मत्ती 16
1 किछ फरीसी ते किछ सदूकी लोक यीशु कां आए, “ते तैस अज़मानेरे लेइ तैस सेइं ज़ोवं, असन कोई अम्बरेरो निशान हिरा।”
| وَجَاءَ بَعْضُ الْفَرِّيسِيِّينَ وَالصَّدُّوقِيِّينَ إِلَى يَسُوعَ لِيُوْقِعُوا بِهِ، فَطَلَبُوا إِلَيْهِ أَنْ يُرِيَهُمْ مُعْجِزَةً مِنَ السَّمَاءِ. | ١ |
2 तैनी तैन जुवाब दित्तो, “ज़ैखन ड्लोझ़ भोतीए त तुस ज़ोतथ कि मौसम रोड़ोए किजोकि अम्बर लाले।
| فَأَجَابَهُمْ: «إِذَا كَانَتِ السَّمَاءُ حَمْرَاءَ صَافِيَةً عِنْدَ الْغُرُوبِ، تَقُولُونَ: سَيَكُونُ الْجَوُّ صَحْواً! | ٢ |
3 ते झ़ेझ़ां ज़ोतथ कि अज़ आँधी एजनीए किजोकि अम्बर लाले ते बिदलारे, तुस अम्बर हेरतां अंदाज़ो लेइता ज़ोतथ, पन ज़मानेरो निशान न पिशैनी सकतथ!
| وَإذَا كَانَتِ السَّمَاءُ حَمْرَاءَ مُلَبَّدَةً بِالْغُيُومِ فِي الصَّبَاحِ، تَقُولُونَ: الْيَوْمَ مَطَرٌ! إِنَّكُمْ تَسْتَدِلُّونَ عَلَى حَالَةِ الطَّقْسِ مِنْ مَنْظَرِ السَّمَاءِ. أَمَّا عَلامَاتُ الأَزْمِنَةِ، فَلا تَسْتَطِيعُونَ الِاسْتِدْلالَ عَلَيْهَا! | ٣ |
4 इस ज़मानेरे बुरे ते बदमाशी केरनेबाले लोक निशान मगतन, पन तैन योना नेबेरे अलावा होरो कोई निशान न दित्तो गालो।” यीशु तैन शैरतां च़लो जेव।
| جِيلٌ شِرِّيرٌ خَائِنٌ يَطْلُبُ آيَةً، وَلَنْ يُعْطَى آيَةً إِلّا مَا حَدَثَ لِلنَّبِيِّ يُونَانَ». ثُمَّ فَارَقَهُمْ وَمَضَى. | ٤ |
5 ते यीशुएरे चेले समुन्दरे पार पुज़ी जे, पन तैनेईं रोट्टी साथी नेनी बिसरोरी थी।
| وَلَمَّا وَصَلَ تَلامِيذُهُ إِلَى الشَّاطِئِ الآخَرِ، كَانُوا قَدْ نَسُوا أَنْ يَتَزَوَّدُوا خُبْزاً. | ٥ |
6 यीशुए तैन सेइं ज़ोवं, “खबरदार फरीसी ते कने सदूकी लोकां केरे खमीरे करां हुशार रेइयथ।”
| وَقَالَ لَهُمْ يَسُوعُ: «انْتَبِهُوا! خُذُوا حِذْرَكُمْ مِنْ خَمِيرِ الْفَرِّيسِيِّينَ وَالصَّدُّوقِيِّينَ!» | ٦ |
7 तैना एप्पू मांमेइं गलबात केरने लग्गे, “असेईं रोट्टी नईं आनोरी, एल्हेरेलेइ तै एरू ज़ोने लोरोए।”
| فَبَدَأُوا يُحَاوِرُونَ بَعْضُهُمْ بَعْضاً، قَائِلِينَ: «هَذَا لأَنَّنَا لَمْ نَأْخُذْ خُبْزاً!» | ٧ |
8 एन ज़ैनतां, यीशुए ज़ोवं, “हे घट विश्वैसव, तुस एप्पू मांमेइं किजो सोची राओरेथ, कि असन कां रोट्टी नईं?
| وَعَلِمَ يَسُوعُ بِذَلِكَ، فَقَالَ لَهُمْ: «يَا قَلِيلِي الإِيمَانِ، لِمَاذَا تُحَاوِرُونَ بَعْضُكُمْ بَعْضاً لأَنَّكُمْ لَمْ تَأْخُذُوا خُبْزاً؟ | ٨ |
9 कुन तुसन याद नईं? ज़ताली मीं 5000 मैन्हु केरे लेइ पंच़ रोट्टी ट्लोड़तां दित्तोरी थी, त तुसेईं बादे मां बच़्च़ोरी रोट्टी केरे केत्रे टोकरे भेरतां सल्लोरे थिये?
| أَلا تَفْهَمُونَ بَعْدُ؟ أَمْ نَسِيتُمُ الأَرْغِفَةَ الْخَمْسَةَ الَّتِي أَشْبَعَتِ الْخَمْسَةَ الآلافِ، وَكَمْ قُفَّةً رَفَعْتُمْ مِنْهَا؟ | ٩ |
10 ते तैन 4000 मैन्हु केरे लेइ सत रोट्टी ते टुकां केरि केत्री टोकरी सैल्लोरी थी?
| أَوَ نَسِيتُمُ الأَرْغِفَةَ السَّبْعَةَ الَّتِي أَشْبَعَتِ الأَرْبَعَةَ الآلافِ، وَكَمْ سَلًّا رَفَعْتُمْ مِنْهَا؟ | ١٠ |
11 तुस की न समझ़थ, कि मीं तुसन रोट्टी केरे लेइ न थियूं ज़ोरू? पन फरीसी ते कने सदूकी लोकां केरे खमीरे करां हुशार रेइयथ।”
| كَيْفَ لَا تَفْهَمُونَ أَنِّي لَمْ أَكُنْ أَعْنِي الْخُبْزَ حِينَ قُلْتُ لَكُمْ: خُذُوا حِذْرَكُمْ مِنْ خَمِيرِ الْفَرِّيسِيِّينَ وَالصَّدُّوقِيِّينَ؟» | ١١ |
12 तैखन तैन केरि समझ़ी मां अव, कि तैनी रोट्टी केरे लेइ नईं, बल्के फरीसी ते कने सदूकी लोकां केरे खमीर यानी शिक्षाई करां हुशार रानेरे लेइ ज़ोरू थियूं।
| عِنْدَئِذٍ أَدْرَكَ التَّلامِيذُ أَنَّهُ لَمْ يَكُنْ يُحَذِّرُهُمْ مِنْ خَمِيرِ الْخُبْزِ، بَلْ مِنْ تَعْلِيمِ الْفَرِّيسِيِّينَ وَالصَّدُّوقِيِّينَ. | ١٢ |
13 ज़ैखन यीशु कैसरिया फिलिप्पी इलाके मां अव, त तैनी अपने चेलन पुच़्छ़ू: “मैनेरू मट्ठू कौने, लोक एस बारे मां कुन ज़ोतन?”
| وَلَمَّا وَصَلَ يَسُوعُ إِلَى نَوَاحِي قَيْصَرِيَّةِ فِيلِبُّسَ، سَأَلَ تَلامِيذَهُ: «مَنْ يَقُولُ النَّاسُ إِنِّي أَنَا، ابْنَ الإِنْسَانِ؟» | ١٣ |
14 चेलेईं ज़ोवं, “किछ ज़ोतन यूहन्ना बपतिस्मो देनेबालोए, किछ ज़ोतन एलिय्याह, ते किछ ज़ोतन यिर्मयाह नबी ते किछ ज़ोतन नेबन मरां कोई अक आए।”
| فَأَجَابُوهُ: «يَقُولُ بَعْضُهُمْ إِنَّكَ يُوحَنَّا الْمَعْمَدَانُ، وَغَيْرُهُمْ إِنَّكَ النَّبِيُّ إِيلِيَّا، وآخَرُونَ إِنَّكَ إِرْمِيَا، أَوْ وَاحِدٌ مِنَ الأَنْبِيَاءِ». | ١٤ |
15 यीशुए तैन पुच़्छ़ू, “पन तुस मेरे बारे मां कुन सोचतथ कि अवं कौन आईं?”
| فَسَأَلَهُمْ: «وَأَنْتُمْ، مَنْ تَقُولُونَ إِنِّي أَنَا؟» | ١٥ |
16 शमौन पतरसे जुवाब दित्तो, “तू ज़ींते परमेशरेरू मट्ठू मसीह आस।”
| فَأَجَابَ سِمْعَانُ بُطْرُسُ قَائِلاً: «أَنْتَ هُوَ الْمَسِيحُ ابْنُ اللهِ الْحَيِّ!» | ١٦ |
17 यीशुए ज़ोवं, “ए शमौन योनारे मट्ठां तू धन आस, किजोकि ए गल मासे या खूने नईं बल्के मेरे स्वर्गेरे बाजे तीं पुड़ बांदी कियोरीए।
| فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «طُوبَى لَكَ يَا سِمْعَانَ بْنَ يُونَا. فَمَا أَعْلَنَ لَكَ هَذَا لَحْمٌ وَدَمٌ، بَلْ أَبِي الَّذِي فِي السَّمَاوَاتِ. | ١٧ |
18 ते अवं तीं सेइं ज़ोताईं, तू पतरस आस ते अवं इस पक्के घोड़े पुड़ अपनि कलीसिया बनेइलो ते पातालेरां दारां तैस पुड़ अस्सर न केरि बटेलां। (Hadēs g86)
| وَأَنَا أَيْضاً أَقُولُ لَكَ: أَنْتَ صَخْرٌ. وَعَلَى هَذِهِ الصَّخْرَةِ أَبْنِي كَنِيسَتِي وَقُوَّاتُ الْجَحِيمِ لَنْ تَقْوَى عَلَيْهَا! (Hadēs g86) | ١٨ |
19 अवं अपने स्वर्गेरे राज़्ज़ेरी चैबी तीं देइलो, ते ज़ैन किछ तुस ज़मीनी पुड़ बंधेले तैन स्वर्गे मां बेंधोलू, ते ज़ैन किछ तू ज़मीनी पुड़ खोल्लेलो तैन सब किछ स्वर्गे मां खुल्लेलू।”
| وَأُعْطِيكَ مَفَاتِيحَ مَلَكُوتِ السَّمَاوَاتِ: فَكُلُّ مَا تَرْبِطُهُ عَلَى الأَرْضِ، يَكُونُ قَدْ رُبِطَ فِي السَّمَاءِ؛ وَمَا تَحُلُّهُ عَلَى الأَرْضِ، يَكُونُ قَدْ حُلَّ فِي السَّمَاءِ!» | ١٩ |
20 तैखन यीशुए चेलन जो ज़ोवं, ए गल केन्ची सेइं न ज़ोइयथ कि अवं मसीह आई।
| ثُمَّ حَذَّرَ تَلامِيذَهُ مِنْ أَنْ يَقُولُوا لأَحَدٍ إِنَّهُ هُوَ الْمَسِيحُ. | ٢٠ |
21 एसेरे बाद यीशुए अपने चेलन ज़ोने लगो कि, “तैसेरू यरूशलेम नगरे मां गानू ज़रूरीए ताके यहूदी लोकां केरे बुज़ुर्गन, प्रधान याजकन ते शास्त्री लोकां केरे हथेइं तै बड़ो दुःख झ़ैल्ले, ते मारो गाए ते तै ट्लेइयोवं दिहाड़े फिरी ज़ींतो भोलो।”
| مِنْ ذَلِكَ الْوَقْتِ، بَدَأَ يَسُوعُ يُعْلِنُ لِتَلامِيذِهِ أَنَّهُ لابُدَّ أَنْ يَمْضِيَ إِلَى أُورُشَلِيمَ، وَيَتَأَلَّمَ عَلَى أَيْدِي الشُّيُوخِ وَرُؤَسَاءِ الْكَهَنَةِ وَالْكَتَبَةِ، وَيُقْتَلَ، وَفِي الْيَوْمِ الثَّالِثِ يُقَامُ. | ٢١ |
22 पतरस तैस अलग नेइतां झ़िड़कने लगो, “हे प्रभु, परमेशर न केरे, तीं सेइं एरू कधे न भोलू।”
| فَانْتَحَى بِهِ بُطْرُسُ جَانِباً، وَأَخَذَ يَلُومُهُ، قَائِلاً: «حَاشَا لَكَ يَا رَبُّ أَنْ يَحْدُثَ لَكَ هَذَا!» | ٢٢ |
23 यीशुए मुड़तां पतरसे सेइं ज़ोवं, “हे शैतान, मीं करां दूर भो, तू मीं करां पाप करानेरी कोशिश कराने लोरोस। किजोकि तू ज़ेन्च़रे परमेशर सोचते तेन्च़रे नईं बल्के ज़ेन्च़रे मैन्हु सोचन तेन्च़रे सोचतस।”
| فَالْتَفَتَ يَسُوعُ إِلَى بُطْرُسَ وَقَالَ لَهُ: «اغْرُبْ مِنْ أَمَامِي يَا شَيْطَانُ! أَنْتَ عَقَبَةٌ أَمَامِي، لأَنَّكَ تُفَكِّرُ لَا بِأُمُورِ اللهِ، بَلْ بِأُمُورِ النَّاسِ!» | ٢٣ |
24 तैखन यीशुए अपने चेलन सेइं ज़ोवं, “अगर कोई मीं पत्ती एजनो चाते त तै अपने आपेरो इन्कार केरे, ते अपनू क्रूस छ़ुइतां मीं पत्ती च़ले।”
| ثُمَّ قَالَ يَسُوعُ لِتَلامِيذِهِ: «إِنْ أَرَادَ أَحَدٌ أَنْ يَسِيرَ وَرَائِي، فَلْيُنْكِرْ نَفْسَهُ وَيَحْمِلْ صَلِيبَهُ وَيَتْبَعْنِي. | ٢٤ |
25 “किजोकि ज़ै कोई अपनि जान बच़ानी चालो, त तै तैस गुवालो, ते ज़ै अपनि जान मेरे लेइ गुवालो, त तै तैस हासिल केरेलो।
| فَأَيُّ مَنْ أَرَادَ أَنْ يُخَلِّصَ نَفْسَهُ، يَخْسَرُهَا؛ وَلكِنَّ مَنْ يَخْسَرُ نَفْسَهُ لأَجْلِي، فَإِنَّهُ يَجِدُهَا. | ٢٥ |
26 अगर कोई सारी दुनिया हासिल केरे, ते अपने हमेशारे ज़िन्दगी गुवाए, त तैस कुन फैइदो भोलो? या मैन्हु हमेशारे ज़िन्दगरे बदले कुन देलो?
| فَمَاذَا يَنْتَفِعُ الإِنْسَانُ لَوْ رَبِحَ الْعَالَمَ كُلَّهُ وَخَسِرَ نَفْسَهُ؟ أَوْ مَاذَا يُقَدِّمُ الإِنْسَانُ فِدَاءً عَنْ نَفْسِهِ؟ | ٢٦ |
27 किजोकि ज़ैखन मैनेरू मट्ठू अपने बाजेरी महिमाई मां अपने स्वर्गदूतन सेइं साथी एज्जेलू, तैखन तै हर केन्ची तैन केरे कियोरे कम्मां केरो फल देलो।
| فَإِنَّ ابْنَ الإِنْسَانِ سَوْفَ يَعُودُ فِي مَجْدِ أَبِيهِ مَعَ مَلائِكَتِهِ، فَيُجَازِي كُلَّ وَاحِدٍ حَسَبَ أَعْمَالِهِ. | ٢٧ |
28 अवं तुसन सेइं सच़ ज़ोतईं कि ज़ैना इड़ी खड़े आन, ज़ां तगर मैनेरे मट्ठे अपने राज़्ज़े मां एइते न लाएले, तांतगर न मरेले।”
| الْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ بَعْضاً مِنَ الْوَاقِفِينَ هُنَا لَنْ يَذُوقُوا الْمَوْتَ، قَبْلَ أَنْ يَرَوْا ابْنَ الإِنْسَانِ آتِياً فِي مَلَكُوتِهِ». | ٢٨ |
