Əyyub 29
1 Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
Job prit de nouveau la parole sous forme sentencieuse et dit:
2 «Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
Oh! Que ne puis-je être comme aux mois du passé, Comme aux jours où Dieu me gardait,
3 Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
Quand sa lampe brillait sur ma tête, Et que sa lumière me guidait dans les ténèbres!
4 Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
Que ne suis-je comme aux jours de ma vigueur, Où Dieu veillait en ami sur ma tente,
5 Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, Et que mes enfants m’entouraient;
6 Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
Quand mes pieds se baignaient dans la crème Et que le rocher répandait près de moi des ruisseaux d’huile!
7 Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
Si je sortais pour aller à la porte de la ville, Et si je me faisais préparer un siège dans la place,
8 Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
Les jeunes gens se retiraient à mon approche, Les vieillards se levaient et se tenaient debout.
9 Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
Les princes arrêtaient leurs discours, Et mettaient la main sur leur bouche;
10 Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
La voix des chefs se taisait, Et leur langue s’attachait à leur palais.
11 Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
L’oreille qui m’entendait me disait heureux, L’œil qui me voyait me rendait témoignage;
12 Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
Car je sauvais le pauvre qui implorait du secours, Et l’orphelin qui manquait d’appui.
13 Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
La bénédiction du malheureux venait sur moi; Je remplissais de joie le cœur de la veuve.
14 Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
Je me revêtais de la justice et je lui servais de vêtement, J’avais ma droiture pour manteau et pour turban.
15 Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
J’étais l’œil de l’aveugle Et le pied du boiteux.
16 Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
J’étais le père des misérables, J’examinais la cause de l’inconnu;
17 Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
Je brisais la mâchoire de l’injuste, Et j’arrachais de ses dents la proie.
18 Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
Alors je disais: Je mourrai dans mon nid, Mes jours seront abondants comme le sable;
19 Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
L’eau pénétrera dans mes racines, La rosée passera la nuit sur mes branches;
20 Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
Ma gloire reverdira sans cesse, Et mon arc rajeunira dans ma main.
21 İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
On m’écoutait et l’on restait dans l’attente, On gardait le silence devant mes conseils.
22 Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
Après mes discours, nul ne répliquait, Et ma parole était pour tous une bienfaisante rosée;
23 Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
Ils comptaient sur moi comme sur la pluie, Ils ouvraient la bouche comme pour une pluie du printemps.
24 Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
Je leur souriais quand ils perdaient courage, Et l’on ne pouvait chasser la sérénité de mon front.
25 Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
J’aimais à aller vers eux, et je m’asseyais à leur tête; J’étais comme un roi au milieu d’une troupe, Comme un consolateur auprès des affligés.
