Йов 3
1 След това Иов отвори устата си та прокле деня си.
| سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده، |
2 Иов, проговаряйки, рече:
| گفت: |
3 Да погине денят, в който се родих, И нощта, в която се каза, роди се мъжко.
| «نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم! |
4 Да бъде тъмнина оня ден; Бог да го не зачита от горе, И да не изгрее на него светлина.
| ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد. |
5 Тъмнина и мрачна сянка да го обладаят; Облак да седи на него; Всичко що помрачава деня нека го направи ужасен.
| ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد. |
6 Тъмнина да обладае оная нощ; Да се не брои между дните на годината, Да не влезе в числото на месеците.
| ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد. |
7 Ето, пуста да остане оная нощ; Радостен глас да не дойде в нея.
| ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد. |
8 Да я прокълнат ония, които кълнат дните, Ония, които са изкусни да събудят левиатана.
| بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند. |
9 Да изгаснат звездите на вечерта й; Да очаква видело, и да го няма, И да не види първите лъчи на зората;
| ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند. |
10 Защото не затвори вратата на майчината ми утроба, И не скри скръбта от очите ми.
| آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم. |
11 Защо не умрях при раждането, И не издъхнах щом излязох из утробата?
| «چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟ |
12 Защо ме приеха коленете? И защо съсците, за да суча?
| چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟ |
13 Защото сега щях да лежа и да почивам; щях да спя; Тогава щях да съм в покой.
| اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم. |
14 Заедно с царе и съветници на земята, Които си градят пусти стълбове;
15 Или с князе, които имаха злато, Които напълниха къщите си със сребро;
16 Или, като скрито пометниче, не щеше да ме има. Както младенци, които видело не са видели.
| «چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟ |
17 Там нечестивите престават да смущават, И там уморените се успокояват.
| زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. |
18 Заедно се успокояват и пленниците. Не чуват гласа на насилника,
| آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند. |
19 Там са малък и голям; И слугата е свободен от господаря си,
| در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است. |
20 Защо се дава видело на злощастния, И живот на огорчения в душата,
| «چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟ |
21 Които копнеят за смъртта, и нямат я, Ако и да копнеят за нея повече отколкото за скрити съкровища,
| و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ |
22 Които се много радват и веселят, Когато намерят гроба?
| چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند! |
23 Защо се дава видело на човека, чиито път е скрит, И когото Бог е преградил?
| چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟ |
24 Защото вместо ядене, дохожда ми въздишка; И стенанията ми се изливат като вода.
| خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. |
25 Защото онова, от което се боях, случи ми се, И онова, от което треперех, дойде върху мене.
| چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است. |
26 Не бях на мир, нито на покой, нито в охолност; Но пак смущение ме нападна.
| آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.» |
