< 約伯記 30 >
1 但如今,比我年少的人戲笑我; 其人之父我曾藐視, 不肯安在看守我羊群的狗中。
Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.
2 他們壯年的氣力既已衰敗, 其手之力與我何益呢?
Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;
3 他們因窮乏飢餓,身體枯瘦, 在荒廢淒涼的幽暗中齦乾燥之地,
Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,
og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.
Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.
Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;
og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;
8 這都是愚頑下賤人的兒女; 他們被鞭打,趕出境外。
ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.
No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.
10 他們厭惡我,躲在旁邊站着, 不住地吐唾沫在我臉上。
Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.
Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.
12 這等下流人在我右邊起來, 推開我的腳,築成戰路來攻擊我。
Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.
Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.
14 他們來如同闖進大破口, 在毀壞之間滾在我身上。
Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.
15 驚恐臨到我, 驅逐我的尊榮如風; 我的福祿如雲過去。
Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.
No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.
17 夜間,我裏面的骨頭刺我, 疼痛不止,好像齦我。
Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.
18 因上帝的大力,我的外衣污穢不堪, 又如裏衣的領子將我纏住。
Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.
19 上帝把我扔在淤泥中, 我就像塵土和爐灰一般。
Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.
20 主啊,我呼求你,你不應允我; 我站起來,你就定睛看我。
Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.
Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.
22 把我提在風中,使我駕風而行, 又使我消滅在烈風中。
Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.
23 我知道要使我臨到死地, 到那為眾生所定的陰宅。
Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.
Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?
25 人遭難,我豈不為他哭泣呢? 人窮乏,我豈不為他憂愁呢?
Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?
26 我仰望得好處,災禍就到了; 我等待光明,黑暗便來了。
Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.
Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.
Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.
Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.
Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.
31 所以,我的琴音變為悲音; 我的簫聲變為哭聲。
Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.