詩篇 137

1 我們曾在巴比倫的河邊坐下， 一追想錫安就哭了。

Sa tabi ng mga ilog ng Babilonia, doo'y nangaupo tayo, oo, nagiyak tayo, nang ating maalaala ang Sion.

2 我們把琴掛在那裏的柳樹上；

Sa mga punong sauce sa gitna niyaon ating ibinitin ang ating mga alpa.

3 因為在那裏，擄掠我們的要我們唱歌， 搶奪我們的要我們作樂，說： 給我們唱一首錫安歌吧！

Sapagka't doo'y silang nagsibihag sa atin ay nagsihiling sa atin ng mga awit, at silang magpapahamak sa atin ay nagsihiling sa atin ng kasayahan, na nangagsasabi: Awitin ninyo sa amin ang sa mga awit ng Sion.

4 我們怎能在外邦唱耶和華的歌呢？

Paanong aawitin namin ang awit sa Panginoon sa ibang lupain?

5 耶路撒冷啊，我若忘記你， 情願我的右手忘記技巧！

Kung kalimutan kita, Oh Jerusalem, kalimutan nawa ng aking kanan ang kaniyang kasanayan.

6 我若不記念你， 若不看耶路撒冷過於我所最喜樂的， 情願我的舌頭貼於上膛！

Dumikit nawa ang aking dila sa ngalangala ng aking bibig, kung hindi kita alalahanin; kung hindi ko piliin ang Jerusalem ng higit sa aking pinakapangulong kagalakan.

7 耶路撒冷遭難的日子， 以東人說：拆毀！拆毀！ 直拆到根基！ 耶和華啊，求你記念這仇！

Alalahanin mo Oh Panginoon, laban sa mga anak ni Edom ang kaarawan ng Jerusalem; na nagsabi, Sirain, sirain, pati ng patibayan niyaon.

8 將要被滅的巴比倫城啊， 報復你像你待我們的，那人便為有福！

Oh anak na babae ng Babilonia, na sira; magiging mapalad siya, na gumaganti sa iyo na gaya ng iyong ginawa sa amin.

9 拿你的嬰孩摔在磐石上的， 那人便為有福！

Magiging mapalad siya, na kukuha at maghahagis sa iyong mga bata sa malaking bato.