeg skjule mig for ham;
Ekki var það óvinur minn sem ofsótti mig – það gæti ég þolað. Þá hefði ég falið mig um stund.
13 men det er dig, et Menneske, som var min Jævnlige, min Ven og min Kynding,
En það varst þú, vinur minn og félagi.
14 vi, som venligt holdt Raad sammen, som vandrede i Guds Hus iblandt Skaren.
Við sem vorum alúðarvinir og gengum saman í Guðs hús.
15 Døden føre Forglemmelse over dem! lad dem fare levende ned i Dødsriget; thi der er Ondskab i deres Boliger, i deres Inderste. (Sheol h7585)
Dauðinn taki þá og dragi þá til heljar, því að illska er í húsum þeirra, synd í hjörtum þeirra. (Sheol h7585)
16 Jeg vil raabe til Gud, og Herren skal frelse mig.
En ég hrópa til Guðs, og hann mun frelsa mig!
17 Jeg vil klage og hyle Aften og Morgen og Middag, og han vil høre min Røst.
Kvölds og morgna og um miðjan dag sárbæni ég Guð. Ég veit að hann heyrir til mín og mun svara mér.
18 Han har forløst min Sjæl i Fred fra Striden imod mig; thi de vare i Mængde mig imod.
Þótt óvinir mínir séu margir, mun hann samt frelsa mig og gefa mér frið.
19 Gud skal høre og svare dem, han, der bliver evindelig (Sela) efterdi der ingen Forandring er hos dem, og de ikke frygte Gud.
Sjálfur Guð – sem er frá eilífð – mun svara mér, en óvinir mínir, breytast ekki og óttast ekki Guð.
20 Han har lagt Haand paa dem, som havde Fred med ham; han har vanhelliget sin Pagt.
En vinur minn, sveik mig og ofsótti – rauf heit sitt.
21 Hans Munds Ord ere glatte som Smør; men der er Strid i hans Hjerte; hans Ord ere blødere end Olie, og dog ere de dragne Sværd.
Orðin á tungu hans voru ljúf og blíð en hjartað fullt af hatri.
22 Kast din Sag paa Herren, og han skal forsørge dig; han skal ikke evindelig tilstede, at den retfærdige rokkes.
Varpaðu áhyggjum þínum á Drottin, hann ber umhyggju fyrir þér. Hann mun aldrei láta trúaðan mann verða valtan á fótum.
23 Men du, Gud! du skal støde dem ned i Gravens Dyb; blodgerrige og falske Mænd skulle ikke naa deres Dages halve Tal; men jeg vil forlade mig paa dig.
Guð mun varpa óvinum mínum til heljar, til dánarheima. Morðingjar og svikarar munu ekki ná háum aldri. En ég treysti þér, að þú leyfir mér að lifa. (questioned)
