मत्ती 17
1 शेइ दिहाड़ना बाद, यीशु अपने चेले पतरस, याकूब त तैसेरे ढ्ला यूहन्ना सेइं साथी एक्की पहाड़े पुड़ जेव, ज़ेड़ी कोई भी न थियो।
| وَبَعْدَ سِتَّةِ أَيَّامٍ، أَخَذَ يَسُوعُ بُطْرُسَ وَيَعْقُوبَ وَيُوحَنَّا أَخَاهُ، وَصَعِدَ بِهِمْ عَلَى انْفِرَادٍ إِلَى جَبَلٍ عَالٍ، | ١ |
2 तैड़ी तैन केरे सामने तैसेरी शकल बेदलोई जेई, तैसेरू तुत्तर दिहाड़ेरू ज़ेरू चमकने लगू ते तैसेरां लिगड़ां लोअरां ज़ेरां छ़ित्तां भुआं।
| وَتَجَلَّى أَمَامَهُمْ، فَشَعَّ وَجْهُهُ كَالشَّمْسِ، وَصَارَتْ ثِيَابُهُ بَيْضَاءَ كَالنُّورِ. | ٢ |
3 तैखन तैनेईं मूसा ते एलिय्याह नबी यीशु सेइं गल्लां केरते लाए।
| وَإذَا مُوسَى وَإِيلِيَّا قَدْ ظَهَرَا لَهُمْ يَتَحَدَّثَانِ مَعَهُ. | ٣ |
4 पतरसे यीशु सेइं ज़ोवं, “हे प्रभु इश्शू इड़ी रानू रोड़ूए, अगर तू चातस त आस ट्लाई डेरे बनाम, अक तेरे लेइ ते अक मूसेरे लेइ ते अक एलिय्याहरे लेइ।”
| فَبَدَأَ بُطْرُسُ يَقُولُ لِيَسُوعَ: «يَا رَبُّ، مَا أَحْسَنَ أَنْ نَبْقَى هُنَا! فَإِذَا شِئْتَ، أَنْصُبُ هُنَا ثَلاثَ خِيَامٍ: وَاحِدَةً لَكَ، وَوَاحِدَةً لِمُوسَى، وَوَاحِدَةً لإِيلِيَّا». | ٤ |
5 तै ए गल ज़ोई राहोरो थियो, अक बड़ी चमकती बिदलार तैन पुड़ एइतां रुकी, ते तैस बिदलारी मरां ई आवाज़ आई, “एन मेरू ट्लारू मट्ठूए, ज़ैस पुड़ अवं खुश आईं, एसेरी शुना।”
| وَبَيْنَمَا كَانَ يَتَكَلَّمُ، إِذَا سَحَابَةٌ مُنِيرَةٌ قَدْ ظَلَّلَتْهُمْ، وَجَاءَ صَوْتٌ مِنَ السَّحَابَةِ قَائِلاً: «هَذَا هُوَ ابْنِي الْحَبِيبُ الَّذِي سُرِرْتُ بِهِ كُلَّ سُرُورٍ. لَهُ اسْمَعُوا!» | ٥ |
6 चेले एन शुन्तां तुत्तेरे भारे बिछ़ड़े ते बड़े डेरि जे।
| فَلَمَّا سَمِعَ التَّلامِيذُ الصَّوْتَ، وَقَعُوا عَلَى وُجُوهِهِمْ مُرْتَعِبِينَ جِدّاً. | ٦ |
7 पन यीशुए एइतां तैन सेइं हथ लाव, ते ज़ोवं, “उठा, डरा नन्ना।”
| فَاقْتَرَبَ مِنْهُمْ يَسُوعُ وَلَمَسَهُمْ وَقَالَ: «انْهَضُوا وَلا تَرْتَعِبُوا!» | ٧ |
8 ज़ैखन तैनेईं च़ेव्रे पासन तक्कू, त यीशुएरे अलावा होरो कोई न लाव।
| فَرَفَعُوا أَنْظَارَهُمْ، فَلَمْ يَرَوْا إِلّا يَسُوعَ وَحْدَهُ. | ٨ |
9 ज़ैखन तैना तैस पहाड़े पुड़ेरां उन्ढे ओरे थिये, त यीशुए तैन ई हुक्म दित्तो, ज़ैन किछ तुसेईं लाहेरूए, “ज़ां तगर मैनेरू मट्ठू मुड़दन मरां ज़ींतू न भोए तांतगर केन्ची सेइं न ज़ोइयथ।”
| وَفِيمَا هُمْ نَازِلُونَ مِنَ الْجَبَلِ، أَوْصَاهُمْ يَسُوعُ قَائِلاً: «لا تُخْبِرُوا أَحَداً بِمَا رَأَيْتُمْ حَتَّى يَقُومَ ابْنُ الإِنْسَانِ مِنْ بَيْنِ الأَمْوَاتِ». | ٩ |
10 तैसेरे चेलेईं तैस पुच़्छ़ू, “शास्त्री किजो ज़ोतन कि मसीहेरे एजनेरां पेइले, एलिय्याह नेबेरू दुनियाई मां एजनू ज़रूरी आए?”
| فَسَأَلَهُ تَلامِيذُهُ: «لِمَاذَا إِذَنْ يَقُولُ الْكَتَبَةُ إِنَّ إِيلِيَّا لابُدَّ أَنْ يَأْتِيَ أَوَّلاً؟» | ١٠ |
11 तैनी जुवाब दित्तो, “एलिय्याह ज़रूर एज्जेलो ते सब किछ बहाल केरेलो।
| فَأَجَابَهُمْ قَائِلاً: «حَقّاً، إِنَّ إِيلِيَّا يَأْتِي أَوَّلاً وَيُصْلِحُ كُلَّ شَيْءٍ. | ١١ |
12 पन अवं तुसन सेइं ज़ोतईं कि ‘एलिय्याह’ त पेइले ओरोए, पन लोकेईं तै न पिशानो, पन ज़ैन चाऊ तैस सेइं तैन्ने कियूं, एन्च़रे मैनेरू मट्ठू भी तैन केरे हथ्थन सेइं दुःख भोगेलो।”
| عَلَى أَنِّي أَقُولُ لَكُمْ: قَدْ جَاءَ إِيلِيَّا، وَلَمْ يَعْرِفُوهُ، بَلْ فَعَلُوا بِهِ كُلَّ مَا شَاءُوا. كَذَلِكَ ابْنُ الإِنْسَانِ أَيْضاً عَلَى وَشْكِ أَنْ يَتَأَلَّمَ عَلَى أَيْدِيهِمْ». | ١٢ |
13 तैखन चेलेईं बुझ़ू कि असन सेइं यूहन्ना बपतिस्मो देनेबालेरे बारे मां ज़ोने लोरोए।
| عِنْدَئِذٍ فَهِمَ التَّلامِيذُ أَنَّهُ كَلَّمَهُمْ عَنْ يُوحَنَّا الْمَعْمَدَانِ. | ١٣ |
14 ज़ैखन तैना हछे मैन्हु केरि बड़ी भीड़ी कां पुज़े, त अक मैन्हु तैस कां अव, ते ज़ैधू केरे भारे बिश्तां ज़ोने लगो।
| وَلَمَّا وَصَلُوا إِلَى الْجَمْعِ، تَقَدَّمَ رَجُلٌ إِلَى يَسُوعَ، وَجَثَا أَمَامَهُ، | ١٤ |
15 “हे प्रभु मेरे मट्ठे पुड़ दया केर, तैस मिरगरी वजाई सेइं दौवरे एइतन, ते तैस बड़ो दुखे, ते बार-बार अग्गी मां ते बार-बार पैनी मांजो खिरकते।
| وَقَالَ: «يَا سَيِّدُ، ارْحَمِ ابْنِي لأَنَّهُ مُصَابٌ بِالصَّرْعِ، وَهُوَ يَتَعَذَّبُ عَذَاباً شَدِيداً. وَكَثِيراً مَا يَسْقُطُ فِي النَّارِ أَوْ فِي الْمَاءِ. | ١٥ |
16 मीं तैन तेरे चेलन कां आनोरू थियूं, पन तैनेईं तैन ठीक न केरि बटु।”
| وَقَدْ أَحْضَرْتُهُ إِلَى تَلامِيذِكَ، فَلَمْ يَسْتَطِيعُوا أَنْ يَشْفُوهُ». | ١٦ |
17 यीशुए ज़ोवं, “हे घट विश्वावैसव ते ढीठ लोकव, अवं केइस तगर तुसन सेइं साथी भोनोईं, केइस तगर तुश्शी झ़ैलतो रेइलो? तै मीं कां आनां।”
| فَأَجَابَ يَسُوعُ قَائِلاً: «أَيُّهَا الْجِيلُ غَيْرُ الْمُؤْمِنِ وَالأَعْوَجُ، إِلَى مَتَى أَبْقَى مَعَكُمْ؟ إِلَى مَتَى أَحْتَمِلُكُمْ؟ أَحْضِرُوهُ إِلَيَّ هُنَا!» | ١٧ |
18 तैखन यीशुए तैन भूत झ़िड़कू, ते तैस पुड़ां सैयो निस्सी जेव, ते तैन मट्ठू तैखने ठीक भोइ ज़ोवं।
| وَزَجَرَ يَسُوعُ الشَّيْطَانَ، فَخَرَجَ مِنَ الصَّبِيِّ، وَشُفِيَ الصَّبِيُّ مِنْ تِلْكَ السَّاعَةِ. | ١٨ |
19 तैखन चेलेईं अकैल्ले ज़ेरे यीशु कां गेइतां पुच़्छ़ू, “अस तैस मट्ठे मरां भूतेरो सायो की न केड्डी सके?”
| ثُمَّ تَقَدَّمَ التَّلامِيذُ إِلَى يَسُوعَ عَلَى انْفِرَادٍ وَسَأَلُوهُ: «لِمَاذَا عَجَزْنَا نَحْنُ أَنْ نَطْرُدَ الشَّيْطَانَ؟» | ١٩ |
20 तैनी तैन सेइं ज़ोवं, “अपने घट विश्वासेरे वजाई सेइं, अवं तुसन सेइं सच़ ज़ोताईं, अगर तुश्शो विश्वास शेरीएरे ग्लेवे ज़ेत्रो भी भोए, त तुस उस पहाड़े जो ज़ोले कि, ‘इट्ठां निस्तां उड़ी गा,’ त तैन गालू, ते तुश्शे लेइ कोई भी गल असुखती न भोली।
| أَجَابَهُمْ: «لِقِلَّةِ إِيمَانِكُمْ. فَالْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: لَوْ كَانَ لَكُمْ إِيمَانٌ مِثْلُ بِزْرَةِ خَرْدَلٍ، لَكُنْتُمْ تَقُولُونَ لِهَذَا الْجَبَلِ: اِنْتَقِلْ مِنْ هُنَا إِلَى هُنَاكَ، فَيَنْتَقِلُ، وَلا يَسْتَحِيلُ عَلَيْكُمْ شَيْءٌ. | ٢٠ |
21 पन इस किसमेरां भूतां प्रार्थना ते बरते बगैर न निस्सन।”
| أَمَّا هَذَا النَّوْعُ مِنَ الشَّيَاطِينِ، فَلا يُطْرَدُ إِلّا بِالصَّاللاةِ وَالصَّوْمِ». | ٢١ |
22 ज़ैखन तैना गलीले मां थी, त यीशुए तैन सेइं ज़ोवं, “मैनेरू मट्ठू भी मैन्हु केरे हवाले कियूं गालू।
| وَفِيمَا كَانُوا يَتَجَمَّعُونَ فِي الْجَلِيلِ، قَالَ يَسُوعُ لِتَلامِيذِهِ: «اِبْنُ الإِنْسَانِ عَلَى وَشْكِ أَنْ يُسَلَّمَ إِلَى أَيْدِي النَّاسِ، | ٢٢ |
23 तैना तैस मारेले, ते तैन ट्लेइयोवं दिहाड़े फिरी ज़ींतो भोलू।” चेले एन शुन्तां बड़े परेशान भोए।
| فَيَقْتُلُونَهُ. وَفِي الْيَوْمِ الثَّالِثِ يُقَامُ». فَحَزِنُوا حُزْناً شَدِيداً. | ٢٣ |
24 ज़ैखन तैना कफरनहूम नगर मां पुज़े, त प्रार्थना घरेरे लेइ चुंगी घिन्ने बाले पतरसे कां एइतां पुच़्छ़ू, “कुन तुश्शो गुरू प्रार्थना घरेरी चुंगी न दे?”
| وَلَمَّا وَصَلُوا إِلَى كَفْرَنَاحُومَ، جَاءَ جُبَاةُ ضَرِيبَةِ الدِّرْهَمَيْنِ لِلْهَيْكَلِ إِلَى بُطْرُسَ، وَقَالُوا: «أَلا يُؤَدِّي مُعَلِّمُكُمُ الدِّرْهَمَيْنِ؟» فَأَجَابَ: «بَلَى!» | ٢٤ |
25 तैनी जुवाब दित्तो, “हाँ देते।” ज़ैखन पतरस घरे मां पुज़ो त यीशुए तैसेरे पुछ़नेरे पेइले तैस सेइं ज़ोवं, “हे शमौन तू कुन समझ़तस? दुनियारे राज़े कोन लोकन करां चुंगी घिन्तन अपने बच्चन करां या होरि लोकन करां?”
| وَمَا إِنْ دَخَلَ بُطْرُسُ الْبَيْتَ، حَتَّى سَأَلَهُ يَسُوعُ: «مَا رَأْيُكَ يَا سِمْعَانُ: مِمَّنْ يَسْتَوْفِي مُلُوكُ الأَرْضِ الْجِزْيَةَ أَوِ الضَّرِيبَةَ؟ أَمِنْ أَبْنَاءِ بِلادِهِمْ، أَمْ مِنَ الأَجَانِبِ؟» | ٢٥ |
26 पतरसे तैस सेइं ज़ोवं, “होरन करां।” यीशुए तैस सेइं ज़ोवं, “त मट्ठां बरी भोइ जेआं।
| أَجَابَ بُطْرُسُ: «مِنَ الأَجَانِبِ». فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «إِذَنِ الأَبْنَاءُ أَحْرَارٌ، | ٢٦ |
27 फिरी भी एल्हेरेलेइ कि अस तैन ठोकर न देम, तू समुन्दरे पुड़ गेइतां कंटो लेइतां मेछ़ली ट्लेइयां, ते ज़ै मछ़ली पेइली लग्गेली, तैसारू आशी खोल्लां, ते तीं अक सिक्को मैलनोए, ते तै सिक्को नेइतां मेरी ते अपनि चुंगी देइयां।”
| وَلكِنْ لِكَيْ لَا نَضَعَ لَهُمْ عَثْرَةً، اذْهَبْ إِلَى الْبُحَيْرَةِ، وَأَلْقِ صِنَّارَةَ الصَّيْدِ؛ وَأَمْسِكِ السَّمَكَةَ الَّتِي تَطْلُعُ أَوَّلاً، ثُمَّ افْتَحْ فَمَهَا تَجِدْ فِيهِ قِطْعَةَ نَقْدٍ بِقِيمَةِ أَرْبَعَةِ دَرَاهِمَ، فَخُذْهَا وَادْفَعْ الضَّرِيبَةَ عَنِّي وَعَنْكَ!» | ٢٧ |
