मत्ती 26
1 ज़ैखन यीशुए एन गल्लां की, त तै अपने चेलन सेइं ज़ोने लगो।
| وَلَمَّا أَنْهَى يَسُوعُ هَذِهِ الأَقْوَالَ كُلَّهَا، قَالَ لِتَلامِيذِهِ: | ١ |
2 “तुसन पत्तोए कि दूई दिहैड़ना बाद फ़सह तिहारे, ते मैनेरू मट्ठू क्रूसे पुड़ च़ाढ़नेरे लेइ ट्लुवाव गाए।”
| «أَنْتُمْ تَعْرِفُونَ أَنَّهُ بَعْدَ يَوْمَيْنِ يَأْتِي الْفِصْحُ، وَسَوْفَ يُسَلَّمُ ابْنُ الإِنْسَانِ لِيُصْلَبَ». | ٢ |
3 तैखन प्रधान याजक ते कौमरे बुज़ुर्ग कैफा महायाजकेरे अंगने मां अकोट्ठे भोए।
| وَعِنْدَئِذٍ اجْتَمَعَ رُؤَسَاءُ الْكَهَنَةِ وَشُيُوخُ الشَّعْبِ فِي دَارِ رَئِيسِ الْكَهَنَةِ الْمَدْعُوِّ قَيَافَا، | ٣ |
4 ते तैनेईं सल्लाह की, कि यीशु धोखे सेइं ट्लेइतां मैरी छ़डम।
| وَتَآمَرُوا لِيَقْبِضُوا عَلَى يَسُوعَ بِمَكْرٍ وَيَقْتُلُوهُ. | ٤ |
5 पन तैना ज़ोते थी, कि फ़सह तिहारेरे मौके पुड़ नईं, एरू न भोए कि लोक हंगामो केरन।
| وَلَكِنَّهُمْ قَالُوا: «لا نَفْعَلُ ذَلِكَ فِي الْعِيدِ، لِئَلّا يَحْدُثَ اضْطِرَابٌ بَيْنَ الشَّعْبِ!» | ٥ |
6 तैस मौके यीशु बैतनिय्याह ड्लव्वें मां शमौन कोढ़ेरो घरे मां थियो।
| وَإِذْ كَانَ يَسُوعُ فِي بَيْتِ عَنْيَا عِنْدَ سِمْعَانَ الأَبْرَصِ، | ٦ |
7 ते अक कुआन्श शंखमरमरी भांडे मां इत्र घिन्तां यीशु कां आई, तैखन तै रोट्टी खानेरे लेइ बिशोरो थियो, त तैसेरे दोग्गे पुड़ तै इत्र उलटाव।
| جَاءَتْ إِلَيْهِ امْرَأَةٌ تَحْمِلُ قَارُورَةَ عِطْرٍ غَالِي الثَّمَنِ، وَسَكَبَتْهُ عَلَى رَأْسِهِ وَهُوَ مُتَّكِىءٌ. | ٧ |
8 चेले एन लेइतां बड़े नाराज़ भोए ते ज़ोने लग्गे, “कि ए किजो बराबर कियो?”
| فَاسْتَاءَ التَّلامِيذُ لَمَّا رَأَوْا ذَلِكَ، وَقَالُوا: «لِمَاذَا هَذَا التَّبْذِيرُ؟ | ٨ |
9 अगर ए बेच़ोरो भोथो, त बड़ी कीमत मैलनी थी, ज़ै गरीबन बेन्टतां देथे।
| فَقَدْ كَانَ يُمْكِنُ أَنْ يُبَاعَ هَذَا الْعِطْرُ بِمَالٍ كَثِيرٍ، وَيُوْهَبَ الثَّمَنُ لِلْفُقَرَاءِ؟» | ٩ |
10 यीशुए एन शुन्तां तैन सेइं ज़ोवं, “तुस एस कुआन्शी किजो तंग केरने लोरेथ? एसां त मीं सेइं रोड़ू कियोरूए।
| وَإِذْ عَلِمَ يَسُوعُ بِذلِكَ، قَالَ لَهُمْ: «لِمَاذَا تُضَايِقُونَ هَذِهِ الْمَرْأَةَ؟ إِنَّهَا عَمِلَتْ بِي عَمَلاً حَسَناً. | ١٠ |
11 गरीब त हमेशा तुसन सेइं साथी भोनेन, पन अवं तुसन सेइं साथी हमेशा नईं भोनो।
| فَإِنَّ الْفُقَرَاءَ عِنْدَكُمْ فِي كُلِّ حِينٍ؛ أَمَّا أَنَا فَلَنْ أَكُونَ عِنْدَكُمْ فِي كُلِّ حِينٍ. | ١١ |
12 तैसां मेरी जानी पुड़ ज़ै ई इत्र उलटावरोए, तैसां मेरे दबनेरे लेइ कियोरू।
| فَإِنَّهَا إِذْ سَكَبَتِ الْعِطْرَ عَلَى جِسْمِي، فَقَدْ فَعَلَتْ ذَلِكَ إِعْدَاداً لِدَفْنِي. | ١٢ |
13 अवं तुसन सेइं सच़ ज़ोताईं, कि सैरी दुनियाई मां ज़ैड़ी भी खुशखबरी शुनाई गाली, तैड़ी तैसेरी यादगैरी मां एस गल्लरे बारे मां भी ज़ोवं गालू।”
| وَالْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّهُ حَيْثُ يُنَادَى بِهَذَا الإِنْجِيلِ فِي الْعَالَمِ أَجْمَعَ، يُحَدَّثُ أَيْضاً بِمَا عَمِلَتْهُ هَذِهِ الْمَرْأَةُ، إِحْيَاءً لِذِكْرِهَا». | ١٣ |
14 फिरी 12 चेलन मरां अक ज़ेसेरू नवं यहूदा इस्करियोती थियूं, प्रधान याजकन कां जेव ते ज़ोवं।
| عِنْدَئِذٍ ذَهَبَ وَاحِدٌ مِنَ الاِثْنَيْ عَشَرَ، وَهُوَ الْمَدْعُوُّ يَهُوذَا الإِسْخَرْيُوطِيُّ، إِلَى رُؤَسَاءِ الْكَهَنَةِ، | ١٤ |
15 “अगर अवं यीशु तुसन ट्लुवेइं, त तुस मीं कुन देले? तैनेईं तैस ट्लाही चैंदरे सिके दित्ते।
| وَقَالَ: «كَمْ تُعْطُونَنِي لأُسَلِّمَهُ إِلَيْكُمْ؟» فَوَزَنُوا لَهُ ثَلاثِينَ قِطْعَةً مِنَ الْفِضَّةِ. | ١٥ |
16 ते तै तेइसेरो तै ठीक मौके बलगने लगो कि यीशु केन्च़रे सेइं ट्लुवाए।”
| وَمِنْ ذَلِكَ الْوَقْتِ، أَخَذَ يَهُوذَا يَتَرَقَّبُ الْفُرْصَةَ لِتَسْلِيمِهِ. | ١٦ |
17 “अखमीरी रोट्टारे तिहारेरी पेइली दिहाड़ी चेले यीशु कां एइतां पुच्छ़ने लग्गे कि, तू फ़सह तिहारेरी रोट्टी कोड़ि खानी चातस, ताके अस गेइतां तियारी केरम?”
| وَفِي الْيَوْمِ الأَوَّلِ مِنْ أَيَّامِ الْفَطِيرِ، تَقَدَّمَ التَّلامِيذُ إِلَى يَسُوعَ يَسْأَلُونَ: «أَيْنَ تُرِيدُ أَنْ نُجَهِّزَ لَكَ الْفِصْحَ لِتَأْكُلَ؟» | ١٧ |
18 तैनी ज़ोवं, “नगर मां अक फलानो मैनूए, ते तुस तैस कां गाथ ते तैस ज़ोथ, कि गुरू ज़ोने लग्गोरोए, मेरो वक्त नेड़े पुज़ोरोए ते अवं अपने चेलन सेइं साथी फ़सह तेरे घरे मां मनेइलो।”
| أَجَابَهُمْ: «اُدْخُلُوا الْمَدِينَةَ، وَاذْهَبُوا إِلَى فُلانٍ وَقُولُوا لَهُ: الْمُعَلِّمُ يَقُولُ إِنَّ سَاعَتِي قَدِ اقْتَرَبَتْ، وَعِنْدَكَ سَأَعْمَلُ الْفِصْحَ مَعَ تَلامِيذِي». | ١٨ |
19 बस्सा ज़ेरो यीशुए अपने चेलन हुक्म दित्तोरो थियो, तैनेईं तेन्च़रे फ़सह तिहारेरी रोट्टी तियार की।
| فَفَعَلَ التَّلامِيذُ مَا أَمَرَهُمْ بِهِ يَسُوعُ، وَجَهَّزُوا الْفِصْحَ هُنَاكَ. | ١٩ |
20 ज़ैखन ड्लोझ़ भोइ त यीशु 12 चेलन सेइं साथी रोट्टी खाने बिश्शो।
| وَعِنْدَ الْمَسَاءِ اتَّكَأَ مَعَ الاِثْنَيْ عَشَرَ. | ٢٠ |
21 ते रोट्टी खांते बार यीशुए तैन सेइं ज़ोवं, “अवं तुसन सेइं सच़ ज़ोताईं कि तुसन मरां अक मीं ट्लुवालो।”
| وَبَيْنَمَا كَانُوا يَأْكُلُونَ، قَالَ: «الْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ وَاحِداً مِنْكُمْ سَيُسَلِّمُنِي». | ٢١ |
22 “एन शुन्तां तैना सारे चेले उदास भोए, तैना बैरी-बैरी सेइं तैस पुच्छ़ने लग्गे, हे प्रभु कुन अव्वें त नईं?”
| فَاسْتَوْلَى عَلَيْهِمِ الْحُزْنُ الشَّدِيدُ، وَأَخَذَ كُلٌّ مِنْهُمْ يَسْأَلُهُ: «هَلْ أَنَا يَا رَبُّ؟» | ٢٢ |
23 तैनी जुवाब दित्तो, “ज़ैनी मीं सेइं साथी थैली मां हथ छ़डोरोए, तैए मीं ट्लुवालो।
| فَأَجَابَ: «الَّذِي يَغْمِسُ يَدَهُ مَعِي فِي الصَّحْفَةِ هُوَ الَّذِي يُسَلِّمُنِي. | ٢٣ |
24 मैनेरे मट्ठेरे लेइ त ज़ेरू तैसेरे बारे मां लिखोरूए तैस सेइं तेरहु कियूं गाते, पन अफ़सोस तैस मैन्हु पुड़ ज़ेसेरी वजाई सेइं तैन ट्लुवाव जेव, तैसेरेलेइ एन्ने रोड़ू थियूं कि तै ज़र्मोरो न भोथो।
| إِنَّ ابْنَ الإِنْسَانِ لابُدَّ أَنْ يَمْضِيَ كَمَا قَدْ كُتِبَ عَنْهُ، وَلَكِنِ الْوَيْلُ لِذَلِكَ الرَّجُلِ الَّذِي يُسَلِّمُ ابْنَ الإِنْسَانِ. كَانَ خَيْراً لِذَلِكَ الرَّجُلِ لَوْ لَمْ يُوْلَدْ!» | ٢٤ |
25 तैखन ट्लुवानेबालो यहूदा ज़ोने लगो, हे गुरू अव्वें त नईं? तैनी तैस सेइं ज़ोवं, तीं एप्पू ज़ोवं।”
| فَسَأَلَهُ يَهُوذَا مُسَلِّمُهُ: «هَلْ أَنَا هُوَ يَا مُعَلِّمُ؟» أَجَابَهُ: «أَنْتَ قُلْتَ!» | ٢٥ |
26 खांते बार यीशुए रोट्टी ट्लाती, ते बरकत मेगतां ट्लोड़ी, ते चेलन कां देइतां ज़ोवं यांथ खाथ ई मेरी जाने।
| وَبَيْنَمَا كَانُوا يَأْكُلُونَ، أَخَذَ يَسُوعُ رَغِيفاً، وَبَارَكَ، وَكَسَّرَ وَأَعْطَى التَّلامِيذَ وَقَالَ: «خُذُوا، كُلُوا: هَذَا هُوَ جَسَدِي!» | ٢٦ |
27 फिरी यीशुए दाछ़रे रसेरो कटोरो ट्लातो, ते परमेशरेरू शुक्र केरतां चेलन कां दित्तो ते ज़ोवं, “यांथ तुस सब इस मरां पीया।
| ثُمَّ أَخَذَ الْكَأْسَ، وَشَكَرَ، وَأَعْطَاهُمْ قَائِلاً: «اشْرَبُوا مِنْهَا كُلُّكُمْ. | ٢٧ |
28 किजोकि ई मेरे नंव्वे करारे मां मेरो तै खूने ज़ै बड़ां केरे पापां केरि मैफारे लेइ दित्तो गाते।
| فَإِنَّ هَذَا هُوَ دَمِي الَّذِي لِلْعَهْدِ الْجَدِيدِ وَالَّذِي يُسْفَكُ مِنْ أَجْلِ كَثِيرِينَ لِمَغْفِرَةِ الْخَطَايَا. | ٢٨ |
29 अवं तुसन सेइं ज़ोताईं, कि अवं दाछ़ारो ई रस फिरी कधे न पियेलो ज़ां तगर परमेशरेरे राज़्ज़े मां तुसन सेइं साथी नंव्वो न पीं।”
| عَلَى أَنِّي أَقُولُ لَكُمْ: إِنِّي لَا أَشْرَبُ بَعْدَ الْيَوْمِ مِنْ نِتَاجِ الْكَرْمَةِ هَذَا حَتَّى يَأْتِيَ الْيَوْمُ الَّذِي فِيهِ أَشْرَبُهُ مَعَكُمْ جَدِيداً فِي مَلَكُوتِ أَبِي». | ٢٩ |
30 तैल्ला पत्ती, यीशु त कने तैसेरे चेले परमेशरेरू भजन ज़ोइतां, यरूशलेम नगरेरे बेइर ज़ैतून नंव्वेरे पहैड़ी पुड़ च़ली जे।
| ثُمَّ رَتَّلُوا، وَانْطَلَقُوا خَارِجاً إِلَى جَبَلِ الزَّيْتُونِ. | ٣٠ |
31 तैखन यीशुए तैन सेइं ज़ोवं, “तुस अज़े राती मेरी वजाई सेइं ठोकर खाले, किजोकि लिखोरूए, ‘अवं पुहाले मारेलो ते धनेरी भैड्डां तितर-बितर भोली।’
| عِنْدَئِذٍ قَالَ لَهُمْ يَسُوعُ: «فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ سَتَشُكُّونَ فِيَّ كُلُّكُمْ. لأَنَّهُ قَدْ كُتِبَ: سَأَضْرِبُ الرَّاعِيَ، فَتَتَشَتَّتُ خِرَافُ الْقَطِيعِ. | ٣١ |
32 पन अवं ज़ींतो भोइतां तुसन करां पेइले गलील इलाके मां गेइलो।”
| وَلَكِنْ بَعْدَ قِيَامَتِي أَسْبِقُكُمْ إِلَى الْجَلِيلِ». | ٣٢ |
33 पतरसे तैस सेइं ज़ोवं, “अगर सारे तेरी वजाई सेइं ठोकर खान त खान, पन अवं तेरे बारे मां कधी ठोकर न खेइलो।”
| فَرَدَّ عَلَيْهِ بُطْرُسُ قَائِلاً: «وَلَوْ شَكَّ فِيكَ الْجَمِيعُ، فَأَنَا لَنْ أَشُكَّ!» | ٣٣ |
34 यीशुए तैस सेइं ज़ोवं, “अवं तुसन सेइं सच़ ज़ोताईं कि अज़ राती कुकड़ बांग देने करां पेइले तू मेरो ट्लाई बार इन्कार केरेलो।”
| أَجَابَهُ يَسُوعُ: «الْحَقَّ أَقُولُ لَكَ: إِنَّكَ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ، قَبْلَ أَنْ يَصِيحَ الدِّيكُ، تَكُونُ قَدْ أَنْكَرْتَنِي ثَلاثَ مَرَّاتٍ!» | ٣٤ |
35 पन पतरसे ज़ोवं, “अगर तीं साथी मीं मरनू भी पे, त तांभी अवं तेरो इन्कार न केरेलो ते सैरी चेलेईं भी एन्ने ज़ोवं।”
| فَقَالَ بُطْرُسُ: «وَلَوْ كَانَ عَلَيَّ أَنْ أَمُوتَ مَعَكَ، لَا أُنْكِرُك أَبَداً!» وَقَالَ التَّلامِيذُ كُلُّهُمْ مِثْلَ هَذَا الْقَوْلِ. | ٣٥ |
36 तैखन यीशु अपने चेलन सेइं साथी एक्की ठैरी पुज़ो, ज़ैस ठारारू नवं गतसमनी थियूं, ते तै अपने चेलन सेइं ज़ोने लगो, तुस इड़ी बिश्शा, ते तांतगर अवं उड़ी अगर गेइतां प्रार्थना केरताईं।
| ثُمَّ ذَهَبَ يَسُوعُ وَتَلامِيذُهُ إِلَى بُسْتَانٍ يُدْعَى جَثْسَيْمَانِي، وَقَالَ لَهُمْ: «اجْلِسُوا هُنَا حَتَّى أَذْهَبَ إِلَى هُنَاكَ وَأُصَلِّيَ». | ٣٦ |
37 तैनी पतरस ते जेब्देरां दुइये मट्ठां साथी नियां, ते तैड़ी तै बड़े परेशान भोने त कने घबराने लगो।
| وَقَدْ أَخَذَ مَعَهُ بُطْرُسَ وَابْنَيْ زَبَدِي وَبَدَأَ يَشْعُرُ بِالْحُزْنِ وَالْكَآبَةِ. | ٣٧ |
38 फिरी यीशु तैन सेइं, इस दुखेरे वजाई सेइं मेरे प्राण निसने लोरेन इड़ी बिश्शोरे राथ ते बींझ़े राथ।
| فَقَالَ لَهُمْ: «نَفْسِي حَزِينَةٌ جِدّاً حَتَّى الْمَوْتِ! ابْقَوْا هُنَا وَاسْهَرُوا مَعِي!» | ٣٨ |
39 फिरी थोड़ो ज़ेरे अगर गेइतां तल्ले मां मथ्थो टेकतां खिरको ते प्रार्थना की, “हे बाजी अगर भोइसखे त ई कटोरो मीं करां टेली गाए, फिरी भी ज़ैन अवं चाताईं तैन नईं बल्के ज़ैन तू चातस तैन्ने भोए।”
| وَابْتَعَدَ عَنْهُمْ قَلِيلاً وَارْتَمَى عَلَى وَجْهِهِ يُصَلِّي، قَائِلاً: «يَا أَبِي، إِنْ كَانَ مُمْكِناً، فَلْتَعْبُرْ عَنِّي هَذِهِ الْكَأْسُ: وَلَكِنْ، لَا كَمَا أُرِيدُ أَنَا، بَلْ كَمَا تُرِيدُ أَنْتَ!» | ٣٩ |
40 फिरी तै चेलन कां वापस अव ते तैना झ़ुलोरे लाए, ते तैने पतरसे सेइं ज़ोवं, “कुन तुस अक घड़ी भी मीं सेइं साथी बींझ़े न बिश्शी सके?”
| وَرَجَعَ إِلَى التَّلامِيذِ فَوَجَدَهُمْ نَائِمِينَ، فَقَالَ لِبُطْرُسَ: «أَهَكَذَا لَمْ تَقْدِرُوا أَنْ تَسْهَرُوا مَعِي سَاعَةً وَاحِدَةً؟ | ٤٠ |
41 बींझ़े बिश्शा ते प्रार्थना केरते राथ ताके तुस अज़मैइशी मां न राथ, आत्मा त तियारे पन जान कमज़ोरे।
| اسْهَرُوا وَصَلُّوا لِكَيْ لَا تَدْخُلُوا فِي تَجْرِبَةٍ. إِنَّ الرُّوحَ نَشِيطٌ؛ أَمَّا الْجَسَدُ فَضَعِيفٌ». | ٤١ |
42 यीशुए फिरी जेव, ते ई प्रार्थना की, “हे मेरे बाजी ई दुख्खेरो कटोरो मेरे पीने बगैर टेली न सखे, त तेरी मर्ज़ी पूरी भोए।”
| وَذَهَبَ ثَانِيَةً يُصَلِّي، فَقَالَ: «يَا أَبِي، إِنْ كَانَ لَا يُمْكِنُ أَنْ تَعْبُرَ عَنِّي هَذِهِ الْكَأْسُ إِلّا بِأَنْ أَشْرَبَهَا، فَلْتَكُنْ مَشِيئَتُك!» | ٤٢ |
43 तैखन तै चेलन कां एइतां तैना फिरी झ़ुलोरे लाए, किजोकि तैन केरि एछ़्छ़ी ओंड्ले सेइं गिरकी भोरी थी।
| وَرَجَعَ إِلَى التَّلامِيذِ، فَوَجَدَهُمْ نَائِمِينَ أَيْضاً لأَنَّ النُّعَاسَ أَثْقَلَ أَعْيُنَهُمْ. | ٤٣ |
44 तै तैन तैड़ी छ़ेडतां च़लो जेव, ते फिरी तैए प्रार्थना केरने लगो ज़ै पेइली कियोरी थी।
| فَتَرَكَهُمْ، وَعَادَ يُصَلِّي مَرَّةً ثَالِثَةً، وَرَدَّدَ الْكَلامَ نَفْسَهُ. | ٤٤ |
45 तैसेरां बाद तै चेलन कां वापस अव, ते तैन सेइं ज़ोने लगो, “हुनी झ़ुलोरे राथ ते आराम केरा, हेरा तै मौको नेड़े पुज़ोरोए, ते मैनेरू मट्ठू पापी लोकां केरे हवाले कियूं गाते।
| ثُمَّ رَجَعَ إِلَى تَلامِيذِهِ وَقَالَ: «نَامُوا الآنَ وَاسْتَرِيحُوا! حَانَتِ السَّاعَةُ، وَسَوْفَ يُسَلَّمُ ابْنُ الإِنْسَانِ إِلَى أَيْدِي الْخَاطِئِينَ. | ٤٥ |
46 उठा, च़लम। हेरा! मीं ट्लुवानेबालो नेड़े पुज़्ज़ी जोरोए!”
| قُومُوا لِنَذْهَبَ! هَا قَدِ اقْتَرَبَ الَّذِي يُسَلِّمُنِي». | ٤٦ |
47 तै एना गल्लां ज़ोने लोरो थियो, त यहूदा ज़ै 12 चेलन मरां थियो तैड़ी पुज़ो, तैस सेइं साथी बड़े मैन्हु थिये ज़ैना तलवारां ते लठ्ठां घिन्तां ओरे थिये तैना प्रधान याजकन ते कौमरे बुज़ुर्ग लोकेईं भेज़ोरे थिये।
| وَفِيمَا هُوَ يَتَكَلَّمُ، إِذَا يَهُوذَا، أَحَدُ الاِثْنَيْ عَشَرَ، قَدْ وَصَلَ وَمَعَهُ جَمْعٌ عَظِيمٌ يَحْمِلُونَ السُّيُوفَ وَالْعِصِيَّ، وَقَدْ أَرْسَلَهُمْ رُؤَسَاءُ الْكَهَنَةِ وَشُيُوخُ الشَّعْبِ. | ٤٧ |
48 तैसेरे ट्लुवांने बाले तैन ई निशान दित्तोरो थियो, कि ज़ैस अवं फुम्मड़ी देइलो त तैए, ते तुस तैस ट्लेइयथ।
| وَكَانَ مُسَلِّمُهُ قَدْ أَعْطَاهُمْ عَلامَةً قَائِلاً: «الَّذِي أُقَبِّلُهُ هُوَ هُوَ؛ فَاقْبِضُوا عَلَيْهِ!» | ٤٨ |
49 ते तैखन यहूदा, यीशु कां एइतां ज़ोवं, हे गुरू नमस्कार, ते एइतां तैस फुम्मड़ी दित्ती।
| فَتَقَدَّمَ فِي الْحَالِ إِلَى يَسُوعَ وَقَالَ: «سَلامٌ يَا سَيِّدِي!» وَقَبَّلَهُ. | ٤٩ |
50 यीशुए तैस सेइं ज़ोवं, हे मेरे दोस्ता ज़ैस कम्मेरे लेइ तू ओरोस तैन कम केर, तैखन लोकेईं एगरोइतां यीशु पुड़ हथ रखे ते ट्लाव।
| فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «يَا صَاحِبِي، لِمَاذَا أَنْتَ هُنَا؟» فَتَقَدَّمَ الْجَمْعُ وَأَلْقَوْا الْقَبْضَ عَلَى يَسُوعَ. | ٥٠ |
51 यीशुएरे सैथन मरां एक्के अपनि तलवार कढी, ते महायाजकेरे नौकरे पुड़ बाई ते तैसेरो कन्न कटो।
| وَإذَا وَاحِدٌ مِنَ الَّذِينَ كَانُوا مَعَ يَسُوعَ قَدْ مَدَّ يَدَهُ وَاسْتَلَّ سَيْفَهُ، وَضَرَبَ عَبْدَ رَئِيسِ الْكَهَنَةِ، فَقَطَعَ أُذُنَهُ. | ٥١ |
52 तैखन यीशुए तैस जो ज़ोवं, तलवारी मियांने मां रख किजोकि ज़ैना तलवार च़लातन तैना तलवारी सेइं मारे गाले।
| فَقَالَ يَسُوعُ لَهُ: «رُدَّ سَيْفَكَ إِلَى غِمْدِهِ! فَإِنَّ الَّذِينَ يَلْجَأُونَ إِلَى السَّيْفِ، بِالسَّيْفِ يَهْلِكُونَ! | ٥٢ |
53 “कुन तू न ज़ानस अवं अपने बाजी करां मिनत केरि सकताईं तै हुन्ना स्वर्गदूतां केरि 12 फौवजां बल्के तैस करां भी जादे भेज़ते।
| أَمْ تَظُنُّ أَنِّي لَا أَقْدِرُ الآنَ أَنْ أَطْلُبَ إِلَى أَبِي فَيُرْسِلَ لِي أَكْثَرَ مِنِ اثْنَيْ عَشَرَ جَيْشاً مِنَ الْمَلائِكَةِ؟ | ٥٣ |
54 पन फिरी तैना पवित्रशास्त्रेरी गल्लां केन्च़रे पूरी भोनिन ज़ैन केरू पूरू भोनू ज़रूरीए?”
| وَلَكِنْ كَيْفَ يَتِمُّ الْكِتَابُ حَيْثُ يَقُولُ إِنَّ مَا يَحْدُثُ الآنَ لابُدَّ أَنْ يَحْدُثَ؟» | ٥٤ |
55 तैखन यीशुए तैन हछे लोकन सेइं ज़ोवं, “अवं कुन कोई डैकू आईं ते तुस मींजो डांग सोटे ते तलवारां ट्लेइतां मीं ट्लाने ओरेथ? अवं त रोज़ मन्दरे मां बिश्तां शिक्षा देतो थियो ते तैखन तुसेईं अवं नईं ट्लातोरो?
| ثُمَّ وَجَّهَ يَسُوعُ كَلامَهُ إِلَى الْجُمُوعِ قَائِلاً: «خَرَجْتُمْ بِالسُّيُوفِ وَالْعِصِيِّ لِتَقْبِضُوا عَلَيَّ كَمَا عَلَى لِصٍّ. كُنْتُ كُلَّ يَوْمٍ بَيْنَكُمْ أُعَلِّمُ فِي الْهَيْكَلِ، وَلَمْ تَقْبِضُوا عَلَيَّ! | ٥٥ |
56 पन एन सब किछ एल्हेरेलेइ भोवं, कि पवित्र बचने मां नेबी केरि लिखोरी गल्लां पूरी भोन, तैखन सारे चेले तैस तैड़ी छ़ेडतां च़ले जे।”
| وَلَكِنْ، قَدْ حَدَثَ هَذَا كُلُّهُ لِتَتِمَّ كِتَابَاتُ الأَنْبِيَاءِ!» عِنْدَئِذٍ تَرَكَهُ التَّلامِيذُ كُلُّهُمْ وَهَرَبُوا! | ٥٦ |
57 ते यीशु ट्लानेबाले तैस महायाजक कैफा कां घिन्तां जे, ज़ैड़ी तैना शास्त्री ते बुज़ुर्ग अकोट्ठे भोरे थिये।
| وَأَمَّا الَّذِينَ قَبَضُوا عَلَى يَسُوعَ، فَسَاقُوهُ إِلَى قَيَافَا رَئِيسِ الْكَهَنَةِ، وَقَدِ اجْتَمَعَ عِنْدَهُ الْكَتَبَةُ وَالشُّيُوخُ. | ٥٧ |
58 ते पतरस भी दूरेरां देंतो पत्पती तैस महायाजकेरे अंगनेरे तगर जेव, ते तैड़ी पेरहेदारन सेइं साथी बिश्तां यीशुएरो अन्त लोरो थियो हेरने कि कुन केरतन।
| وَتَبِعَهُ بُطْرُسُ مِنْ بَعِيدٍ إِلَى دَارِ رَئِيسِ الْكَهَنَةِ، ثُمَّ تَقَدَّمَ إِلَى الدَّاخِلِ، وَجَلَسَ بَيْنَ الْحُرَّاسِ لِيَرَى النِّهَايَةَ. | ٥٨ |
59 प्रधान याजक ते कने सारी महासभा यीशुएरे खलाफ गवाही तोपनेरी कोशिश केरि राओरे थिये, कि ज़ैस सेइं यीशु कत्ल कियो गाए।
| وَانْعَقَدَ الْمَجْلِسُ مِنْ رُؤَسَاءِ الْكَهَنَةِ وَالشُّيُوخِ كُلِّهِمْ، وَبَحَثُوا عَنْ شَهَادَةِ زُورٍ عَلَى يَسُوعَ، لِيَحْكُمُوا عَلَيْهِ بِالْمَوْتِ، | ٥٩ |
60 पन कोई गवाह न मैल्लो, हालांकी बड़े झूठे गवाह भी पैश भोए, आखर्कार दूई गवाह पैश भोए।
| وَلَكِنَّهُمْ لَمْ يَجِدُوا، مَعَ أَنَّهُ حَضَرَ شُهُودُ زُورٍ كَثِيرُونَ. أَخِيراً تَقَدَّمَ اثْنَانِ | ٦٠ |
61 ते ज़ोने लग्गे, एनी ज़ोरू कि “अवं परमेशरेरू घर डोलतां ट्लेइ दिहाड़न मां फिरी खड़ू केरि सकताईं।”
| وَقَالا: «هَذَا قَالَ: إِنِّي أَقْدِرُ أَنْ أَهْدِمَ هَيْكَلَ اللهِ وَأَبْنِيَهُ فِي ثَلاثَةِ أَيَّامٍ». | ٦١ |
62 तैखन महायाजक खड़ो भोइतां यीशु पुच्छ़ने लगो, “कुन तू कोई जुवाब न देस, इना लोक तेरे खलाफ कुन गवाही देतन?”
| فَوَقَفَ رَئِيسُ الْكَهَنَةِ وَسَأَلَهُ: «أَمَا تُجِيبُ بِشَيْءٍ عَلَى مَا يَشْهَدُ بِهِ هَذَانِ عَلَيْكَ؟» | ٦٢ |
63 पन यीशु च़ुप राव, “तैखन महायाजक फिरी पुच़्छ़ने लगो, तीं ज़ींते परमेशरेरी कसम भोए कि असन ज़ो, कि तू परमेशरेरू मट्ठू मसीह आस?
| وَلَكِنَّ يَسُوعَ ظَلَّ صَامِتاً. فَعَادَ رَئِيسُ الْكَهَنَةِ يَسْأَلُهُ: قَالَ: «أَسْتَحْلِفُكَ بِاللهِ الْحَيِّ أَنْ تَقُولَ لَنَا: هَلْ أَنْتَ الْمَسِيحُ ابْنُ اللهِ؟» | ٦٣ |
64 यीशुए जुवाब दित्तो, तीं एप्पू ज़ोई छ़डू ते हुनी अवं भी ज़ोताईं कि अज़्ज़ेरे बाद तुस मैनेरे मट्ठे परमेशरेरे देइने पासे बिश्शोरे लाएले, ते अम्बरे पुड़ बिदलारी मां एइते लाएले।”
| فَأَجَابَهُ يَسُوعُ: «أَنْتَ قُلْتَ! وَأَقُولُ لَكُمْ أَيْضاً إِنَّكُمْ مُنْذُ الآنَ سَوْفَ تَرَوْنَ ابْنَ الإِنْسَانِ جَالِساً عَنْ يَمِينِ الْقُدْرَةِ ثُمَّ آتِياً عَلَى سُحُبِ السَّمَاءِ!» | ٦٤ |
65 तैखन महायाजके अपना लिगड़ां छ़िंदा, ते ज़ोने लगो, एनी परमेशरेरी तुहीन कियोरीए हुनी असन केन्ची गवाहेरी ज़रूरत नईं, तुसेईं हुन्ना एसेरू झूठ शुनेरूए।
| فَشَقَّ رَئِيسُ الْكَهَنَةِ ثِيَابَهُ وَصَرَخَ: «قَدْ جَدَّفَ! لَا حَاجَةَ بِنَا بَعْدُ إِلَى شُهُودٍ. وَهَا أَنْتُمْ قَدْ سَمِعْتُمْ تَجْدِيفَهُ. | ٦٥ |
66 तुश्शी कुन राईए? तैनेईं जुवाब दित्तो ए कतलेरे काबल आए?
| فَمَا رَأْيُكُمْ؟» أَجَابُوا: «يَسْتَحِقُّ عُقُوبَةَ الْمَوْتِ!» | ٦٦ |
67 तैखन तैनेईं तैसेरे तुत्तरे पुड़ थुकू ते तैस घुसेइं ते होरेईं थप्पड़ मैरतां ज़ोवं।
| فَبَصَقُوا فِي وَجْهِهِ، وَضَرَبُوهُ، وَلَطَمَهُ بَعْضُهُمْ | ٦٧ |
68 “हे मसीह अगर तू नबी आस त भविष्यिवाणी केर ते ज़ो, तीं केनि बाहोरिए?”
| قَائِلِينَ: «تَنَبَّأْ لَنَا، أَيُّهَا الْمَسِيحُ، مَنْ ضَرَبَك!» | ٦٨ |
69 पतरस बेइर अंगने मां बिशोरो थियो, ते अक नौकरानी तैस कां आई ते ज़ोने लग्गी कि तू भी यीशु गलीली सेइं साथी थियो।
| فِي تِلْكَ الأَثْنَاءِ كَانَ بُطْرُسُ جَالِساً فِي الدَّارِ الْخَارِجِيَّةِ، فَتَقَدَّمَتْ إِلَيْهِ خَادِمَةٌ وَقَالَتْ: «وَأَنْتَ كُنْتَ مَعَ يَسُوعَ الْجَلِيلِيِّ». | ٦٩ |
70 तैनी सेब्भी केरे सामने इन्कार कियो ते ज़ोवं, “मीं नईं पतो तू कुन लोरिस ज़ोने?
| فَأَنْكَرَ بُطْرُسُ أَمَامَ الْجَمِيعِ وَقَالَ: «لا أَدْرِي مَا تَقُولِينَ!» | ٧٠ |
71 तैखन पतरस बेइर फाटकेरे पासे जेव, त अक होरि नौकरानी तैस लेइतां तैन सेइं ज़ैन तैड़ी थी ज़ोने लाई, ई मैन्हु भी नासरतेरे यीशु सेइं साथी थियो।”
| ثُمَّ خَرَجَ إِلَى مَدْخَلِ الدَّارِ، فَعَرَفَتْهُ خَادِمَةٌ أُخْرَى، فَقَالَتْ لِلْحَاضِرِينَ هُنَاكَ: «وَهَذَا كَانَ مَعَ يَسُوعَ النَّاصِرِيِّ!» | ٧١ |
72 पन तैनी सेब्भी केरे सामने कसम केरतां इन्कार कियो, ते ज़ोवं, अवं एस मैन्हु सैइयां न ज़ैनी।
| فَأَنْكَرَ بُطْرُسُ مَرَّةً ثَانِيَةً وَأَقْسَمَ: «إِنِّي لَا أَعْرِفُ ذلِكَ الرَّجُلَ!» | ٧٢ |
73 थोड़े च़िरेरां पत्ती तैना लोक ज़ैना तैड़ी खड़खड़े थिये, पतरसे कां आए ते ज़ोने लग्गे, सच्च़े तू भी तैन्ने मरां अक आस, किजोकि तेरी बोली सेइं बुझ़ोते कि तू तैसेरो साथिस।
| وَبَعْدَ قَلِيلٍ تَقَدَّمَ الْوَاقِفُونَ هُنَاكَ إِلَى بُطْرُسَ وَقَالُوا لَهُ: «بِالْحَقِّ إِنَّكَ وَاحِدٌ مِنْهُمْ، فَإِنَّ لَهْجَتَكَ تَدُلُّ عَلَيْكَ!» | ٧٣ |
74 तैखन तै तैस जो गैई देइतां ज़ोने लगो, ते कसम केरतां ज़ोने लगो, “अवं एस मैन्हु सैइयां न ज़ैनी।” तैखन कुकड़े बांग दित्ती।
| فَابْتَدَأَ بُطْرُسُ يَلْعَنُ وَيَحْلِفُ، قَائِلاً: «إِنِّي لَا أَعْرِفُ ذَلِكَ الرَّجُلَ!» وَفِي الْحَالِ صَاحَ الدِّيكُ، | ٧٤ |
75 पतरसे तैखन यीशुएरी तै गल याद आई, ज़ै तैनी ज़ोरी थी कि कुकड़ेरे बांग देने करां पेइले तू ट्लेइ बार मेरो इन्कार केरेलो, ते पतरस बेइर गेइतां हुस्बुकैइं-हुस्बुकैइं लेरां देने लगो।
| فَتَذَكَّرَ بُطْرُسُ كَلِمَةَ يَسُوعَ إِذْ قَالَ لَهُ: «قَبْلَ أَنْ يَصِيحَ الدِّيكُ تَكُونُ قَدْ أَنْكَرْتَنِي ثَلاثَ مَرَّاتٍ». فَخَرَجَ إِلَى الْخَارِجِ، وَبَكَى بُكَاءً مُرّاً. | ٧٥ |
