ἁμάρτημα, -τος, τό (ἁμαρτεῖν, see supr.), [in LXX for חַטָּאָה, עָוֺן etc;] an act of disobedience to divine law (Lft,
Notes, 273),
a sinful deed, a sin: Mrk.3:28-29, Rom.3:25, 1Co.6:18, 2Pe.1:9, WH, mg; αἰώνιωv ἀ. (
DCG, i, 788a), Mrk.3:29 (for exx. from π, see MM,
VGT, see word).
SYN.: ἀγνόημα, ἁμαρτία, ἀνομία, ἀσέβεια, ἥττημα, παράβασις, παρακοή, παρανομία, παράπτωμα (ν. Cremer, 100; Tr,
Syn., § lxvi;
DB, iv, 532;
DCG, l.with; Westc,
Eph., 165 f.) (
AS)