Lamentations 3
1 Èmi ni ọkùnrin tí ó rí ìpọ́njú pẹ̀lú ọ̀pá ìbínú rẹ.
Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
2 Ó ti lé mi jáde ó sì mú mi rìn nínú òkùnkùn ju ti ìmọ́lẹ̀.
Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
3 Nítòótọ́, ó ti yí ọwọ́ rẹ̀ padà sí mi síwájú àti síwájú sí i ní gbogbo ọjọ́.
Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
4 Ó jẹ́ kí àwọ̀ mi àti ẹran-ara mi gbó ó sì tún ṣẹ́ egungun mi.
Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
5 Ó ti fi mí sí ìgbèkùn, ó sì ti yí mi ká pẹ̀lú ìkorò àti làálàá.
Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
6 Ó mú mi gbé nínú òkùnkùn, bí ti àwọn tó ti kú fún ìgbà pípẹ́.
I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
7 Ó ti tì mí mọ́ ilé, nítorí náà n kò le è sálọ; ó ti fi ẹ̀wọ̀n mú mi mọ́lẹ̀.
Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
8 Pàápàá nígbà tí mo ké fún ìrànlọ́wọ́, ó kọ àdúrà mi.
Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
9 Ó fi ògiri òkúta dí ọ̀nà mi; ó sì mú ọ̀nà mi wọ́.
Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
10 Bí i beari tí ó dùbúlẹ̀, bí i kìnnìún tí ó sá pamọ́.
Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
11 Ó wọ́ mi kúrò ní ọ̀nà, ó tẹ̀ mí mọ́lẹ̀ ó fi mi sílẹ̀ láìsí ìrànlọ́wọ́.
Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
12 Ó fa ọfà rẹ̀ yọ ó sì fi mí ṣe ohun ìtafàsí.
Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
13 Ó fa ọkàn mí ya pẹ̀lú ọfà nínú àkọ̀ rẹ̀.
Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
14 Mo di ẹni yẹ̀yẹ́ láàrín àwọn ènìyàn mi; wọn yẹ̀yẹ́ mi pẹ̀lú orin ní gbogbo ọjọ́.
Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
15 Ó ti kún mi pẹ̀lú ewé kíkorò àti ìdààmú bí omi.
Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
16 Ó ti fi òkúta kán eyín mi; ó ti tẹ̀ mí mọ́lẹ̀ nínú eruku.
Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
17 Mo ti jìnnà sí àlàáfíà; mo ti gbàgbé ohun tí àṣeyege ń ṣe.
Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
18 Nítorí náà mo wí pé, “Ògo mi ti lọ àti ìrètí mi nínú Olúwa.”
Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
19 Mo ṣe ìrántí ìpọ́njú àti ìdààmú mi, ìkorò àti ìbànújẹ́.
Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
20 Mo ṣèrántí wọn, ọkàn mi sì gbọgbẹ́ nínú mi.
Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
21 Síbẹ̀, èyí ni mo ní ní ọkàn àti nítorí náà ní mo nírètí.
Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
22 Nítorí ìfẹ́ Olúwa tí ó lágbára ni àwa kò fi ṣègbé, nítorí ti àánú rẹ kì í kùnà.
Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
23 Wọ́n jẹ́ ọ̀tún ní àárọ̀; títóbi ni òdodo rẹ̀.
Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
24 Mo wí fún ara mi, ìpín mi ni Olúwa; nítorí náà èmi yóò dúró dè ọ́.
Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
25 Dídára ni Olúwa fún àwọn tí ó ní ìrètí nínú rẹ̀, sí àwọn tí ó ń wá a.
Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
26 Ó dára kí a ní sùúrù fún ìgbàlà Olúwa.
Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
27 Ó dára fún ènìyàn láti gbé àjàgà nígbà tí ó wà ní èwe.
Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
28 Jẹ́ kí ó jókòó ní ìdákẹ́ jẹ́ẹ́, nítorí Olúwa ti fi fún un.
at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
29 Jẹ́ kí ó bo ojú rẹ̀ sínú eruku— ìrètí sì lè wà.
at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
30 Jẹ́ kí ó fi ẹ̀rẹ̀kẹ́ fún àwọn tí yóò gbá a, sì jẹ́ kí ó wà ní ìdójútì.
at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
31 Ènìyàn kò di ìtanù lọ́dọ̀ Olúwa títí láé.
For Herren støyter ikkje æveleg burt.
32 Lóòtítọ́ ó mú ìbànújẹ́ wá, yóò fi àánú hàn, nítorí títóbi ni ìfẹ́ rẹ̀.
For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
33 Nítorí kò mọ̀ ọ́n mọ̀ mú ìpọ́njú wá tàbí ìrora wá fún ọmọ ènìyàn.
For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
34 Láti tẹ mọ́lẹ̀ lábẹ́ ẹsẹ̀ gbogbo àwọn ẹlẹ́wọ̀n ní ilẹ̀ náà.
At dei krasar under fot alle fangar i landet,
35 Láti ṣẹ́ ọmọ ènìyàn fún ẹ̀tọ́ rẹ̀ níwájú Ọ̀gá-ògo jùlọ,
at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
36 láti yí ìdájọ́ ènìyàn padà, ǹjẹ́ Olúwa kò rí ohun bẹ́ẹ̀.
at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
37 Ta ni yóò sọ̀rọ̀ tí yóò rí bẹ́ẹ̀ tí Olúwa kò bá fi àṣẹ sí i.
Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
38 Ǹjẹ́ kì í ṣe láti ẹnu Ọ̀gá-ògo jùlọ ni rere àti búburú tí ń wá?
Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
39 Kí ló dé tí ẹ̀dá alààyè ṣe ń kùn nígbà tí ó bá ń jìyà ẹ̀ṣẹ̀ rẹ̀?
Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
40 Ẹ jẹ́ kí a yẹ ọ̀nà wa, kí a sì dán an wò, kí a sì tọ Olúwa lọ.
Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
41 Ẹ jẹ́ kí a gbé ọkàn àti ọwọ́ wa sókè sí Ọlọ́run ní ọ̀run, kí a wí pé,
Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
42 “Àwa ti ṣẹ̀ a sì ti ṣọ̀tẹ̀ ìwọ kò sì fi ẹ̀ṣẹ̀ wa jì wá.
Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
43 “Ìwọ fi ìbínú bo ara rẹ ìwọ sì ń lépa wa; ìwọ ń parun láìsí àánú.
Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
44 Ìwọ ti fi àwọsánmọ̀ bo ara rẹ pé kí àdúrà wa má ba à dé ọ̀dọ̀ rẹ.
I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
45 Ó ti sọ wá di èérí àti ààtàn láàrín orílẹ̀-èdè gbogbo.
Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
46 “Gbogbo àwọn ọ̀tá wa ti la ẹnu wọn gbòòrò sí wa.
Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
47 Àwa ti jìyà àti ìparun, nínú ìbẹ̀rù àti ewu.”
Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
48 Omijé ń sàn ní ojú mi bí odò nítorí a pa àwọn ènìyàn mi run.
Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
49 Ojú mi kò dá fún omijé, láì sinmi,
Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
50 títí ìgbà tí Olúwa yóò síjú wolẹ̀ láti òkè ọ̀run tí yóò sì rí i.
fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
51 Ohun tí mo rí mú ìbẹ̀rù wá ọkàn mi nítorí gbogbo àwọn obìnrin ìlú mi.
Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
52 Àwọn tí ó jẹ́ ọ̀tá mi láìnídìí dẹ mí bí ẹyẹ.
Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
53 Wọ́n gbìyànjú láti mú òpin dé bá ayé mi nínú ihò wọ́n sì ju òkúta lù mí.
Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
54 Orí mi kún fún omi, mo sì rò pé ìgbẹ̀yìn dé.
Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
55 Mo pe orúkọ rẹ, Olúwa, láti ọ̀gbun ìsàlẹ̀ ihò.
Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
56 Ìwọ gbọ́ ẹ̀bẹ̀ mi, “Má ṣe di etí rẹ sí igbe ẹ̀bẹ̀ mi fún ìtura.”
Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
57 O wá tòsí nígbà tí mo ké pè ọ́, o sì wí pé, “Má ṣe bẹ̀rù.”
Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
58 Olúwa, ìwọ gba ẹjọ́ mi rò, o ra ẹ̀mí mi padà.
Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
59 O ti rí i, Olúwa, búburú tí a ṣe sí mi. Gba ẹjọ́ mi ró!
Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
60 Ìwọ ti rí ọ̀gbun ẹ̀san wọn, gbogbo ìmọ̀ wọn sí mi.
Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
61 Olúwa ìwọ ti gbọ́ ẹ̀gàn wọn àti ìmọ̀ búburú wọn sí mi,
Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
62 ohun tí àwọn ọ̀tá mi ń sọ sí mi ní gbogbo ọjọ́.
det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
63 Wò wọ́n! Ní jíjòkòó tàbí ní dídìde, wọ́n ń ṣẹlẹ́yà mi nínú orin wọn.
Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
64 Olúwa san wọ́n lẹ́san ohun tí ó tọ́ sí wọn fún ohun tí ọwọ́ wọn ti ṣe.
Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
65 Fi ìbòjú bò wọ́n ní ọkàn, kí o sì fi wọ́n ré.
Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
66 Ni wọ́n lára kí o sì pa wọ́n run pẹ̀lú ìbínú, lábẹ́ ọ̀run Olúwa.
Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
